Eerlijk gezegd heeft Australië niet de allerbeste reputatie als het op muziek aankomt. In het verleden hebben Silverchair en Powderfinger bijvoorbeeld al eens laten zien dat het nogal ontbreekt aan een uniek en spannend geluid. Dat wil niet zeggen dat de muziek niet prima uitgevoerd is en dat het kwalitatief niet gewoon oké is, maar meer dat de creativiteit nogal te wensen overlaat. Bij Pete Murray is dat niks anders. De liedjes lijken allemaal wat op elkaar, resulterend in een wat eentonige sfeer.

Pete Murray is afkomstig uit het zonnige, subtropische Queensland in Australië en is inmiddels al niet meer weg te denken uit de recente nationale popgeschiedenis. Er zijn alweer drie succesvolle platen uitgebracht, die in zijn thuisland vrolijk aan de top van alle lijsten prijkten. Dit jaar verscheen zijn laatste wapenfeit, 'Summer at Eureka'. In 2006 en 2008 stond hij al eens op Pinkpop.

Vanavond begint Murray rustig en subtiel. Niks om je zorgen over te maken: een inkomertje zullen we maar zeggen. Niet eens zo slecht, en het zoete stemgeluid wordt hier ook prima uitgebuit. Leuk voor de zwijmelende meisjes. Helemaal aan het einde van de set doet hij dit nog eens over en dan klinkt het allemaal nog net even iets beter.

Omdat Murray nou niet bepaald de meest unieke en fantastische stem heeft om een full-time singer-songwriter te zijn, houdt hij het wijselijk bij deze twee prima uitgevoerde solonummers. Vanaf het tweede liedje ontsteekt zich dan ook een full-band rockshow. Vanaf hier dient zich meteen het probleem aan. De nummers, zowel op cd als live zijn allemaal wat doorsnee. Eenheidsworst om precies te zijn. Alles heeft dezelfde toon waardoor een onprettige dufheid in het zijn show sluipt. Na een nummertje of twee, drie heb je het dan ook wel gehoord. Murray en consorten rocken er trouwens vrolijk op los hoor, ze doen hun best om een prima sfeer neer te zetten, en het publiek doet daar maar al te graag aan mee. Toegeven dat hij vandaag toch wel wat last heeft om zijn teksten te onthouden wordt met vrolijk gejuich ontvangen, alsof dit een prestatie is. Er zal dan ook nauwelijks iemand met een onbevredigd gevoel naar huis zijn gegaan.

Toch kun je niet anders dan bedenkingen plaatsen bij het optreden als je onbevooroordeeld luistert naar de muziek die van het podium afkomt. Alles is en blijft eentonig en saai. De man zelf mag dan wel het charisma hebben waar velen fan van zijn, zijn muziek heeft dat niet. Er is geen enkel moment dat Murray de spanning opzoekt. Het is alsof hij zich slechts wil wanen in zijn eigen comfort-zone. Juist daar waarmee de band het optreden naar een hoger plan kan trekken, blijft het ernstig steken. Jammer, want een beetje meer variëteit had dit optreden gewoon kunnen redden.

Pete Murray, gezien 29 november in de Effenaar.