Zware dobber voor opener Nirwana tuinfeest De eerste band, het Belgische Creature With the Atom Brain, lijkt wel ieders frustratie eruit te schreeuwen; want de regen valt met bakken uit de lucht. En wellicht is de band ook wel gefrustreerd dat ze spelen voor een leeg veld. Want een echte fanbase die de regen durft te trotseren heeft de band in Lierop nog niet opgebouwd. En op zich is het ook wel jammer voor Creature With the Atom Brain, want ze doen zo hun best met hun muziek die klinkt als…..tja als wat eigenlijk. Creature With the Atom laat zich namelijk moeilijk benoemen. De muziek bestaande uit weinig zang, ronkende gitaren en pompende bassen heeft bij vlagen iets weg van Motorpsycho. Echter de wijd uitgesponnen quasi psychedelische stukken halen qua opbouw het niveau van de Noorse vikingen niet. Een echte spanningsboog weten ze helaas niet op te bouwen. Dat maakt ze echter niet minder geschikt om het Nirwana tuinfeest te openen. Want ze blazen het dak eraf – flauw grapje omtrent het dak en de regen wordt hier achterwege gelaten. Of het aan de band ligt of aan het weer laten we even in het midden, maar de echte festivalsfeer blijft voorlopig nog even uit. Milow weet wolken te verdrijven ‘Milow’ lijkt al een grote fanshare opgebouwd te hebben in Lierop. Na een aantal tournees met ‘Racoon’ en ‘Blof’ timmert ‘Milow’ hard in Nederland aan de weg. Op 3FM zijn de singels regelmatig te horen. En het harde werken lijkt zijn vruchten af te werpen want nog voor het optreden is begonnen zijn er al mensen die de miezerende regen trotseren en aan het podium te staan. En dat is logisch, want het podium ziet er indrukwekkend uit compleet met cello en zeskoppige band. De stemmige muziek van ‘Milow’ past goed bij de omstandigheden; een grijze regenachtige sfeer maar met een doorkomend zonnetje aan de horizon compleet met pianopingeltje. De nummers klinken goed en weten sfeer te creëren op Nirwana, met nummers die gaan over de droom van een ander leven, ver van hier. En het publiek lijkt in de droom te geloven en gaan mee in de dagdroom van Jonathan Vandenbroeck. De muziek klinkt als ‘Counting Crows’, of als we het dichter bij huis houden ‘a Balladeer’. Maar met hetzelfde gemak weet ‘Milow’ een cover van ‘50cent’ uit zijn mouw te schudden. Speciale vermelding voor de zangeres die ‘Milow’ ondersteunt welke met haar stem kippenvel weet te geven. ‘Milow‘ heeft de wolken doen verdwijnen, hopelijk dat ‘Flip Kowlier’ de zon kan laten schijnen. Flip Kowlier blijft doorbijten Als Flip Kowlier begint is het zonnetje inmiddels al redelijk aan het schijnen en staat het veld al gezellig vol. Flip Kowlier, die vooral bekend is van het zingen in zijn moerstaal, windt er geen doekjes om en begint meteen te spelen. Maar zijn handelskenmerk is voor de gemiddelde Nederlander niet te verstaan. De verhalen waarmee zijn liedjes aan elkaar gepraat worden zijn nog wel te volgen, maar waar de nummers zelf over gaan is niet te achterhalen zonder cd-boekje. Ondanks deze taalbarrière klinken de nummers in ieder geval vrolijk van toon en her en der wordt er zelfs een beetje gedanst. Want ons Flipke maakt vooral gezellige muziek. Misschien iets te gezellig want het publiek is vooral bezig met elkaar en minder met Flip Kowlier. Iets wat Flip ook merkt en hij doet dan ook zijn uiterste best om de sfeer in het publiek te krijgen. Hij zoekt contact met het publiek en spoort ze aan om mee te zingen. Maar het mag allemaal niet baten. Want hoe hard Flip ook zijn best doet, erg enthousiast of warm wordt het publiek in Lierop niet. Maar Flip blijft doorbijten en gaat nog een tandje harder spelen. De muziek wordt ruiger en begint lekker te rocken; op een gegeven moment klinkt Flip Kowlier haast als een garagerockband. Helaas, ook Flip lijkt te merken dat het publiek niet echt warm loopt voor de Vlaamse liedjes en zonder weinig poeha rond hij zijn optreden dan ook binnen het uur af. Sarah Bettens mist Gert nog steeds Onder een nog steeds een heldere lucht staat het veld goed vol voor, toch wel een van de publiekstrekkers, Sarah Bettens. Het optreden begint met een inkoppertje: een klassieker van ‘K’s Choice’ ‘not an addict’. En voor het eerst deze avond lijkt het publiek dan toch echt mee te gaan met het optreden en gaan de handjes zo nu en dan toch op elkaar; en dan met name bij de nummers van ‘K’s Choice’. Om dan meteen maar te concluderen dat de nummers Sarah Bettens van mindere kwaliteit zijn doet de solo carrière van Sarah te kort. Wat er aan schort is dat je een stukje nostalgie mist bij de nummers van Sarah die je wel bij de nummers van ‘K’s Choice’ hebt. Sommige nummers lijken daardoor enigszins aan het publiek voorbij te gaan. Maar het optreden loopt soepel door en de jarenlange podiumervaring straalt ervan af. Als het optreden op een gegeven toch wel erg zoet en zacht wordt allemaal, ontspoort ‘I can’t get out’ in gecontroleerde chaos. En daarmee lijkt Sarah te willen bewijzen het ook gerust allemaal zonder broer Gert te kunnen. Deels waar, maar in het geval van ‘K’s Choice’ lijkt toch enige mate van synergie te zijn waarbij de regel 1+1=3 van kracht is. Dat neemt echter niet weg dat Sarah Bettens waarschijnlijk een van de betere acts van Nirwana 2008 is geweest; al is het misschien nog wat vroeg om al conclusies te kunnen trekken met nog een sterk programma in het verschiet. Gabriel: are we gonna have fun? Het duurt even voordat het optreden begint, maar dan staat er ook wat op het podium: een complete blazerssectie, diverse drumsecties en een complete lichtshow. Het is inmiddels de derde keer dat ondergetekende Gabriel Rios live ziet, maar het mooie blijft dat deze Puerto Ricaan er iedere keer weer een ander optreden van weet te maken. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen voor vanavond. Het twijfelachtige weer laat de pret niet drukken en Gabriel Rios gooit er direct zijn latin groove in. Het optreden gaat lekker van start maar met wat geluidsproblemen. Maar de galmende microfoon gaat op den duur zo irriteren bij onze zuiderbuur dat deze zijn gitaar erbij neergooit en het podium afloopt. Als er dan ook nog eens bier wordt gegooid wanneer Gabriel het podium weer betreed, lijkt het kortje nagenoeg op. Maar Gabriel Rios blijft beloven dat “we’re gonna have fun. Please wait. You’ll see”. Dat hij vervolgens hard moet werken om de sfeer er een beetje in te houden spreekt voor zich. Maar zijn zuidelijke ritmes zijn moeilijk om te negeren, en het veld lijkt langzaamaan weer te ontdooien voor de sympathiek Belg. En het is ook moeilijk om niet mee te gaan in de muziek: de uitvoering van nummers is van hoog niveau en de opbouw in de nummers zit knap in elkaar, waardoor nagenoeg ieder nummer je op den duur toch aan het swingen krijgt. Voor een optreden wat in eerste instantie in het water lijkt te vallen, pakt uiteindelijk toch goed uit. En het publiek van Nirwana lijkt Gabriel Rios uiteindelijk dan toch in z’n armen te sluiten.