U zult zich waarschijnlijk afvragen wie dat is maar velen onder u kennen hem wel. Iedereen heeft immers de kunstwerkjes gezien die wij trots bij ieder feest als flyer presenteren. Mocht dat u ontgaan zijn dan zijn het misschien zijn foto’s voor de hoes van The Sugarettes. Of u bent onder de indruk van zijn vj kunsten, als 1 van de 2 uit het duo Schwarzwald & Herteweide. Of, of kijk zelf even op zijn website, dat scheelt een saaie opsomming. 1. Tom Waits - Mule Variations (1999) Je vindt het helemaal geweldig, of je vindt het helemaal niks. Die rauwe, met whiskey en sigaretten-rook vermorzelde stem van Tom Waits. Dat idee heb ik altijd. Als je het mij vraagt, val ik volledig binnen die eerste groep. Gek genoeg om 's ochtends in de kou te gaan staan om 100 euro neer te tellen voor een optreden in Carré een paar jaar terug, en zonder er ook maar een greintje spijt van te hebben. Tot op heden één van de meest memorabele muzikale ervaringen die ik heb opgedaan. Er is geen enkel album van Tom Waits dat ik niet goed vind, en ééntje waar het voor mij allemaal mee begonnen is. Mule Variations. 2. Bjork - Debut (1993) Ik heb een zwak voor vrouwen met opvallende stemmen. En dan niet zozeer die opvallend goede zangstemmen, maar meer de vreemde (unieke) stemmen. Scout Niblett, Jana Hunter, Thao Nguyen, Kimya Dawson en Blonde Redhead, daar lust ik zogezegd wel pap van. Dat is voor mij allemaal begonnen met Bjork's debuut album. Bjork staat als artieste op zichzelf, en heeft inmiddels een status ontwikkeld waarbij ze zo'n beetje alles kan maken. Elk album opnieuw ontwikkeld zich, en is een stap voorwaarts zonder concessies te doen aan commerciële vraag en hitgevoeligheid. 3. Bonnie Prince Billy - The Letting Go (2006) Will Oldham is dat rare mannetje met die baard en die breekbare stem. Tekstueel gezien een genie, en muzikaal zitten zijn nummers ook heerlijk in elkaar. Niks moeilijk doen, ingewikkeld zijn, maar vooral intens fijne nummertjes schrijven. Daar is Bonnie Prince Billy goed in. Er bestaat geen moment dat ik geen zin heb in een plaat van Oldham. 'The Letting Go' is één van zijn meer recente albums en zonder twijfel de meest gedraaide plaat in mijn collectie van het afgelopen jaar. 4. Living Colour - Stain (1993) Ik heb niet bijzonder veel met Living Colour, althans behalve dan met 'Stain'. De plaat uit de jaren negentig met de geweldigste drive erin. Het was ook de eerste plaat die ik van ze kocht, puur op de gok (als je nog jong bent, doe je gekke dingen, en die plaat heeft zo'n leuke rode cd-case). Later heb ik nog eens gepresteerd om een verzamelplaat met het 'beste van' Living Colour aan te schaffen, en dat was eigenlijk een deceptie. Niks voor mij. Maar 'Stain' is echt geniaal. 5. Stone Temple Pilots - Tiny Music... (1996) 'Tiny Music... Songs From The Vatican Gift-shop' sluit het Seattle-tijdperk voor mij af. Hierna is het gedaan met de grunge. Als je opgroeit in de jaren negentig, en dan zeker in de eerste helft, en je bent een 'alto', dan kom je niet onder Nirvana, Alice In Chains, Soundgarden, Stone Temple Pilots en voor de meisjes Pearl Jam uit. Gelukkig maar, en stiekem hoop ik ook een beetje op een goede revival. Niet zozeer dat ik vind dat bands nu weer grunge moeten gaan maken, maar dan kunnen we zo lekker gaan zeuren over 'vroeger', en wordt deze muziek weer even uit het slijk gehaald. 6. Eels - Blinking Lights and Other Revelations (2005) Ik kan het niet laten, maar als ik door mijn cd-collectie graaf, kan ik niet onder deze dubbel-plaat van Eels uit. Voor mij is dit dé prettigste pop-plaat van de afgelopen vijf jaar. Eigenlijk hoort hij net zo goed als de voorgaande albums in de top 5 thuis, maar dan zonder een duidelijk aan te wijzen reden. Dus bij deze.