Ongeveer zeventig betalende bezoekers passeren de entree. Inclusief bands en vrijwilligers komt het aantal aanwezigen uit op honderd man. Aan de bar zit de sfeer er al goed in: er is in de weken voorafgaand aan het evenement een stembus geopend, waar MFC-bezoekers hun persoonlijke rock/metal top tien konden indienen. Programmeur en penningmeester Nils Vos heeft alle ingezonden nummers voorzien van een aantal punten, en middels een Excel-formule bepaald welke meest aangevraagde platen de uiteindelijke Top 50 hebben gehaald. Tussen de bands door worden al deze liedjes van nummer vijftig tot nummer één in het bargedeelte afgespeeld.
Maar de avond zelf draait voornamelijk om de bands in de zaal. Dus daar gaan we.
Bloed, zweet en komkommers
A Very Heavy X-MOSH VIII met GodPuppet, Teethgrinder, Overruled en Rectum Raiders
Tijdens de achtste editie van A Very Heavy X-MOSH staan op tweede kerstdag vier bands op het podium van Metal Front Coevorden.
GodPuppet
De Duitse ‘melodic thrash-metalband’ GodPuppet uit omgeving Nordhorn/Lingen bijt het spits af met een sterke set van een half uur pure agressie. Duitsers zijn over het algemeen bescheiden en beleefd, maar op het podium benadrukken onze oosterburen dat ze technisch ook sterk zijn. Helaas lopen ze ook achter op trends. GodPuppet mag dan weliswaar een goeie band zijn, ze zijn wel één van de duizenden Lamb Of God-achtige bandjes die het metallandschap rijk is. Je weet wel: dertien-in-een-dozijn 'huppeldepupcore' zonder gitaarsolo’s. Er valt verder weinig aan te merken aan dit vette staaltje Deutscher Gründlichkeit. Zanger Renato is een indrukwekkende brulboei, maar tijdens zijn aankondigingen van nummers weer zo typisch Duits en clichématig stoer dat het bijna lachwekkend is. 'Blablabla, our next song is, blablabla, it is really aggressive and it helps when you want to punch your boss, or neighbours, (stilte) ...or your wife.'
Teethgrinder
Volgende: Teethgrinder uit Zwolle laat de ‘poepen’ een poepje ruiken door een tandje of meer hoger, harder en agressiever te gaan dan de Teutoonse voorgangers. Zanger Jonathan Edwards heeft zelfs niet genoeg aan de beperkte ruimte van het podium en staat de complete set (wederom een half uur) tussen het publiek vooraan het podium heen-en-weer te stampen en te zwaaien. Het lijkt alsof Edwards op deze manier interactie met het publiek probeert te zoeken, maar dat gaat dan weer moeilijk als je hoofdzakelijk met je rug naar het publiek toe staat.
Dat is jammer, want Teethgrinder is toch wel kwalitatief gezien de betere band van de avond. De groep heeft afgelopen april de bandcompetitie Highway To Hell gewonnen, waardoor ze dit jaar de festivals Dokk’em Open Air en Into The Grave mochten openen. Zo te horen ook terecht. Maar qua interactie met het publiek valt er nog wat af te kijken van de Rectum Raiders. Die zijn ook gearriveerd, en ze genieten zichtbaar mee van de grindcoregroep uit Zwolle, die bestaat uit ex-leden van DrDoom en Greyline.
Teethgrinder sluit zijn succesjaar af met een sterk optreden in MFC en de volgende dag als support van The Monolith Deathcult in ’t Ukien te Kampen. Het optreden in MFC wordt opgedragen aan zanger/gitarist Mieszco A. Talarczyk van de Zweedse grincoreband Nasum. Hij was één van de slachtoffers van de tsunami van 26 december 2004, precies tien jaar geleden.
Overruled
De relatief korte ombouwtijd van een kwartier wordt tussen Teethgrinder en Overruled ruim overschreden wegens problemen met een brakke gitaarinput. Dus een kwartier later dan gepland begint de Hoogeveense thrash/speedmetal band Overruled aan zijn set, waarvoor vijftig minuten speeltijd is geboekt. Het blijkt het afscheidsoptreden te zijn van basgitarist Martijn Poel en drummer Lorenzo Stenzen. Overigens één van de betere drummers die ik in de afgelopen tijd heb zien spelen. Ik ben dus benieuwd wat opvolger Gerald Warta er van zal maken. Opvallend is dat thrash en speedmetal in de klassieke vorm weer een opmars maken bij jongens die gedurende de begindagen van de Bay Area thrash nog niet eens geboren waren. Het is dan ook schattig te noemen als het – laten we zeggen –‘ervaren’ metalpubliek wordt ‘geschoold’ door de band als er een cover wordt gespeeld van The Mechanix van Megadeth. Terwijl ze ook konden kiezen voor de veel bekendere versie The Four Horsemen van Metallica.
Rectum Raiders
Dan is het hoog tijd voor Rectum Raiders. Of het nou 'intergalactic glamcore' is of 'transcendental cockrock' wat het Amsterdamse kwartet brengt, alle remmen gaan los wanneer de halfnaakte spandexjongens het podium betreden. Zanger Mister Rectum lukt het wel om de interactie met het publiek aan te gaan. En daarbij gaat hij in tegenstelling tot zijn Duitse en Zwolse collega’s een stuk handiger en humoristischer te werk. Hij kondigt in het Engels nummers aan in een accent dat ik niet anders kan omschrijven als een Frans-Duitse bordeelmadam uit het Interbellum.
Ja, er is veel homo-erotische suggestiviteit, en van meet af aan ruikt het naar komkommers die later volledig misbruikt worden in Rectum Raider’s gay play. Mister Rectum neemt eerst nog een akoestische gitaar ter hand, maar binnen vier nummers in de set spelen de Rectum Raiders al hun geweldige versie van Benny Benassi’s Satisfaction, waarin ze die monsterlijk vette metalbreak hebben verwerkt. Hierin blijken de Rectum Raiders niet onder te doen aan het serieuze ‘shredwerk’ van Teethgrinder. En wekt de band de indruk dat ze buiten hun suggestieve gay play om eigenlijk een voortreffelijke metalband zijn, die ook best zonder deze hele flauwekul kunnen. Maar ik hou van deze flauwekul. En niet alleen ik, maar ook de rest van het publiek valt voor de charmes en de performancekunsten van de Rectum Raiders.
'The show must go on'
Maar tegen het einde van de beukende, zwetende set gebeurt er iets, wat de avond definieert en de Rectum Raiders tot meest epische band van de avond maakt. Met nog drie nummers op hun setlist te gaan zoekt basgitarist Mister Bass Raper het publiek op terwijl hij draadloos door blijft spelen. Na verschillende mensen in de zaal te hebben afgelebberd rent Mister Bass Raper door naar het bargedeelte. Wanneer hij terug rent, maakt Mister Bass Raper een kleine – te enthousiaste - sprong door de tussensluis en zie ik hem een beetje in elkaar duiken als hij z’n hoofd stoot aan de lage doorgang. Het is overigens niet de eerste keer dat iemand op deze plek zijn hoofd bezeert. Maar nietsvermoedend bestijgt Mister Bass Raper wederom het podium, waar plots het bloed over zijn gezicht gutst. De show wordt niet stopgezet. Integendeel, ze spelen door en het lijkt alsof ze zelfs extra geil worden van dit bloederige schouwspel. Er komt een doekje voor het bloeden, maar 'the show must go on' en Mister Rectum maakt zelfs van de gelegenheid misbruik om het publiek aan te sporen tot het kopen van merchandise: '…because we need ze money for ze insurance!'
Rode Zee
Dan knallen ze nog twee nummers vol erop. Met als afsluiter een cover van niemand minder dan dj Paul Estak’s Rainbow In The Sky. Ook een eerste keer in Metal Front Coevorden dat een happy hardcoreklassieker zo vakkundig wordt verkracht. Het publiek geniet. De Rectum Raiders zijn alles behalve de glamrockmietjes die ze pretenderen te zijn. Ze zijn hardcore epische moederneukers die niet bang zijn om te varen over de Rode Zee omdat bloed ze extra hard maakt! De bandleden blijven nog een tijdje hangen in Metal Front Coevorden, maar gaan op de terugweg nog wel even langs de spoedeisende hulp van het Röpke-Zweers ziekenhuis in Hardenberg, waar Mister Bass Raper’s tijdelijke gleuf vakkundig aan elkaar gelijmd wordt.
Het slotstuk van de avond brengt ons weer terug naar de Top 50 metalbar, waar op nummer één DIO staat met Holy Diver. Het is alsof God zich op tweede kerstdag van zijn ironische kant laat zien met dit onbedoelde tribuut aan de noodlottige duikactie van Mister Bass Raper. En Hij zag dat het goed was.