Voor het tweede optreden verplaatsen we ons naar een andere ruimere zaal boven. Daar staan Animal Antics klaar. Een vierkoppige band bestaande uit Tim Peters, Ton Lesley Baker, Fedde Döbken en Frank Drok. Funky pop met een ruw randje waarbij de drums en bas de boventoon voeren.
Ze hebben tot op heden vijftien eigen songs gemaakt en in december jongstleden heeft de band een nieuwe single uitgebracht met als titel Handful.
Wat een fantastisch optreden. De energie spat eraf alles klopt. Samenspel, samenzang, de interactie onderling en de interactie met het publiek.
Het is duidelijk merkbaar dat de bandleden zeer goed op elkaar ingespeeld zijn en door die klik brengen ze geweldige funky nummers ten gehore.
Alle vier evenveel energie en beweeglijkheid op het podium waardoor het publiek geheel wordt meegezogen in hun enthousiasme en plezier in het optreden. Afgelopen week hebben ze bij Veronica de kwartaalprijs gewonnen en de band mag een cd opnemen.
Deze band heeft het totaal plaatje: de looks, goeie songs en het vermogen om een spectaculair optreden neer te zetten.
Terecht staan ze vrijdag op Eurosonic in Groningen en is de groep op 29 januari te zien in Het Keverhuis in Emmen (Martine Vos).

Dead Man’s Silhouette profileert zich als hardcoreband. Of metal van de bovenste plank (wat jij wil!), met stampende bas en drums en scheurende gitaren. De mannen zetten een strak optreden neer waarbij hun frontman Missamba Vidal zich helemaal kan uitleven. Die kans pakt hij met beide handen en een diepe strot uitbundig aan. Soms al te uitbundig, want de meisjes uit het publiek die hij in zijn act wil betrekken kruipen wat terug in hun maagdelijke schulpjes. Zijn enthousiaste act drijft hij te ver door (overacting), wat te veel de aandacht van het publiek opeist en de rest van de band of de songs als zodanig geen goed doet. Daarbij komt hij weinig verder dan het oneindig uitstoten van grunge-geluiden wat maakt dat alle songs op elkaar gaan lijken. Voordeel is wel dat je als zanger dan geen teksten hoeft te leren, want alles blijft onverstaanbaar. Ik vraag me af of dat de bedoeling is van deze band.
Dead Man’s Silhouette bestaat daarnaast uit Arjan de Wit (gitaar), Robin Koezen (gitaar), Nando Bongers (drums) en Frank den Broeder (bas). De ritmesectie staat vormt een stevig fundament. De gitaren, die vooral de sound bepalen, mogen zich wel wat meer onderscheiden, van elkaar in speelstijl en geluid, maar ook voor wat betreft hun rol in de composities. Het is teveel van hetzelfde, zeg maar, waarmee het geheel als band te kort gedaan wordt. Na drie nummers weet je het wel. Zeker een cluppie mannen met potentie. Het fundament ligt er, nu het verdere bouwwerk afronden. Ik hoop dat ze daarbij aan creativiteit winnen om een boeiend repertoire te bieden bij een volgende ronde (Jon Nyckl).

Wat deze drie heren weten neer te zetten qua geluid en sound is bombastisch, haast overweldigend. Een half uur lang opzwepende gitaarpartijen van Roberto, funky basloopjes van Vincent en strakke drumpartijen van Richard. Ze weten het wel te brengen. Een genot voor het oor, maar zeker ook om naar te kijken. Vol overgave en gedrevenheid geven de heren zich op het podium. In het bijzonder respect voor drummer Richard tijdens deze avond. Hij kampte eerder op de avond met migraine, maar toonde karakter, zette zich neer achter het drumstel, tikte af en ging! Als ik een petje op had, dan deed ik het af (José Super).