Claw Boys Claw was vanaf midden jaren tachtig een gevestigde naam in de underground scène van Nederland, door velen geroemd om hun enerverende live shows. Aan het einde van de jaren negentig werd er echter voor onbepaalde tijd een pauze ingelast. Ondergetekende, een begin twintiger, had door de pauze die tien jaar had geduurd, nog geen kans gezien om ze live te zien spelen. Wel was vooruit gesneld dat Claw Boys Claw de reputatie had om één van de beste live-bands van Nederland te zijn. Sinds eind vorig jaar, wordt er echter weer volop opgetreden door de heren en afgelopen donderdag waren ze voor het eerst weer in Eindhoven. Gewapend met een repertoire gevuld met oudere nummers en met nummers van de nieuwste cd “Pajama Day” werd dan ook met veel bravoure het podium betreden. Wat Claw Boys Claw liet zien was dat ze een band in balans zijn. Drummer Marc Lamb bepaalde het tempo en zat als een jockey achter zijn drumstel. Hij legde de zweep erover en, niet onlogisch natuurlijk, was dit de belangrijkste reden waarom het geheel zo opzwepend klonk. Dan was er gitarist John Cameron die daarover heen zijn psychedelische blues rock licks legde en de muziek een gezicht gaf. Bassist Marcus Bruystens vulde het geluid verder aan en plaatste de accenten die het zo ontzettend groovy lieten klinken. Omdat de band al zo lekker klonk, was zanger Peter te Bos naast zanger ook een soort van toeschouwer. Je zag hem genieten en enthousiast worden van het geluid dat achter hem werd geproduceerd. Zijn kracht was dat hij het publiek wist mee te nemen in zijn enthousiasme en ze het gevoel wist te geven dat ze deelgenoot waren van wat er zich op het podium afspeelde. Zo had hij tussen de nummers door regelmatig onderonsjes met het publiek, die er voor zorgden dat het luchtig bleef. Hoogtepunt was misschien dat hij op een gegeven moment het podium afklom en al zingend een rondje door de zaal liep, waarbij hij met zijn lange microfoonsnoer het publiek verstrengelde. Claw Boys Claw rockte, swingde en greep je meer dan een uur bij de keel. Het wat oudere publiek, die misschien uit nostalgie gekomen waren, was in het begin nog wat rustig, maar aan het einde stond de volle grote zaal van de Effenaar op zijn kop. Claw Boys Claw kwam, zag en overwon. Ik schrijf ze voorlopig nog niet af. Voordat the Claw Boys Claw begonnen was het al de beurt geweest aan voorprogramma the Cuties. The Cuties bestaat uit vier meisjes die leuke hitgevoelige liedjes spelen die ook zullen aanslaan bij mensen met een voorkeur voor muziek uit tijden dat geen van The Cuties nog geboren waren. Meerstemmige zang, gitaar, bas, drums en toetsen waren de hoofdingrediënten, maar werden nog niet met volle overtuiging geserveerd. Het was namelijk wel een beetje teleurstellend dat ik dacht dat dit één van hun eerste optredens was, terwijl eenmaal thuisgekomen ik al een behoorlijk aantal optredens zag staan in hun toerlijst. Zelfs het podium van Paradiso werd al eens beklommen. Daarom wordt het tijd om door te groeien voor the Cuties. Dus dames van the Cuties, laat op sommige momenten het schattige eens achterwege, en vergeet niet om af en toe flink de diva uit te hangen! Go girls! Rock n roll gewoon zoals het hoort, dat was wat Claw Boys Claw bracht in de Effenaar. Goede nummers met ziel en zaligheid gebracht op een manier die iedereen van jong tot wat ouder weet op te zwepen. Ik hoop van harte dat the Cuties, die echt wel muzikale potentie hebben, er wat van opsteken zodat zij op een dag ook een gooi kunnen doen naar de titel: beste live-band van Nederland.