Als eenmaal het podium is beklommen, wordt niet nagelaten om bij vrijwel ieder nummer de vrouwelijke medemens de hemel in te prijzen. Al vrij vroeg wordt een vrouw het podium opgetrokken en wordt er eens even lekker mee gedanst zoals Elvis in z’n nadagen gedaan zou hebben. Flink zwetend, zwoel kijkend en zijn gezicht half in haar nek begravend, schuifelt hij met haar op het podium. Met een kus vol op de mond wordt vervolgens weer afscheid genomen. Maar de avond gaat zeker niet alleen over het prijzen en aanbidden van vrouwen. Deze avond staat ook vooral in het teken van Rock ’n Roll. En dan vooral de Rock ’n Roll zoals die in de Top 40 van de jaren zestig te vinden zou zijn. Soms dacht ik zelfs even de Everly Brothers te horen (ken je ze niet, vraag je ouders maar!!). Hoewel hij aangekondigd wordt als bluesartiest valt het me op dat er maar een paar echte bluesnummers gespeeld zijn. Heel jammer, omdat Memo Gonzalez de mondsharmonica zeer goed kan bespelen. Voor mij een instrument die blues altijd een extra lading meegeeft. Wat wel zeker bluesachtig klinkt, is zijn stem. Als er kracht gezet wordt met de stem, lijkt deze wel heel veel op BB King. Zou die stem met zo’n dergelijk postuur komen? Als ondersteuning voor Memo Gonzalez zijn er de Bluesbreakers. Een band uit Duitsland. De basgitarist is de man die erg opvalt. Waarschijnlijk is deze eerst even op bezoek geweest bij de winkel op de hoek (de Pink), want met een lach op zijn gezicht, die het hele concert te niet meer verdween, staat hij duidelijk te genieten. De drummer gaat ook helemaal op in zijn spel en kreten van vreugde worden dan ook menigmaal geslaakt. Vooral de gitarist, tevens vocalist, is degene die de kwaliteit hoog houdt. Af en toe kan je van hem iets anders verwachten dan alleen maar braaf het nummer spelen zoals geleerd. Dit is duidelijk een gebrek van de andere bandleden; niet te betrappen op valse noten, maar ook niets extra’s kunnen leveren. Een groot gemis als je als band een publiek wilt vermaken. Dit is ook precies de sfeer van de avond: leuk om die forse Mexicaan bezig te zien, maar de kippenvel blijft deze avond achterwege. Gelukkig sluiten ze nog wel af met een echt bluesnummer. Het gevolg hiervan is dat elk stelletjes elkaar opzoekt om vervolgens hand-in-hand te staan luisteren. Zo ontroerend en liefdevol. Helaas ben ik met een goede vriend gekomen dus mijn handen blijven leeg.