De eerste single van zijn nieuwe album ‘This ain’t gonna work’ was meteen al een succes, de rest is geschiedenis. Met ‘Father and friend’ stond hij hoog in de lijsten en trad hij overal op. De nieuwe single ‘Blow me away’ is wederom een hit. Vandaag laten we ons wegblazen in een volle Effenaar. Om te laten zien dat Alain uniek is heeft hij een behoorlijk uniek voorprogramma. Niks geen band, gewoon een groot scherm met daarop videoclips geprojecteerd van helden uit de 60’s en 70’s. Klassiekers als Marvin Gaye, The Jackson 5 en Stevie Wonder passeren de revue en laten bij menig bezoeker het soulbloed sneller stromen. Duidelijk mag zijn dat Alain in zijn muzikale carrière geïnspireerd is door deze grootheden. Op de voorgrond staan de instrumenten al klaar van de band van Alain, gezellig in een intieme huiskamersfeer met wat schemerlampen ertussen. Als Alain wil beginnen moeten de gordijnen alleen nog opgehangen worden met daarvoor een logo dat maar niet recht wil blijven hangen. Dit duurde allemaal helaas net iets te lang. Maar de vreugde is dan natuurlijk extra groot als het eindelijk gaat beginnen. Een tienkoppige band betreedt het podium waaronder drie blazers, twee backingvocalisten en een percussionist. Als Alain het podium betreedt barst er een gejuich los vanaf de eerste rij, waar de groupies staan die ik de hele avond al zocht. Het publiek was vrij gevarieerd, ik had een hoop vrouwelijke groupies verwacht van rond de zestien maar dat viel reuze mee. Er moest deze avond natuurlijk ook een keuze gemaakt worden tussen Guus Meeuwis in het PSV-stadion of Alain. Er waren veel mensen van rond de twintig/dertig die gewoon houden van een lekkere vent met een lekkere stem die enorm lekkere muziek maakt. Wat meteen opvalt is dat zowel Alain als de band enorm staan te genieten. Alains lach is niet van zijn gezicht te krijgen en de hele band staat te swingen. De vorige keer dat Alain in Eindhoven speelde stond hij naar eigen zeggen nog in de kleine zaal, dus voor hem is zo’n volle zaal natuurlijk extra vet. Natuurlijk was het op een gegeven moment tijd voor de tophit ‘Father and friend’, die Alain heeft opgenomen met zijn vader Dane Clark, een ouwe rot in het vak. Helaas was papa Clark er niet, hij had het te druk met allerlei Vaderdagverplichtingen. Alain had hier echter wel een oplossing voor gevonden. We hadden allemaal al zo’n vermoeden, maar Dane stond gewoon in de coulissen verstopt, toen hij toch nog het podium opkwam barstte er dan ook een luid gejuich los. Dane had echt een dijk van een stem en stond op het podium alsof hij het nog elke dag doet, dat was echt geweldig om te zien. Blijkbaar deelden meer mensen deze mening want er gingen beschamend veel (!) telefoons de lucht in om te kunnen filmen. Alain overtuigt niet alleen met zijn hits en de uptempo nummers. Het nummer ‘Rain will fall’ speelt hij akoestisch en het is loepzuiver gezongen. Hij krijgt helaas niet net zo’n applaus als hij krijgt voor de wat pittigere nummers. Hierdoor krijg ik de indruk dat dat toch is wat het publiek het liefste hoort van Alain. De zaal fungeerde deze avond meerdere malen als koor, met name tijdens zijn debuutsingle ‘This ain’t gonna work’. Op een gegeven moment vinden er zelfs Justin Timberlake in Señorita-achtige taferelen plaats wanneer de vrouwen en de mannen omstebeurt moeten zingen. Met zijn charme en humor tussendoor wint hij menig (vrouwen)hart en ik moet toegeven, ook het mijne. Omdat Alain geen materiaal speelt van zijn vorige album, gezien hij een andere richting is ingeslagen, heeft hij veel ruimte voor covers. Zo komt een zeer goed uitgevoerd ‘Multiply’ van Jamie Lidell ook nog even voorbij. Als spetterende finale speelt de band Otis Redding – Hard to handle - en krijgen alle bandleden nog even de kans om te laten horen wat ze in hun mars hebben. De bassist geeft een dikke slap-solo en de backingvocals zingen een coupletje waarbij ik even moet melden dat hun stemmen zeker niet onderdoen voor die van Alain en op bepaalde punten misschien zelfs beter zijn. Als toegift speelt Alain samen met de pianist nog het nummer ‘All you gotta change’ om hierna af te sluiten met een ware klassieker: Marvin Gaye’s ‘How sweet it is to be loved by you’. Toen we dachten dat het echt afgelopen was deed Alain er nog een schepje bovenop door een nummer te spelen dat nog op geen album van hem verschenen is. Na een diepe buiging van het twaalfkoppige gezelschap was het dan echt afgelopen.. Als Alain zijn eerste rimpels heeft en zijn stembanden een beetje geschuurd zijn zou je hem misschien wel tussen helden als Marvin Gaye en Stevie Wonder kunnen plaatsen. Meer ervaring is absoluut vereist maar het zit erin, dat weet ik zeker. Hij heeft een zeer goede en unieke stem en hij is een echt podiumbeest. ‘He got the soul’, dat zie je gewoon aan alles.