Bij het binnenkomen van een nieuwe zaal is het zaak om de eerste indrukken op je af te laten komen. Club Rembrandt heeft wel iets. Ondanks dat de transformatie van de oude bioscoopzaal toch ietwat te slapjes afgewerkt is. Het oogt allemaal een beetje te makkelijk, niet subtiel genoeg, maar de oude filmzaal 1 bevat wel potentie voor zijn nieuwe doeleinden. Dat de airconditioning is afgesteld op diepvriezen neemt niet weg dat de zaal toch een warme atmosfeer heeft behouden. Nadat er toch een acceptabel aantal bezoekers is binnengedruppeld kan er een kick-off gegeven worden met Friends o' The Old Time Music. De oplettende aanschouwer bemerkt al snel dat de heren van deze band niemand minder zijn dan Woody & Paul. Niet vervelend, zij maken immers prima muziek. Met typische, en zeer bij de muziek passende mimiek spelen Woody en Paul hun American Blues. Er valt weinig op de muziek van 'FoTOTM' aan te merken, en met de korte set krijgen de Eindhovenaren ook niet de kans om in een verveling te vervallen. Op het moment wordt er gewerkt aan een nieuwe cd, Sons of Bitches, zeker een plaat om naar uit te kijken. Na het eerste optreden bekruipt een ongemakkelijk gevoel, wetende dat The Goods pas over anderhalf uur het podium op zal klimmen, ontsteekt zich de vraag wat er tot dan zal gebeuren. Blijven dj's Fatboy & Slim lekkere rockers draaien? Dat sowieso, maar spoedig komt het antwoord. Een Hardrock Karaoke wordt aangekondigd, en ook worden er papieren en pennen uitgedeeld. O jee. De organisatie vindt het blijkbaar nodig om het publiek te onderwerpen aan een rock quiz. Natuurlijk zijn er schitterende prijzen te winnen, maar de presentator heeft zeer duidelijk meegekregen om zo'n 50 keer de naam van een whiskeymerk (laten we dat hier maar niet nog eens herhalen), en 40 keer de naam van een festival te noemen. Allemaal opgedrongen commercie die de muziek niet ten goede komt, het gaat hier immers om echte Rock 'n' Roll. Daar zijn The Goods dan weer heel goed voor, die echte Rock 'n' Roll. Als eindelijk na al het gerommel twee trompetters de aandacht van het publiek vragen, mag het viertal het podium betreden om meteen in ijzersterke rock los te barsten. De prima gechoreografeerde theater opkomst beukt direct in de goede richting. De nieuwe cd 'The Goods' is een prima plaatje zonder veel nieuws onder de zon, maar da's ook niet nodig. Dat vraagt de muziek niet. Het gaat er meer om hoe ermee om gesprongen wordt. De jonge 'rockgoden' van Eindhoven Rockcity weten er onwaarschijnlijk goed mee om te springen. De show bombardeert een muur van herrie op het publiek af, waarbij zanger Daan Koch zich profileert als perfecte frontman en zijn catchy rocksongs vol clichés over auto's, vrouwen en tatoeages krachtig exploiteert. Dat er tot twee maal toe een extra gitarist het podium opkomt, zorgt voor een wenselijke visuele afwisseling. Eerst Selim Lemouchi van wijlen Powervice, daarna de 11-jarige Starsky (zoon van 7 zuma 7's Jerry van Eijck), waardoor blijkt dat het fanatisme binnen Eindhoven Rockcity de komende jaren nog lang niet zal wegebben. Buiten dat is het natuurlijk ook een charmant element in dit rock geweld. Jammer dat de uniform sexy uitgedoste dames die de achtergrondzang in 'Yeah Yeah' voor hun rekening nemen, niet zo sterk overkomen. Meer een beetje geforceerd. Ook het feit dat de Rembrandt de lampen in de zaal tijdens de optredens niet dooft is ontkrachtend. Koch besluit om zijn bandleden aan het publiek voor te stellen tijdens afsluiter 'Doin 60', een wat onplezierige keuze. Niet dat het niet thuishoort in de show, dat zeker wel, maar het nummer is juist één van de betere in het repertoire, en wordt hierdoor vervormt en uit elkaar getrokken. Het is aan de heren van El Guapo Stuntteam om het presentatie stokje over te nemen, ditmaal voor hun eigen nieuwe plaat 'Accusation Blues'. Van achter uit de zaal komen de stuntmannen uit Hasselt het podium opgelopen, alle zes opvallend netjes gekleed in een lichtblauw kostuum. Het oogt een beetje olijk, maar het blijken ware rockkostuums. Ze laten er namelijk geen gras over groeien en tonen meteen waar ze goed in zijn; Rock 'n Roll gedoopt in een vat Vaseline met een vleugje blues in combinatie met een onuitputtelijk hoeveelheid energie. Het is dan ook moeilijk te geloven dat de band - naar eigen zeggen - ruim tien jaar geleden nog geen noot kon spelen. Tussen de nummers zoekt zanger Cedric Maes graag de interactie met het publiek op, en geeft ook zelf toe dat hij teveel zevert. Samen met de vette sound en het enthousiasme van de band geeft dit het publiek andermaal waar het voor gekomen is, ondanks dat we het deze keer zonder de spectaculaire vuurstunts van Captain Catastrophy moeten stellen. Daartegenover hangt wel een uiterst tegendraads relaxte harmonica aan de mond van Christophe Vaes, een verrijking voor het geluid van de band. Uiteindelijk is de avond muzikaal geslaagd, maar toch, er blijft een beetje dat onprettige gevoel dat opgewekt is door die randactiviteiten, waardoor een krachtige set rockshows niet volledig tot zijn recht zijn gekomen. De lampen in de zaal hadden gewoon uit moeten gaan en dan maar Rocken! Rocken! Rocken! Dat gerommel met melige spelletjes en prijsvragen, en de hoeveelheid aandacht dat hieraan besteed is, ontsiert.