Het is niet zozeer voorprogramma Les Anges dat de beste show van de avond neer zet. Netjes op tijd begonnen, stevig van het podium schurkende moddervette sleazy rock. De sound van Les Anges, de voorheen trouwens Hulk genoemde band, maar op laste van het management van die groene meneer van naam veranderde, lijkt als door het slijk gehaald van een varkensboerderij. Donkere rauwe gitaarklanken, aangevuld door de zeer verdienstelijke variabele vocalen van zanger Renaud Mayeur. Dat Les Anges aangevuld is met Fifty Foot Combo toetseniste Sandra Hagenaar is vervreemdend. Hoewel het visueel intrigeert dat de pseudo new-wave catwoman veelvuldig in allerlei spasmen vervalt, is het een moeilijk te plaatsen element in de muziek van Les Anges. De opstelling op het podium, waar een tweesplitsing ervoor zorgt dat de heren gedrieën rechts staan en de dame alleen links, zorgt voor een ontwricht geheel. 't Is niet dat de klanken die Hagenaar voortbrengt niks toevoegen aan het geheel, maar er zit een lastig te bepalen vorm van irritatie aan vast. Het is dan eigenlijk ook wel prima dat de Walen het optreden niet al te lang rekken, en plaats maken voor de Vlamingen. Triggerfinger begint matig, het kost de band een nummertje of twee om in het ritme te komen. Gelukkig gebeurt dat en als dan ook het publiek dat ritme aanvoelt kan na het derde nummer het optreden los. Triggerfingers bluesy powerrock past precies thuis in Eindhoven. Het kost zanger Ruben Block dan ook niet veel moeite om het publiek te enthousiasmeren. Het zijn de stemvervormers, straffe gitaarrifs, de imposante bassist en de bewegelijkheid die de band een eigenheid verschaffen. De interactie tussen de bandleden geeft aan dat er een ontspannen sfeer heerst in het gezelschap, wat eens te meer een succesformule blijkt voor een krachtige live-show. Triggerfinger heeft er dan ook een live-reputatie op na te houden en alle drie de heren hebben een rijke muzikale geschiedenis in het land van onze zuiderburen. Het is vooral de cover van Creedence Clearwater Revival, Commotion, dat het publiek bijzonder goed smaakt. Ruben, Mario en monsieur Paul weten daar dan ook een schitterende versie van neer te zetten. De tournee van Triggerfinger gaat gepaard met de release van de live-plaat Faders Up, eind 2006 opgenomen in Antwerpen. Natuurlijk, en terecht, aangeprezen tijdens de show door Block. Evenals de te verkrijgen stropdassen van Triggerfinger. De band heeft naar goede Triggerfinger-traditie strak in het pak staan optreden, wat absoluut bijdraagt aan de volledige uitstraling en de kracht van het concert. En alsof het allemaal nog niet genoeg is geweest, heeft de Effenaar besloten om de lijn van de Les Anges en Triggerfinger door te zetten in het optreden dat na afloop nog in het café wordt gegeven. Cabrón, eveneens Belgisch, mag de laatste noten van de avond laten horen. De band bestaat uit de drie broeders Pé, Erwin en Jo Reynders en zanger Alejandro Garrido en combineert succesvol de muzikale invloeden uit de powerrock, grunge en stoner. Kyuss, Stone Temple Pilots, Queens of the Stone Age en Monster Magnet klinken door in de muziek van Cabrón. Het café van de Effenaar heeft zich al bewezen een lastig podium te zijn. Mede door het matige geluid daar en het late tijdstip waarop het al verzadigde publiek geëntertaind moet worden, maar Cabrón weet zich wonderwel staande te houden en geeft een prima optreden voor een behoorlijk gevuld en gezellig café. Door toedoen van de man met de hoge hoed, bassist Erwin, heeft de band een charmant jolige uitstraling en krijgt het gelukkig de aandacht die wenselijk is.