In een goed gevulde Rambler, want het was het begin van de bouwvak, begon “Johnny Cash” (bij gebrek aan verdere info op de website) zonder band te spelen. Ook de tweede set begon Johnny alleen met zijn akoestische gitaar en kwam weer pas na vier nummers de band erbij. Jammer dat het geluid in die eerste vier nummers werd overheerst door kletsende mensen, maar “Johnny” imponeerde niettemin met zijn akoestische gitaar en zijn fijne diepe stemgeluid met dat lichte vibrato dat zo typerend is voor Cash. Vanaf de momenten dat de band erbij kwam ging echter het volume omhoog en werd de zaal overstemd. De sfeer was goed, mede dankzij de vele Cash klassiekers zoals o.a. “Ring of Fire” en “I walk the Line”. Hoewel the Def Americans een band is die de muziek puur houdt en het zonder toeters en bellen brengt, verslapte het optreden dat twee keer ruim een uur duurde niet. Beide sets zaten namelijk bijzonder goed in elkaar, zo werden bekendere en onbekendere nummers goed met elkaar afgewisseld en werden de opzwepende nummers aan het einde van de set gespeeld zodat het tweemaal tot een fijne climax kwam. Climax van de tweede set was het ten tonele brengen van “June Carter”, vooral de wisselwerking tussen haar en “Johnny Cash” was net echt. Met haar vocale talent en haar performance paste ze trouwens prima in een band die verder bestond uit uitstekende muzikanten die ieder hun partijen goed beheersten. Eigenlijk valt het repertoire dat Johnny Cash heeft achtergelaten bij heel veel mensen in de smaak en kan een Johnny Cash tribute band niet veel fout doen. Toch voel je als publiek dat the Def Americans niet teert op het succes van Johnny Cash; ze hebben de nummers eigen gemaakt en brengen dat met het fanatisme dat de echte fans kenmerkt. En dat overtuigt. Gezien: 18-7-2008 The Rambler