Murder By Millions Demo

Melodieuze takkeherrie

Sanne Reiniers, ,

Metalcore: niet echt een genre dat we vaak op deze site tegenkomen. Tijd dus om daar eens verandering in te brengen. Het uit de regio Cuijk afkomstige vijftal Murder by Millions stuurde ons hun demo op met een stevig potje metalcore. Aan mij de taak om deze eens onder de loep te nemen.

Melodieuze takkeherrie

Murder By Millions is ontsproten uit de naweeën van lokale metalband Anubiz. In 2005 werd de eerste demo uitgebracht met redelijk succes. De cd ontving vele positieve recensies en hiernaast won de band lokaal de talentenjacht ‘Fight for Fame’ waardoor ze een plekje wist te veroveren tussen de grote namen van het festival ‘Jera on Air 2005’. Na enkele wisselingen in de line-up lijken ze na vijf jaar met deze demo eindelijk hun vaste geluid te hebben gevonden. Veel nummers telt deze demo niet: in slechts drie nummers probeert de band de luisteraar te overtuigen van haar kunnen. En ik moet toegeven, dat lukt aardig. Opener “Explode” begint overtuigend, maar na de eerste riffs nemen de drums even gas terug. Dat is jammer, want dat zorgt ervoor dat het eerste nummer er niet helemaal lekker in knalt. De daaropvolgende sferische gitaarriffs (klinkt als: Deftones) komen onverwacht, maar zorgen dat de stukjes op zijn plaats vallen: nu snap ik pas waar het nummer heengaat. Door het terughoudende begin vraag ik me wel af of “Explode” als opener de juiste keus is geweest . Het tweede en derde nummer “Trying To Die” en “Cards Down” knallen wat meer. “Trying To Die” voelt ondanks de geladen titel, wat minder beladen. Het typische hardcore geluid wordt hier afgewisseld met een uiterst catchy gitaarriff. De sferische elementen zijn nu achterwege gelaten. Dit is minder het geval bij “Cards Down”, waarbij het zware metalcore geluid echt naar voren komt. De dubbele bass afgewisseld met moddervette, melodieuze gitaarrifs (een beetje Killswitsch Engage-ish), zorgen voor een beladen track met opnieuw sferische elementen. Het nummer bouwt op naar een climax en is daardoor een waardige afsluiter voor deze -wat te korte- demo. Weinig op aan te merken, zou je denken, maar toch zijn er ook enkele minpunten. Zanger Rob Tonnaer kreunt en schreeuwt als een echte frontman, maar na drie nummers voelt zijn zang wat monotoon aan. De schreeuwende, zware ondertoon en weinig afwisselende zanglijnen zorgen voor eentonigheid, terwijl Murder By Millions muzikaal wel weet te variëren. Verder voelen de nummers wat fragmentarisch aan: niet alle overgangen lopen even lekker en dat zorgt voor het gevoel van ‘aan elkaar geplakte stukjes’. Desondanks weet deze demo te overtuigen. De productie klinkt retestrak en moddervet. Bovendien blijven de nummers hangen. Murder By Millions weet op melodieuze wijze ervoor te zorgen dat deze demo niet kan worden afgeschilderd als takkeherrie. En dat hoor ik niet vaak in de hardcore wereld. Volgende keer wel graag iets meer nummers..