“Err, hello, my name is Maria Mena and I’m from Norway and errr, I’m 21 years old”. Voor ons op het podium staat een schattig, ondeugend meisje met charisma waar je u tegen zegt, omringd door een band van vijf mannen met moeilijke Noorse namen. Het feit dat ze zich voorstelt aan een uitverkochte grote zaal vol wilde fans, zegt genoeg over Mena’s karakter. Bescheiden; ten minste… tot ze begint te zingen. Met het eerste nummer laat Maria zien dat ze kan rocken en grommen en dat ze zeker niet alleen van de emotionele ballades is. Jammer is dat de zang tijdens de eerste nummers vrij slecht afgesteld staat, de teksten zijn haast niet te verstaan . Gelukkig verandert dit snel, en vanaf dat moment is het alleen maar genieten. Zelfs worden we nog verrast met een paar akoestische nummers. Vooral tijdens het nummer ‘Sorry’ galmt haar dijk van een stem door de zaal en bezorgt menig luisteraar kippenvel. Naar eigen zeggen is dit haar favoriete nummer, omdat het perfect is zoals het is. Ze kan er niets meer aan toevoegen en er mag ook niets meer van af. De twijfels die ik heb bij Maria Mena (willekeurige top 40 artieste waarvan er dertien in een dozijn passen) vervagen met het nummer. Dit meisje blijkt veel meer inhoud te hebben dan je zou verwachten en dat heeft mij positief verrast. Mena weet echt een band op te bouwen met het publiek. Voor elk nummer legt ze uit waarom en wanneer ze het had geschreven, en hier is ze erg open in. Van gescheiden ouders tot liefdesverdriet, ze doet het allemaal uit de doeken en laat het publiek zich hierdoor erg speciaal voelen. Zelf geeft ze te kennen een beetje “emo” te zijn, alleen niet opzettelijk! Gelukkig ontbreekt het haar ook niet aan humor, wat er voor zorgt dat de sfeer niet te zwaarmoedig wordt. De oprechtheid en het karakter waarmee Maria op het podium staat, is iets wat je niet vaak tegen komt. Ondanks vele uitverkochte zalen, lijkt niets van haar echtheid verdwenen te zijn. De vraag is of deze intimiteit ook tot z’n recht komt in een vol, stinkend weiland. Daarom, Pinkpop 2007, here we come!