Driemaal is scheepsrecht, maar het zit Moss niet mee wanneer het op de Effenaar aankomt. Begin dit jaar strandde de band tijdens het weeralarm. Een maand later was zanger Marien Dorleijn zijn stem kwijt, wat resulteerde in een goedbedoelde doch zeer onaangename vocale krachtenbundeling van de overige bandleden. Vanavond de herkansing dus. De zaal is nog nagenoeg leeg, want men komt voor The Magic Numbers. Het is alleen jammer dat Dorleijn zich daardoor van de wijs laat brengen. De liedjes zijn stuk voor stuk prachtig, maar komen niet uit de verf. Dorleijns stem klinkt onvast en wanneer hij het publiek er na elk nummer op attent maakt dat The Magic Numbers zo komen, lijkt het alsof hij zich verontschuldigt voor zijn aanwezigheid. Zonde, want met een plaat als The Long Way Back, was trots meer op zijn plaats geweest. The Magic Numbers zitten duidelijk beter in hun vel, maar het duurt even voordat een nog niet eens half gevulde grote zaal, overtuigd is. Twee nummers om precies te zijn. Het nieuwe album Those The Brokes wordt niet gevreten en dat dit weinig te maken heeft met herkenbaarheid, bewijst het feit dat nieuwe single ‘Take a Chance’ een van die twee nummers is. Catchy, melodieuze popliedjes dat is waar The Magic Numbers goed in zijn en het is precies waar het publiek voor komt. Dat blijkt wanneer ‘Forever Lost’ wordt ingezet. Het publiek gaat uit zijn plaat. Meteen! Het is de eerste keer dat ze hier zijn, bekent Zanger Romeo met een verlegen glimlach. En hij vind het te gek. Net zoals hij het te gek vond in de Melkweg dinsdag en op Pinkpop de dag ervoor. Wat een shock moet het zijn voor de band om te zien dat het publiek in de Effenaar haast drie keer zou oud is als de puisterige massa in Landgraaf. Vreemd, dat wel, maar het enthousiasme is er niet minder om. Er wordt uit volle borst meegezongen en en masse meegeklapt met Angela’s tamboerijn. De vergelijking met de EO-jongerendag is snel gemaakt. De sfeer zit er goed in na een hele serie nummers van de debuutplaat, maar even snel als het feest ontstaan is, slaat de boel weer dood als het Britse viertal uitgebreid de tijd neemt om het nieuwe album te promoten. De band lijkt zichzelf erg serieus te nemen; er wordt gepield, geneuzeld en zelfs gerockt. Het publiek lijkt allerminst onder de indruk en staart verveeld voor zich uit. Een goed moment voor een biertje of een plaspauze. Een erg lang intermezzo overigens, met als dramatisch dieptepunt Kate Bush cover ‘Running Up That Hill’. Het nummer ‘I want to Go to Mexico Before I Die’ maakt in één klap een hoop goed en zodra ‘I See You You See Me’ wordt ingezet, is met kippenvel op de armen alles weer vergeten. Het constante laveren tussen magische momenten en totale desinteresse, is niet alleen storend; het lijkt er bijna op dat The Magic Numbers hun eigen talent niet benutten, als ze het al zien. Ze kunnen met gemak twee uur lang de zaal op zijn kop zetten. Afsluiters ‘Monings Eleven’ en het melige country nummer ‘The Beard’ zijn daar het overtuigende bewijs van, want zowel band als publiek gaan finaal uit hun dak. Wellicht hebben ze het door na vanavond. In juli komt de nieuwe EP eraan. Wie weet… Gezien: The Magic Numbers 30 mei 2007