Navarone uitblinker op 34e Sweelpop

Solide en spannende liverock verveelt geen seconde

Wouter Bessels ,

De verrassing is groot: Navarone op Sweelpop. Te midden van Kobus en de Rokkers, de Coldplay-tribute Coldplace en The Dirty Daddies. Nou niet bepaald een logische keuze voor zo’n line-up vol coverbands en derhalve niet vreemd dat de groep uit Nijmegen - met Coevordenaar en drummer Robin Assen in de gelederen - muzikaal gezien veruit het meest overtuigt tijdens deze 34e editie van het festival in Zweeloo.

Navarone mag dan een EP, twee albums en een prachtige akoestische live-dvd op zijn naam hebben staan, op het podium is de band pas écht een traktatie van de eerste orde, voor wie van gloedvolle en warme hardrock houdt. De recente clubtour en festivaloptredens op o.a. Bospop zijn daar het bewijs van.

Van de ruim 1400 bezoekers staan er op het festivalveld zeker meer dan de helft als de bandleden rond kwart over negen vanuit de coulissen a capella zingend het podium oplopen. De aandacht is er meteen bij met dit fraaie intro, in de stijl van Little Feats Join the Band op Waiting For Columbus.

Daarna trapt het vijftal het gaspedaal twintig minuten vol in met Highland Bull, Red Queen en Black and Blue. Impression time, waarin gitaristen Kees Lewiszong en Roman Huijbreghs met hun fraaie harmonische spel een belangrijk deel van het geluid bepalen. Merijn van Haren is erg goed bij stem vanavond; zijn hoge uithalen komen prima uit de verf, mede dankzij het uitstekende geluid dat over de toeschouwers wordt uitgestrooid.

Met Leave als eerste rustpunt, gelardeerd met opnieuw sterke zang, is het eerste deel van dit concert voor de Zweelers een prima kennismaking met Navarone. Wie al hun albums A Darker Shade of White en Vim and Vigor kent, kan zijn lol helemaal op.

In de resterende veertig minuten gaat de band een iets andere koers varen. December en Indigo Blue zijn trager - maar niet minder dynamischer - en geven ook bassist Bram Versteeg en drummer Assen meer ruimte om toe te slaan op de juiste momenten.

Na Smash ’n Grab It en Wander is het tijd voor de vaste afsluiter, het experimentele Sage. Ruim tien minuten vol van links naar rechts – en vice versa – gierende gitaren, climaxen die door Assen en een hard op de bekkens slaande Van Haren keer op keer worden uitgesteld en een spannende pulserende bas van Versteeg. Progressieve rock die Navarone zo de beste support act van Pink Floyd had kunnen maken, vijfenveertig jaar geleden. Het vormt de apotheose van een uur solide gespeelde liverock, die met een classic randje alles behalve oubollig klinkt.

Navarone heeft veel zieltjes gewonnen, dat blijkt uit het slotapplaus. Als toegift kiest de band regelmatig voor Deep Purples Child in Time, maar omwille van de tijd gebeurt dat vanavond niet. Covers klinken er in de overige vijf uur meer dan genoeg. Zo is Navarone op de 34e Sweelpop de enige band die volledig eigen werk speelt. En hoe.

Website Navarone
Navarone op Bandcamp