~ Sneakerfreak: Verliefdheid in het zonnetje Het is op de Freaky Square aan Sneakerfreak op het spits af te bijten. Bij de eerste paar nummers lijken de heren nog een beetje wakker te moeten worden; ze spelen lekker maar ze staan nog een beetje te slapen. Wel valt al snel te merken dat we hier te maken hebben met - nog net niet naïeve - feelgood muziek. De vroege bezoekers van het Virus festival kiezen er dus ook voor om lekker op de grond te gaan zitten, van de zon en de muziek te genieten en rustig met hun hoofd en voeten mee te tikken. Ondanks het grote aantal gitaren op het podium (een elektrische, een versterkte akoestische, een basgitaar, en zo nu en dan besluit de zanger er nog een vierde gitaar bij te pakken) blijft het bandje songwriter-muziek maken en hoeft het publiek nog even geen oordopjes in. Enkele liedjes worden ingeleid met een korte achtergrond, waaruit blijkt dat we naar echte levensgenieters aan het luisteren zijn. En dat mag! Ook een tamboerijn, een mondharmonica en handgeklap mogen hierbij natuurlijk niet ontbreken. Het geheel voelt aan als prille liefde of een onverwachtse herontmoeting, met wat rare maar fijne geluidjes en bliepjes er door heen. Een festival beginnen is altijd even doorzetten. Maar door Sneakerfreak is de dag zeker goed begonnen! Tekst: Saar Oostveen ~ T99: Een goed begin... Het aantrekkelijke tekstje op de Virus site beloofde ons een een roadtrip door een Tarantino-film. De hoedjes en de bretels van de muzikanten beloofden toch iets anders. Een drumstel midden voor op het podium en aan de zijkanten, net zo ver aan de rand van het podium, een contrabas en een gitaar; dit beloofde in ieder geval een energieke houding. En wat we kregen? De eerste paar nummers (de eerste zelfs franstalig) hakten er lekker in. Het publiek kreeg goede zin, de band had dat al; maar toch mocht het niet baten. De ietswat rauwe, maar zeker warme stemmen van de twee zingende bandleden (de drummer en de gitarist) verdwenen op den duur steeds meer uit de liedjes, de deuntjes versimpelden en gingen te lang door en in het publiek beweegden enkel nog de monden van kletsende festivalgangers. Jammer, want ze begonnen zo lekker! Maar ja, een goed begin is ook niet alles. Tekst: Saar Oosterveen ~ ManMade Science: Dit mag ietsje later... Er waren bij het optreden van ManMade Science slechts twee van de aangekondigde drie heren te zien. Misschien was de derde man de apple die ook een heel groot aandeel in de muziek had. Bekkengeluidjes, claps, rasps en andere geluidjes werden zowel met de computer als -net zo strak - met de hand gemaakt. De bas is erg low, misschien nog wel even te low, maar wel vlot genoeg om je lichaam het gevoel te geven dat je wil dansen. Misschien had deze act daarom beter later op de avond kunnen staan. Opzich was het lekkere muziek, ze voerden het strak op, maar het paste niet in de zon op een buiten podium op en festivalterrein om vier uur 's middags. Dit hoort gewoon thuis in een goede club, 's avonds. Waar de mensen kunnen dansen en niet zo zeer op het podium hoeven te letten. Tekst: Saar Oostveen ~ Blaxtar: Iedereen. Hip. Hop. Blijkbaar is de zwolse hiphopscene erg succesvol vandaag de dag. Blaxtar, winnaar van de Grolsch Grote Prijs Hiphop/RnB in 2006, kon daarom niet ontbreken op het programma van Virus. Dat maakt een mens benieuwd. Iedereen, hip hop. Het publiek wordt uitgenodigd om zo nu en dan iets mee te schreeuwen of de handen in de lucht te steken. Gezellig hoor. Maar in werkelijkheid is er niets meer dan drie kwartier dezelfde plaat, soms onderbroken door Blaxtar die wil laten zien dat hij ook zonder muziek kan zingen. We zien een zacht deinende DJ en een op de rand van het podium lopende of zittende Blaxtar. Daarnaast wordt er ook nog een plekje op het verder vrijwel lege podium ingenomen door een nietsbetekenend meisje dat verveeld op een versterker hangt en doet alsof ze er bij hoort. Ze kan nog niet als achtergronddanseres aangeschreven kan worden wegens het gebrek aan danspasjes. Wie weet wat zij op dat podium doet mag het zeggen. Tekst: Saar Oostveen ~ TTC: Make zome noize for ze Deezjay! Nadat een ongeplande, onbekende en te oud draaiende DJ de mensen bij het Freaky Square even warm heeft proberen te houden, kan iedereen opgelucht ademhalen als de bedoelde act, TTC, toch het podium betreedt. De rappende fransman draagt een wit t-shirt dat zo groot is dat de gemiddelde afro-amerikaanse gangster er nog trots op is en wordt vergezeld door zijn langharige DJ met Roadie-uiterlijk (zwart t-shirt, krullige paardenstaart...) Het publiek gaat zonder tegenstribbelen in op de verzoeken van de rapper om dichter bij te komen en lawaai te maken voor de DJ. De liedjes die ingezet worden en waar al snel franse teksten doorheen vloeien, varieren van nostalgische dance-tracks, tot omgebouwde klassieke stukken, tot klassiekers als 'Simply the best'. Op de laatsgenoemde gebruikt de frontman een herbruikbare tekst met een invulstreepje voor de naam van de stad waarin TTC zich op dat moment bevindt. Resultaat: Eind'oven sont la Best! Jammer dat er een te kort aan variatie was, daardoor alles redelijk hetzelfde was en erg ging vervelen. Tekst: Saar Oostveen