Larkin Poe is een Amerikaanse roots rock band uit Atlanta, Georgia, geleid door Rebecca en Megan Lovell. Met sterke zuidelijke harmonieën, zware elektrische gitaarriffs, en slidegitaar worden ze vaak aangeprezen als ‘kleine zussen van de Allman Brothers’. In 2014 speelden ze op het Engelse Glastonbury Festival en werden door The Observer uitgeroepen tot ‘Beste Ontdekking van Glastonbury 2014’. Dit was voor ROTR de ontdekking van de band en het eerste contact stamt van vlak daarna.

Met hun eerste volledige plaat, ‘Kin’ is de folk en country totaal verdwenen en horen we alleen nog stevig aangezette rock. Wel weer experimenteel en met de mooie samenzang van de zussen. Maar stevig. Zelf stellen de dames dat ze vanuit hun basis in folk, bluegrass en blues al zoekend en experimenterend terecht zijn gekomen bij hun optimale sound. "We kunnen rocken als kerels, dus waarom zouden we dat niet doen." Pas aan het eind van de CD komt een gevoelige ballade voorbij: het door Rebecca gezongen ‘Overachiever’, met alleen pianobegeleiding.

Frontdame Rebecca Lovell speelt mandoline, gitaar en viool en zingt. Megan Lovell speelt dobro, lapsteel en keyboards en zingt. Marlon Patton is drummer en Robbu Handlley bespeelt de contrabas en elektrische bas. 

De soul singin’ swampadelic songwriting sisters beginnen met een krachtige opening en de toon is direct gezet. Ze worden vergezeld door de uitstekende drummer Marlon Patton, een zeer verdienstelijk percussionist die de dames precies aanvoelt. Op bass pedals vervangt hij bassist Robbu Handlley, die ontbrak omdat hij kort geleden vader is geworden. De muziek die de band maakt is zuidelijk, vuil en korrelig, minder charmant of onschuldig. Waar Rebecca in de zang met haar elastische stem de boventoon voert is Megan dat als instrumentalist. Met het mooie geluid van haar lapsteel legt ze een stevig fundament onder de nummers en als verbinding tussen de zangstrofes van zus Rebecca. Als Jack White en Dolly Parton jagen ze door het repertoire. ‘Wade In The Water’ in een geheel eigen bewerking is een eerste hoogtepunt in hun enige concert in Nederland. De muziek is ze met de paplepel ingegoten, dat is duidelijk. In grote mate tonen de dames professionaliteit in de benadering van muziek en performance. Hier heb je te maken met passie van mensen die gekozen hebben voor een toekomst in de muziek. Ze zijn er zoals ze het zelf zeggen tot hun ellebogen in verankerd. Met 'Bang Bang (My Baby Shot Me Down)' van Sonny(Bono) en Cher wordt het concert afgesloten. Ook nu weer in een eigen bewerking en met een ontspannend moment van Rebecca halverwege. Ze voelen zich thuis op het podium.