Uit Engeland komt – als we de NME moeten geloven, althans – iedere week wel weer een “nieuwe Oasis”, een “langverwachte opvolger van The Smiths” of “de beste band sinds Talking Heads”. En als je maar vaak genoeg roept dat bepaalde bands het helemaal gaan maken, dan hou je er op een gegeven moment vanzelf wel een paar over waarbij dat ook écht zo is. We noemen Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Bloc Party, Maxïmo Park en natuurlijk de onvolprezen rotjochies van Arctic Monkeys. Twee andere jonge britpopbandjes, The Pigeon Detectives en Check 1-2, zijn hard aan het werk om een vergelijkbare status op te bouwen. Helaas reed de bus van Check 1-2 een sloot in op weg naar Eindhoven, dus The Pigeon Detectives moet het zonder voorprogramma doen. Tot op heden heeft het clubje rondom zanger annex podiumacrobaat Matt Bowman nog lang niet zoveel fans als Arctic Monkeys of Kaiser Chiefs, zoals we kunnen waarnemen in de slechts deels gevulde kleine zaal van de Effenaar. Maar met het vijfde optreden op Nederlandse bodem in een week tijd is de exclusiviteit natuurlijk wel ver te zoeken. Het selecte groepje fans van The Pigeon Detectives toont zich uitbundig en Bowman herkent ze inmiddels. “I saw you at our show last night,” zegt hij tegen een fan die kort voor het podium staat. “You wore the same hat!” Maar is The Pigeon Detectives nu een band waar we massaal op zitten te wachten of is het de zoveelste loze Britse belofte? De band uit Leeds heeft in ieder geval leuke liedjes, zoals al te horen was op het debuutalbum ‘Wait For Me’. De korte, energieke songs hebben pakkende hitrefreintjes en neigen zelfs naar stadionrock. Wat dat betreft heeft de band goed geluisterd naar de Chiefs en de Monkeys. Ook vertoont The Pigeon Detectives veel overeenkomsten met bands als The Automatic, Maxïmo Park en The Rakes. Dat wil zeggen, op de debuutalbums van deze andere Britse beloftes. Aan het begin van de amper vijftig minuten durende show ogen Bowman en zijn medebandleden nogal vermoeid, vanwege het vele optreden deze week. “Bare with us for the next couple of songs,” vraagt Bowman aan zijn publiek. “We played in Den Haag last night and we didn’t have any sleep. It’s a great place to play, but it’s hard to find beds over there.” De vermoeidheid lijkt van korte duur, want al na een aantal nummers kijken de bezoekers naar een vliegensvlugge show waarin Bowman wild met zijn microfoon slingert, argeloos water in het rond smijt en een keer of tig van het drumstel afspringt. Bovendien is Bowman is niet alleen een goede zanger en een gelegenheidsstuntman. Hij is ook een komiek. Dat merken we wanneer hij zijn liefde aan het Nederlandse publiek betuigt. “You’re the best audience ever,” zo laat hij weten. “We’ve been to Germany; bunch of wankers! We’ve been to France; miserable bastards!” Een rockclown die weet hoe de internationale verhoudingen liggen, of toch een cynische Brit die niet dol is op Europeanen? We weten niet zeker welk van die twee omschrijvingen Bowman het beste past. De slotgrap, die vooraf gaat aan de twee laatste nummers, mag er ook zijn. “We’ve got two more songs for you. We can also do an encore. Then we’ll walk off the stage, come back later and play you the same two songs,” zo grapt Bowman. “But we want to play them as fast as possible!” En zo geschiedde. Het is vooral dit soort ongein die optredens van The Pigeon Detectives amusant maakt. En de liedjes, uiteraard. Maar hoewel de nummers van begin tot eind erg leuk zijn, missen ze wel de originaliteit en scherpte van een Arctic Monkeys of een Maxïmo Park. Vooral de singles van The Pigeon Detectives, ‘I Found Out’, ‘Romantic Type’ en ‘I’m Not Sorry’, zijn erg sterk. Het merendeel van de overige nummers zijn niet meer dan plezierige popliedjes, die makkelijk mee te zingen zijn nadat je ze één of twee keer hebt gehoord. Maar meer dan dat hoeft het natuurlijk ook niet te zijn. Plaatsgenoot Kaiser Chiefs doet het er tenslotte goed mee…