Geheel passend in de ambiance van het sfeervolle jeugdhonk Goeroe in Schoonebeek laten de mannen van Wolftone het aanwezige publiek horen wat garagerock is. Voor een aantal cursisten is de muziekstijl die Vincent Timmer(vocals en bas), Richard Jeurissen (drums) en Roberto Timmer (guitar) ten gehore brengen een onbekend fenomeen.
Vanaf de eerste (eigen) song geeft de band zijn vistekaartje af en laat duidelijk weten wat zij onder garagerock verstaan. Hard, strak, ongecompliceerd en uptempo. Gitaren overstuurd met een wat monotoon stampende bas. Veel galm op de vocals, maar dat is niet het enige wat de zang onverstaanbaar maakt. Kennelijk bijzaak.
De heren spelen vijf songs van eigen hand en daar valt niet zo veel op af te dingen. Behoorlijk wat variatie in het repertoire en dito composities, waarbij aangetekend dat de zanglijnen aan creativiteit kunnen winnen.
Wolftone overtuigt en de bandleden willen dat ten volle uitstralen, hoewel de acts van spelen op de knieën en lopen over de bar niet echt origineel zijn, eerder gedateerd.
Met de bezieling en de beleving is niets mis, maar muzikaal valt er nog wat te schaven. De drummer is duidelijk de beste muzikant van het trio waar de speelvaardigheid betreft.
Terugkomend op de podiumacts, zorg dat je geloofwaardig bent, welke capriolen je ook uitspookt. Performance, uitvoering, muzikaliteit, composities en kleding, laat het harmoniëren. Dus wanneer het om ‘het echie’ gaat, laat die oubollige blazers en jeans van een doorsnee 30er thuis. Dat is zo, hoe zal ik het zeggen…..Wolftone in schaapskleren.
Maar het allerbelangrijkste blijft: voor de liefhebber een lekker stampende band met een boeiend repertoire. Songs: o.a. In my room, I’ll never change, Christine (Jon Nyckl).