Als De Kat begint te spelen valt me op hoe mooi de band dat doet. De bandleden beginnen rustig, pakken steeds meer uit tot je meegevoerd wordt. Ik heb ze vaker gezien. Nu zie ik weer vier muzikanten waarbij het lijkt alsof ze alle vier afzonderlijk staan te spelen. Geconcentreerd in hun eigen spel. Maar schijn bedriegt, het klinkt zo ontzettend fijn hoe ze op elkaar zijn afgestemd. Ik hoor The Doors, Fleetwood Mac, Hendrix, The Shadows. En dan anders. Nieuwer, eigentijdser (al zijn bovengenoemden natuurlijk nooit uit de mode). Er is éën nummer met zang. Onvervalste blues. Ik geniet! Als afsluiter horen we een nieuw nummer van het binnenkort uit te komen album. Plus nieuwe tour. Ik heb er nu al zin in.
De Kat en KIN gaan 'down under'
Keldersessie bij Hotel Ten Cate
Het is vrijdagavond. Ik sta in de kelder van Hotel Ten Cate. The Bake Shop presenteert muziek. De Kat en KIN deze keer. Frisse jonge bands.
Het is niet druk. Rond de dertig muziekliefhebbers hebben zich verzameld om hun oren tegoed te doen.
Dan KIN. De zangeres, in mijn ogen een kruising tussen een balletmeisje en topmodel, maar dan op gympies, heet ons welkom. En dan wordt er gespeeld. Het is hard. Snoeihard, maar o zo lekker! De toeschouwers kruipen steeds meer naar voren. De zangeres staat op haar tenen, Ze lijkt in de microfoon te willen kruipen. Het is jammer dat ik niet goed verstaan kan wat ze zingt, maar dat mag de pret niet drukken. Ik luister thuis nog wel eens. Mijn buurvrouw en ik hebben kippenvel. We worden meegezogen in een diep donkergroene zee, zo voelt het. Het dreunt door ons lijf. En dat alles toch zo vloeiend.
Ik las eerder dat KIN te plaatsen valt als kruising tussen Radiohead en Björk. Yep. Dat snap ik wel. Maar het is echt zoveel meer. Gitaar, gitaar, bas, drum (poeh, ook die neemt je mee!) en zang. Het klopt. Dit is muziek.
Het is veel te snel afgelopen.
Zeg eens, The Bake Shop, wanneer mag ik weer?