En de menigte juichte. Na acht jaar Bush is Barack Obama de grote held waarop binnen- en buitenland heeft zitten wachten. Vier jaar geleden had Amerika de poppen aan het dansen, en niet van vreugde. Ondanks de teringzooi die onze cowboy had veroorzaakt in zijn eerste ambtstermijn werd hij gewoon herkozen. En toen kwam onze Afro-Amerikaanse superheld. Ik ben uiterst blij dat Obama gewonnen heeft, de democraten weer enige invloed krijgen, maar voornamelijk ben ik blij dat het charisma van deze man een flink aantal Amerikanen zelf kan motiveren om er iets moois van te maken. Overal ter wereld juicht men. De Texaanse tiran mag het toneel verlaten. Maar waar blijft onze Afro-Autochtone superheld? Hier is het CDA ook gewoon herkozen. En dat terwijl Jan Peter en z’n morele maffia de ene vrijheid na de andere aan banden leggen onder de diplomatieke druk van Europa. Rookverbod, paddoverbod, en in hun kielzog het gedoogbeleid als het even kan. Hoe lang nog voordat ons pilske verboden wordt? Wie weet krijgen we komend weekend weer een Franse muts op visite die zich te pleuris zuipt en op de Regent klimt. Wie zal het zeggen? Verdomme Macro, je hebt jezelf beloofd geen politieke columns te gaan schrijven. Dit is een muziekmagazine! Klopt. Maar ik ben van mening dat niet de industrie, ook niet het internet, maar het CDA de grootste vijand van de popmuziekliefhebber aan het worden is, dus laat me even zeiken. Ik mag graag een bandje live zien. En als dat gepaard gaat met ambience, een pilske, ouwehoeren met wat vrienden in een mooi zaaltje of gezellig cafe kan mijn avond niet stuk. Maar de laatste maanden stroomt de zaal of het café leeg zodra de laatste noot gespeeld is, en na een nummer of 3 van het volgende bandje druppelt het langzaam weer binnen. Ik voel me als artiest bijna schuldig als ik een show doe die langer dan 3 kwartier duurt, omdat ik weet dat er een flink aantal aanwezigen graag een peukje zou gaan roken! En hangen in de stamkroeg is ook niet wat het geweest is. DJ’s staan voor Jan Lul te draaien, want iedereen staat buiten aan de hangtafel. De barkeepers (ter diens bescherming zou dit hele klotebeleid moeten dienen) hebben wel mooi de tijd om een peuk te gaan roken buiten, binnen staat toch geen hond meer. En waren het nou de niet-rokers geweest die collectief hadden verzocht om niet meer te roken in de kroeg, prima. En niet roken in een restaurant vind ik ook geen probleem. Maar het was helemaal geen probleem! Het schijnt fijn te zijn dat hun kleren niet meer stinken na het stappen, maar een probleem voor de niet-rokers was het niet. Rook of niet, na een gemiddelde stapavond is mijn kloffie sowieso rijp voor de wasmand, maar da’s een ander verhaal. Het verbod is succesvol gebleken. Uit de statistieken blijkt dat al een bepaald percentage gestopt is met roken. Maar waar kan ik de statistieken vinden van het aantal ontevreden rokers? En van de niet-rokers die in hun uppie staan te wachten tot hun vrienden terugkomen uit de rokersruimte? Van de kroegbazen die niet weten hoe ze komende maand de huur moeten betalen? Van het toegenomen aantal vechtpartijen op Stratumseind nu er nog meer mensen buiten op een veel te smalle straat geconcentreerd staan? Van de DJ’s en bandjes die voor een lege zaal staan te spelen? Bij dezen wil ik mijn steun betuigen aan alle kroegen die de asbakken weer op tafel hebben staan. Ik hoorde dat ze in Valkenswaard in elke kroeg een potje hebben staan waarin de roker een bijdrage kan doen voor eventuele boetes, laat dit een tip zijn! Gooi die asbakken terug op de bar, en laat de kroeg weer een gezellige plek worden. Of gooi die klote-accijnzen omlaag. It’s time for change! Yes, we can! Driewerf hoera voor de burgerlijke ongehoorzaamheid!