Het doet deugt te vernemen dat Voicst niet in de kleine zaal van de Effenaar past. En wellicht nog mooier, de grote zaal is ook nog eens aardig gevuld. Dat zit dus wel snor met de Nederlandse bands. Het publiek bestaat weer. Even ter vergelijking; Daryll Ann, nog in het oude gebouw van de Effenaar, werd maar mondjesmaat bezocht. Terwijl dat toch fantastische optredens waren.

 

Een wonderbaarlijke frivole sfeer heerst vanavond. Als je om kwart over negen binnen komt, kun je nog net het einde, zo'n drie liedjes, meegenieten van voorprogramma De Staat. Zonder twijfel is vast te stellen dat zei wel eens de reden kunnen zijn voor deze fijne ambiance. De Staat's enerverende dansbare, en bovenal vrolijke muziek is een uitstekende ingeleide voor wat later komen gaat. Het is best lastig om de muziek van het de band in een hokje te duwen, laten we het daarom maar als een energiek allegaartje beschrijven. Begin volgend jaar verschijnt hun debuut 'Wait for Evolution' bij Excelsior, wie weet wordt 2009 wel het jaar van De Staat.

 

Er is wat moeite om een vlammetje te ontsteken bij de microfoon van de zanger. Als dat dan toch gelukt is, vangt op een nagenoeg verduisterd podium het concert van Voicst aan. Schijnbaar ingetogen, slecht een mannetje of twee, en de aandacht is gevangen. Het openingsnummer staat als een huis, waarna, bijna onvermijdelijk Voicst de enige echte fout maakt vanavond. In het donker heeft zich de voltallige band achter zanger Tjeerd Bomhof geschaard. Wellicht om een intense impact te genereren barst uit het niets de rockband Voicst los. Hierdoor wordt meteen het openingsnummer in de vergetelheid geblazen. Zonde.

Bijna overdreven enthousiast exploiteren de bandleden (acht in totaal) een wild dansfestijn. Alsof ze bang zijn dat het publiek stijf gaat staan kijken, lijkt de band een soort van goed voorbeeld te willen geven. Het motto van de Amsterdammers is bewegen, en dansen is bewegen, dus gedanst zal er worden. Of het nu echt is of conceptueel uitgedacht, het werkt. Band expressief, publiek enthousiast. Zonder probleem springt de band de komende liedjes door, fanatiek gevolgd door zijn fans. Net iets te vroeg wordt dan weer een soort van ballad ingevoerd. Ingeleid door een wat onbegrijpelijk verhaaltje over de geweldige en dramatische tijden in Amerika, die de band vroeger parten hebben gespeeld, en voorafgegaan door het meest rauwe nummer uit de set, wordt het hoge tempo en aanstekelijke ritme uit de show gehaald. Jammer, maar niet getreurd.

Eventjes doorbijten en de boel kan zogezegd weer los. Zonder dat je een besef van tijd bekruipt, vliegt de avond naar zijn einde toe. We worden nog even getrakteerd op het altijd leuke maar misschien niet super originele als-standbeeld-verstijven van de bandleden (Das Pop en Beck hebben dit in het verleden ook al eens gedaan in hun shows). Dan nog even de toegift en het zit erop. Conclusie: Voicst laat met een vermakelijke show zien en horen dat zij terecht zo prijken aan de top van de Nederlandse alternatieve muziekscene.