Het is aan het Amsterdamse Moss om de avond te openen in de grote zaal van de Effenaar. Helaas voor het publiek meldt de zanger met een schorre stem dat hij niet bij machte is om al te veel vocaal geluid te produceren. Gelukkig weet de rest van de band de zang op te vangen, maar ze blijken helaas niet zo toonvast als Marien Dorleijn normaal gesproken is. Desondanks zetten ze een gedegen set neer van mooie popliedjes en pakkende deuntjes. Hun onlangs bij Excelsior Records uitgebrachte debuut album 'The Long Way Back' staat dan ook niet voor niets op 1 in de Plato Mania 30. Rond kwart over negen begint Sophia aan het optreden in de Effenaar. Zanger Robin Proper-Sheppard maakt wat grapjes over degene die de gitaar (blijkbaar) niet goed genoeg heeft gestemd, en opent vervolgens met ‘Big City Rot’. Hij lijkt vrij goed gehumeurd te zijn voor iemand die over het algemeen een nogal deprimerende blik in zijn ogen heeft. Emotionele liedjes worden afgewisseld met stevig gitaarwerk. Na het gevoelige nummer ‘Bastards’, besluit Proper-Sheppard om “nu ook maar een nummer over vrouwen” te laten horen, en laat hij zijn emotionele kant zien in ‘Woman’. Daarna verslapt de boel. De bassist is schijnbaar zijn eigen feestje aan het vieren, en ook een van de gitaristen staat zichtbaar verveeld op het podium. Na de uitvoering van ‘The Sea’ volgt een wel heel korte break. Het lijkt alsof de bandleden achter de coulissen tot vijftien hebben geteld, om daarna terug het podium op te komen. Aan het begin van de toegift vertelt de zanger dat ze één nummer niet zullen spelen: ‘The River Song’. Hij probeert het leuk te verpakken door iemand uit het publiek zogenaamd de schuld te geven. De eerste twee nummers van de toegift worden afgewerkt. Blijkbaar wordt er dan vanuit het publiek iets geroepen waar Proper-Sheppard niet van is gediend. Hij laat even duidelijk weten dat het maar afgelopen moet zijn met “die flauwe onzin”. Geïrriteerd begint hij aan ‘The Desert Song No. 2’. Maar na een paar akkoorden geeft hij er de brui aan. Hij trekt de kabel uit zijn gitaar en loopt weg. De overige bandleden staan even verbaasd naar elkaar te kijken en besluiten dan ook maar te vertrekken. Om niet meer terug te komen..