Lisa Ploeger mocht met haar band het spits afbijten. Na wat technische problemen, zoals dat eigenlijk ook een beetje hoort op zo'n avond, liet ze horen waarom ze het absoluut verdiende om hier te staan.
Ze noemde Ilse DeLange als een van haar voorbeelden, en dat was inderdaad goed te horen: countrypop met her en der invloeden van Fleetwood Mac. Haar vorig jaar verschenen EP We're All Just Human Beings is zo’n plaat die het erg goed doet wanneer je in de lente een roadtrip door het platteland maakt. De zon schijnt, de koeien kauwen ontspannen op het sappige gras, je hebt geen haast om ergens te komen en Lisa zingt je langs de velden en de akkers met haar zoetgevooisde stem. Maar ook binnen de muren van De Drie Gezusters is haar geluid en haar verhaal helemaal op zijn plek. 2025 zou zomaar eens het jaar van Lisa Ploeger kunnen worden.
Drents talent laat zich horen tijdens Pinguin Radio Showcases
3voor12Drenthe programmeert lokale artiesten tijdens Eurosonic
Dankzij de inzet van de Nederlandse online radio-omroep Pinguin Radio was er ook dit jaar weer de mogelijkheid om vele acts gratis te bezoeken in de iconische kroeg/het iconische labyrint De Drie Gezusters tijdens Eurosonic Noorderslag. Veelbelovende lokale acts kregen in samenwerking met 3voor12/Drenthe de kans op het Muziekloodz-stage.
Buiten was het mistig, binnen was het listig. Na een epische queeste langs 47 barretjes, 33 veel te smalle trappetjes en 41 doodlopende gangetjes werd uiteindelijk de juiste bar gevonden, en kon er het volgende verslag worden gemaakt:
Metal van Ophæra
Na Lisa en haar band was het de nog redelijk nieuwe band Ophæra die het podium betrad (waar normaal gesproken karaoke-sessies worden gehouden). Vanaf de eerste seconde was het duidelijk: Ophæra tapte uit een héél ander muzikaal vaatje dan hun voorgangster. Het personeel achter de bar was zichtbaar even in shock vanwege de onvoorziene overgang van "poppodium" naar "plaats delict". U begrijpt het al: hier werd metal bedreven.
Qua zang wisselt het tussen de melancholische sound van bands als Placebo en The Wounded, en stevige grunts en growls die een zichzelf respecterende metalband niet mag ontberen. Vlijmscherpe gitaarriffs die doen denken aan de eerste albums van Metallica, en een drummer die de double bass speelt alsof hij een ritmische Parkinson-variant in zijn voeten heeft. Ook is de band duidelijk hoorbaar beïnvloed door Gojira. Kon minder, zoals ze hier in Grunn zeggen.
Akoestische set van Blue Attics
Nadat de rust enigszins was wedergekeerd en het barpersoneel weer bekomen was van de schrik, was het de beurt aan de helft van het kwartet Blue Attics. Normaal gesproken spelen de heren met z’n vieren, maar vanavond speelden zanger/gitarist Ryan en gitarist Marthijn een akoestische set. Het blijft bijzonder hoe een nummer dan opeens zo anders binnen kan komen. Nummers waarbij je normaal gesproken de neiging krijgt een slampit op te zoeken, worden plots gevoelig en melancholisch. De nummers van hun onlangs verschenen EP This Is My Revival bleken, uitgekleed, nog altijd te staan als een huis. Knap neergezet door de heren, die een dag later bij Drentsonic alsnog met de volledige bezetting Groningen onveilig zouden maken.
Black Keys-achtige sound van Moonlighter
Na Blue Attics was het tijd voor Moonlighter. Deze heren winden er vanaf de eerste minuut geen doekjes om: ze zijn gekomen om ons met dikke, vieze, vunzige vintage gitaarriffs en -solo's te bekogelen, en overal in het publiek kijken mensen elkaar meteen aan met een blik van verstandhouding: "Dit klinkt lekker."
We laten ons maar al te graag meenemen in hun Black Keys-achtige sound. Als je je ogen sluit, zou je zomaar kunnen denken dat je in een tent staat met een naam als Billy Bob's Honky Tonk Bar of de Amarillo Cactus Bar. De mannen hebben er overduidelijk zin in en winden de kleine maar volle zaal moeiteloos om hun vingers. Heerlijke, sleazy Southern Rock, gewoon uut Borger.
Helen Jewett sluit af
Aan de heren van Helen Jewett de eer om de avond af te sluiten. Helen Jewett laat zich het beste omschrijven als Joy Division-esque shoegaze-synthpoëzie. Dat klinkt als een bevreemdende mix, maar het valt allemaal heel erg lekker op zijn plek. Dromerig, rokerig en betoverend voert de set ons langs existentiële vraagstukken die je vaak rond dit tijdstip ervaart (het is inmiddels na middernacht) en zodoende is dit een uitstekende afsluiter voor deze avond. Helen Jewett is duidelijk een muzikaal begaafd trio en speelt met ogenschijnlijk speels gemak zo strak als een snaar. Hun debuutalbum Astrolabium, dat op 31 januari verschijnt, is hopelijk het startsein voor een mooi festivalseizoen voor de band.