Voordat Novastar na jarenlange afwezigheid weer eens op het podium van de Effenaar verschijnt, staat daar eerst nog Selah Sue. Het jonge meisje, een typische ‘girl next door’, heeft veel meer om het lijf dan haar eerste indruk doet vermoeden. Met slechts een akoestische gitaar en een enorm krachtige stem overstemt zij het rumoerige publiek dat aanvankelijk nog wat sceptisch is tegenover haar verschijning. Haar stemgeluid doet denken aan Nelly Furtado met een sterke voorkeur voor reggae muziek. De Belgische zangeres, meegekomen op persoonlijke uitnodiging van Novastar, speelt een half uurtje waarbij ze afsluit met een behoorlijk funky reggaemedley. Vlak daarvoor maant ze het publiek brutaal tot stilte. Dat ze wel durf heeft, blijkt ook uit de cover van ‘Valerie’ van Amy Winehouse waarmee ze waarschijnlijk hoopt de zaal definitief opgewarmd te krijgen. Dat lukt misschien niet helemaal, maar ze krijgt wel de handen van de inmiddels volgestroomde zaal voor het eerst op elkaar. Het is een half uur later aan Novastar om het publiek te geven waar het voor is gekomen.

Tussen de vele stelletjes, die ongetwijfeld romantische herinneringen hebben aan de ballads van Novastar, zitten ogenschijnlijk weinig regelmatige bezoekers. Novastar refereert hier later op de avond nog aan als hij vraagt waar de oude garde is gebleven. Dat die er niet is, blijkt ook uit het antwoord dat de zwijgende zaal verschuldigd blijft.

Ongetwijfeld zijn er velen op zijn optreden afgekomen vanwege zijn prachtige nieuwe singles ‘Mars Needs Woman’ en ‘Because’ waar hij bij De Wereld Draait Door al live een voorproefje van heeft gegeven. Meerdere malen laat Novastar merken een band te hebben met Eindhoven. Het doet bijna doen vermoeden dat zijn oorspronkelijke rentree, die gepland stond in Paradiso, met opzet is verplaatst. Eindhoven is als eerste getuige van de terugkeer van Novastar op de Nederlandse podia. Absoluut iets om trots op te zijn gezien zijn goede performance. Ondersteund door een gitarist, drummer en toetsenist/bassist opent hij met ‘Bangor’. Gekleed in een pak met de kleuren rood-wit-blauw op zijn rug (is dat speciaal voor ons, Joost?) en zijn gitaar hoog boven zich uit laat Novastar duidelijk merken blij te zijn om weer voor een overvolle Effenaar te kunnen spelen. Vol overgave wordt gelijk vervolgd met ‘Weller Weakness’ en het sterke ‘Tunnelvision’ van het nieuwe album.

De gitaar wordt daarna verruild voor zijn piano voor het prachtige ‘Never back down’. Het oorspronkelijke duet met Ozark Henry, dat leunt op de magische samenhang van de twee stempartijen, verliest niets van zijn magie ondanks de afwezigheid van zijn Belgische collega singer-songwriter. Het toont de kracht van Novastar en de belofte voor een mooi vervolg van de rest van de avond. Die belofte wordt grotendeels waar gemaakt door een goede verhouding tussen klassiekers als ‘Wrong’, ‘Carama’ en ‘When The Lights Go Down’ en de sterkere nummers van het nieuwe album. Het up-tempo ‘Smooth flavours’ is vooral bijzonder omdat Novastar daar de baspartij voor zijn rekening neemt. Vanaf dat moment wordt de ritmesectie even aangevoerd door de basgitaar. Wat Novastar ook doet, zijn hoofdrol wordt voortdurend benadrukt. Is het niet door hemzelf dan zorgt de productie daar wel voor.

Ondanks dat Novastar bekend staat om zijn melancholie verpakt in prachtige ballads, blijkt lang niet iedereen hier op voorbereid te zijn. Wat voor een goede balans in zijn optreden zou moeten zorgen, pakt tijdens enkele rustige nummers heel anders uit. Voornamelijk bij ‘Making Waves’ neemt de onrust bij het publiek weer toe. Hetzelfde gebeurt jammerlijk genoeg ook na de eerste toegift waar ‘Because’ al het hoogtepunt van de avond had moeten zijn. De zaal stroomt geleidelijk aan leeg na de eerste afscheidswoorden van Novastar. Dat kan deels verklaard worden doordat de onervaren concertgangers niet weten dat een optreden pas definitief eindigt “when the lights go down”, maar dat komt mogelijk ook doordat de (vele) hoogtepunten al zijn geweest. Na een tweede korte afwezigheid neemt hij opnieuw zijn plek in op het podium om een cover van Sting te spelen. Massaal wordt ‘I can’t stand losing you’ meegezongen. Een artiest als Novastar heeft absoluut geen hulp nodig om te kunnen boeien, al lijkt het daar op het einde wel even op.

Novastar, gezien 6 november 2008 in de Effenaar.