My Blue Van ontwapenend!

Jon Nyckl | Foto's: Herman Keverling Buisman ,

Is dit blues? Nee, niet echt. Is dit rock? Komt in de buurt. Wat maakt het uit!
My Blue Van wil muziek maken en spelen wat zijzelf lekker vinden en voor publiek dat het lekker vindt. Niet in een hokje te plaatsen dus.
Benieuwd wie er komen op deze grijze zondagmiddag in november. En hoeveel. Het antwoord is: vooral grijskoppen en veel te gering in aantal. Zo’n 60 mensen nemen de moeite voor de reis naar het meest sfeervolle blues- en rootscafé van Drenthe. Dat is jammer voor de Amer en jammer voor de Utrechtse band My Blue Van. Nog te weinig naamsbekendheid waarschijnlijk, want de band laat vanmiddag blijken dat de thuisblijvers ongelijk hebben.

Drie jonge kerels (zeg maar gemiddeld 30) vormen dit dynamische trio van drums, bass en guitar met daar bovenop de fenomenale stem van zanger Bas Beenackers. Vooral eigen werk laten de mannen horen in een authentieke vorm voor wat betreft songstructuur en sound.

Te vergelijken met….; nee, dat heeft geen zin. Het pakt je, het ontroert, het rockt en het klinkt aangenaam. Niet de voorspelbare 12 maats bluesschema’s, niet de geëigende gitaarlicks en –soli. Nee, wel lekker gelikt akkoordenwerk en af en toe wat controversieel solowerk op gitaar, solide ondersteund oor Johan van Bussel op bas en Dennis Wechgelaar subtiel en gedegen op de drumkit.  

Twee CD-s (As colours change, Hush) heeft dit clubje al opgeleverd en in het voorjaar van 2017 volgt het derde album. De Amer is door haar sfeer en het directe contact met publiek de ideale locatie om het nieuwe werk ten gehore te brengen. En de respons is hartverwarmend. Wat je geeft krijg je terug.

Bij het intro van Rainy day (van de nieuwe nog uit te brengen plaat) hoorde ik de regendruppels vallen en zo waren er compositioneel meer pareltjes (Early days, Not that bad, Let the monkey free). Over 3 sets genomen mag de variatie tussen nummers nog wat groter, zolang het maar niet ten koste gaat van hun eigen sound en stijl.  

En wat voor deze muzikanten verder pleit, is dat ze verre staan van poeha of zelfingenomenheid. Dat is mooi, maar een beetje meer ambitie kan deze band wel hebben. Ze kunnen zeker uit de voeten op de grotere podia en mogen zich meten met de betere bands in de moderne popscene. Wellicht dat ze dan ook een wat jonger publiek zullen aantrekken. Het idee om van het trio een kwartet te maken door het toevoegen van een allround muzikant (vooral toetsen en vocals) zal daarbij kunnen helpen. Kandidaten kunnen zich aanmelden!

Hun slotnummer is ook deze keer een ode aan Cuby and the Blizzards. Hun uitvoering van Somebody will know someday doet cameraman Roel Dokter uitroepen: “Vanaf nu staat Tineke Schoenmaker op 2”. Waarmee hij maar wil zeggen: Dit is de beste cover van deze Cubysong ever!

Als recensent valt tegen zo’n compliment niet op te schrijven.

My Blue Van in de Amer