De kleine zaal is goed gevuld in afwachting van Dez Mona. Het podium met her en der verspreidde instrumenten en een verdwaalde kaars belooft een sfeervol optreden. Stipt 21.15 uur begint het optreden rondom frontman Gregory Frateur vergezeld door piano, drum, contrabas en harmonica. Het optreden begint ingetogen met een zang die sterk neigt naar de zang van Anthony and the Johnsons en met eenzelfde gevoel voor drama. Tel daar bij op een drummer die er lekker op los weet te meppen en een flinke dosis bombast aan de nummers geeft. Gelukkig heeft Dez Mona ervoor gekozen om de groep te verrijken met een trekharmonica die ietwat van de drama die de band in zijn nummers legt weet te relativeren. Desondanks geeft Dez Mona in eerste instantie een wat pretentieuze indruk met een beetje jengelend gezang. Vrolijke muziek is het dus niet wat de jongens van Dez Mona spelen en na drie nummers begint het voor sommigen in de zaal al teveel te worden. Als toeschouwer hoop je dat het vierde nummer wat afwisseling brengt en dan met name wat vrolijkere tonen. Maar Dez Mona blijft de ingezette koers volgen en gaat door met spelen van de ietwat zware kost. De nummers roepen daarentegen wel een sfeer op die doet denken aan zwart-wit detectives uit de jaren vijftig. Maar het publiek lijkt niet te zijn gekomen om de sfeer te proeven van film noir. Nummer na nummer blijven mensen de zaal verlaten. Vanuit zijn ooghoeken volgt de zanger de leegloop. Op zich is het wel jammer dat de nummers melodramatisch zijn, want de uitvoering is nagenoeg perfect. Maar in deze context is perfect misschien ook wat saai, ondanks alle bombast, en lijkt het publiek andere verwachtingen te hebben bij een "festival" waarbij Eels als headliner geprogrammeerd staat. Misschien is uitblijven van succes van Dez Mona dan ook meer te wijten aan de programmeur dan aan de kwaliteiten van Dez Mona. Maar wellicht is het juist de botsingen van werelden wat Cross-linx interessant maakt. Dat daarbij niet ieder optreden een daverend succes is ligt misschien eerder aan de Brabanste mentaliteit: wat de boer niet kent dat vreet ie niet.