Rob Kramer van productiehuis Oost-Nederland haalde de Eindhovense folk / blues gitarist Ad van Meurs (The Watchman), Ud-speler Haytham Safia en contrabassist Anne-Maarten van Heuvelen bij elkaar voor een éénmalig project. De doelstelling was om een muzikale combinatie te zoeken tussen de traditionele Arabische muziek en de al even traditionele Amerikaanse blues en folk. Binnen een zeer korte tijd bleek de combinatie erg goed te werken en werden de opnames begonnen en afgerond van de eerste cd 'Farewell Shalabiye'. De 'nieuwe' muziekstijl werd zeer toepasselijk Arabicana genoemd, wat zonder twijfel de lading dekt. Het No Blues trio werd voor de cd verbreedt met zangeres Ankie Keultjes, percussionist Osama Mileegi en drummer Eric van de Lest. Het succes van 'Farewell Shalabiye' was boven verwachting, in Nederland, maar zeker ook over de landsgrenzen. Frankrijk was uitzonderlijk geboeid door de muzikale experimenten van de band. Niet zo verwonderlijk dat er dus een opvolger voor de cd moest komen. 'Ya Dunya' ligt al weer enkele weken in de winkels en wordt vanavond voorgesteld aan het publiek. De kleine zaal van de Effenaar is redelijk gevuld met publiek en het podium is behoorlijk volgepakt met instrumenten. Schitterend opgesteld, uitgelicht en eigenlijk al een voorstelling op zich, maar dit ter zijde. Als de band iets na negen het podium bestijgt, mag Ad van Meurs bij wijze van intro een klein dankwoordje richten tot een ieder die van belang is en is geweest bij het ontstaan van No Blues en de twee cd's. Afgezonderd van de eerste 30 seconden, waarin het ritme bij de bassist een beetje zoek lijkt, is eigenlijk alles vrijwel direct perfect. De geel-oranje gloed die de heren over zich heen gelegd krijgen door de lichttechnicus vormt een warme atmosfeer tijdens het instrumentale openingsnummer, en zet daarmee een prima, gepaste stemming neer. Soms is het zo enorm fijn om echte vakmensen aan het werk te zien. Van Meurs, die in het midden van het podium is opgesteld, delegeert zijn collega muzikanten als een soort van nestor, ervaren oude rot in het vak, door kleine knikjes, handgebaren en ach, waarom ook niet, het is immers een prima avond, een enkele glimlach. Ook zijn vrouw Ankie Keultjes, de geluidstechnicus die van achter uit de zaal het viertal op het podium met haar zang bijstaat, deelt mee in dit spel. "Voor diegene die ons (No Blues en The Watchman) nog nooit gezien hebben", weet Van Meurs uit te leggen waar die plotselinge vrouwenstem vandaan komt. De vier zangstemmen die in No Blues van zich laten horen bevatten tezamen een soort van spanning en afwisseling waardoor de muziek niet de kans krijgt om in een nu-ken-ik-het-trucje-wel niveau te belanden. De scherpe gepassioneerde ud (Arabische luit), wordt voldoende afgewisseld door de gitaar en bas, blues en folk waardoor een 50-50 situatie ontstaat tussen de twee vervlochten culturele muziekstromingen. Als dan halverwege de set drummer Van der Lest, 'de koning van Woensel', het podium betreedt wordt nog eens een extra dimensie toegevoegd aan het geheel. Daardoor wordt een net wat voller geluid gecreëerd, en de wordt show naar een climax gebracht. Bij het optreden van No Blues vallen verdacht weinig kanttekeningen te plaatsen. Waarschijnlijk zijn de originaliteit van de muziek en de vakmanschap van de muzikanten hier de welverdiende redenen voor. Om toch een kleine moppertirade te ontketenen, mag gemeld worden dat de gemiddelde leeftijd van het publiek vanavond iets te hoog ligt. Niet dat de veertigers en vijftigers geen recht hebben om te komen kijken en luisteren, juist zij hebben het goed begrepen. Het zijn de jonkies die hier een schitterende kans hebben laten liggen om muzikaal te worden opgevoed. Een klein detail over 'Ya Dunya' is dat voor de cd de medewerking door violiste en zangeres Tracy Bonham is verleend.