Marike Jager in de Effenaar

Kwaliteit genoeg in deze singer-songwriter; nu de zin nog

Tekst: Freddy van de Laar ,

Marike wordt al sinds 2003, toen ze de Grote Prijs van Nederland won, een groot talent genoemd. En zo blijf ze ik ook nog noemen. Want het optreden in de kleine zaal van de Effenaar was goed, maar nog niet hoogstaand. Heel jammer, aangezien de kleine zaal van de Effenaar het beste in artiesten naar boven kan halen.

Kwaliteit genoeg in deze singer-songwriter; nu de zin nog

De avond begin al een beetje twijfelachtig. Niets ten nadele van het voorprogramma, maar waarschijnlijk is Jasper Erkens nog te jong. Over een paar jaartjes zullen we ongetwijfeld meer van hem horen. Dan heeft hij namelijk meer opgetreden, daardoor een eigen stijl ontwikkeld en misschien wel een band om zich heen verzameld. Want deze jongen kan machtig mooi gitaar spelen. Het gitaarspel is ook heel goed verzorgd. Niets overdreven, maar wel constant de basis van het nummer. Hij houdt het vooral bij de folk met soms een bluesy of poppy uitstapje. Waarschijnlijk heeft hij alle cd’s van Clouseau en Bob Dylan en haalt hij hier vooral zijn inspiratie voor dit moment uit. Helaas dacht ik steeds Frankie Goes to Hollywood’s “Power of Love” te horen.

Nadat Jasper, onze Belg, het podium heeft verlaten betreedt niet veel later Marike en band het podium. Deze grossier in prijzen lijkt weinig moeite te moeten doen om haar nummers te zingen. Dit is een grote kracht van haar, want alles lijkt te kloppen aan de nummers met Marike zelf als het stralend middelpunt. Haar zang, de intonatie en de kracht van haar stem zijn perfect in balans en laten je soms even vergeten dat je in de Effenaar staat. Maar na ieder nummer wordt je weer ruw wakker geschud. Want de liedjes sluiten niet lekker op elkaar aan. Soms was het gevoel alsof je eerst naar een Bjork zat te luisteren, meteen daarna naar Pink Floyd die een rustig nummer speelt en dan komt onze Anouk ineens voorbij met een lekker stevig meebrulnummer. Van melancholiek naar stevige countryrock en van psychedelisch naar gypsy. Het volgt elkaar allemaal een beetje te snel op.

Ze maakt ook een indruk dat ze er redelijk snel vanaf wil zijn. Ze lijkt zich niet heel erg lang verheugd te hebben om op zondagavond in een klein zaaltje in Eindhoven te staan. Soms spot ze een beetje met een randstad-gemaakt-brabants-accent. Beetje brutaal, maar van de andere kant kunnen artiesten altijd net iets meer maken dan ‘gewone’ mensen.

Richting het einde van het concert komt er toch iets meer lijn in. Nadat het nummer “Fling Flack Toodah” ervoor heeft gezorgd dat iedereen weer nieuwe energie heeft gekregen, komt daarna een leuk country-gypsyachtig nummer. Dit wordt vervolgens weer opgevolgd door een lekker funky nummertje dat begint met de drumline van Stevie Wonder’s “Superstitious”. Nadat Marike van het podium afgaat, hoeft het publiek niet lang te applaudisseren voordat ze aan haar toegift begint. Tegenwoordig zit een toegift standaard in een optreden en zo ook bij Marike. Dus maar snel beginnen; des te sneller ben ik weer in de auto op de terugweg lijkt ze te denken. Jammer.

Marike Jager, gezien 30 november in de Effenaar.