Voordat Those Attic Sounds de bühne betreedt, is het aan de Amsterdamse bands Ensor en Maggie Brown om de redelijk gevulde zaal op te warmen voor de hoofdact. Ensor is een indierockband, beïnvloed door onder meer Pixies, Smashing Pumpkins en dEUS. De band speelt degelijk en betrekt het publiek bij hun show. Als openingsact is het lastig om de volledige aandacht van het publiek te pakken, maar het lukt de Amsterdammers redelijk goed om direct wat los te maken in de zaal.
Zo probeert Ensor het publiek te laten klappen, zodat het toepasselijke nummer Clap Clap kan worden ingezet. Het komt niet helemaal uit de verf, maar is daardoor ook wel weer grappig. De band is goed in het bereiken van het publiek door op ludieke manier met hun eigen muziek om te gaan. Het past in ieder geval bij hun motto ‘Amsterdamse idiotie’. Een beetje gestoord en niet te gelikt. Leuk!
Live zoldersounds van Those Attic Sounds
Cd-presentatie in het Podium in Hoogeveen
De Hoogeveense band Those Attic Sounds presenteerde op 22 november zijn eerste cd Silversun. Naar eigen zeggen is de groep een enthousiaste ‘home recording’-collectief met echte gitaarsongs, degelijke drum & bass verpakt in poppy melodieën.
Ensor
Minpuntje van de avond
Een (klein) minpunt van de avond is het zaalgeluid. Dit wordt al bij de eerste band Ensor duidelijk. De geluidsman is voor de sound van de bands van levensbelang. Helaas heeft de technicus van dienst het geluid niet helemaal onder controle en is hij niet helemaal bij de les.
Dit zorgt vooral voor onverstaanbare zang en presentatie, een basgitaar die niet in verhouding staat tot de drums en de sound van het drumstel is niet goed afgesteld. Omdat alle bands gebruik maken van dezelfde muzikale setup is dit bij alle optredens van vanavond helaas een issue.
Maggie Brown
Ondanks dit minpunt op het gebied van geluid wist de tweede band op het programma een heel sfeervolle set neer te zetten. Na Ensor is de eveneens uit Amsterdam afkomstige band Maggy Brown aan de beurt.
Direct wordt duidelijk wat het antwoord is op de vraag waar de band goed in is. Maggie Brown is in staat om een ongelooflijk dromerige en meeslepende sfeer neer te zetten. Invloeden van muziek als Sigur Rós en Mogwai zijn hoorbaar en het gaat, om een idee te geven, ook een tikkeltje richting Pink Floyd en Jacco Gardner.
Hier en daar missen de songs wel een hoogtepunt en mag je af en toe wel even uit de droom worden wakker geschud. Door het ontbreken van zo’n hoogtepunt of aandachtstrekker kabbelt het wat teveel voort zonder dat er echt iets gebeurt. Dat heeft tot gevolg dat de aandacht van het publiek ook niet optimaal blijft en tijdens de prachtige liedjes van de band veel wordt gepraat.
Het liedje Permanent Resident Card maakt aan het einde van de set veel indruk en daarmee trekt de band de aandacht van de zaal weer helemaal naar zich toe. De sfeer is prachtig en wordt heel mooi neergezet door de talentvolle band.
Maggie Brown heeft er ook een prachtige clip van gemaakt en die is via YouTube te bekijken.
Het Podium
De voorzieningen die het Podium biedt zijn vanavond goed voor elkaar. Je wordt ontvangen door een stel vrolijke en enthousiaste meiden. Zij geven je direct een goed gevoel. Je voelt je welkom op een plek waar mensen met plezier bezig zijn. Dit is, naast de optredens van de bands, zeer belangrijk en dat stippen we daarom even extra aan.
De sfeer in de zaal werd mede door de extra belichting op het podium goed versterkt. Afgezien van het minpuntje op het gebied van het geluid is het allemaal dik in orde en is het Podium een hele prettige en gezellige locatie voor concerten.
Cd-presentatie
Volgens drummer Mike Leepel is het bij Those Attic Sounds niet de technische virtuositeit waar het om draait. De bandleden vinden de energie en datgene wat ze willen uitdragen belangrijker.
Binnen de mogelijkheden van Those Attics Sounds is dat dan ook redelijk goed geslaagd. De band blinkt niet uit in die technische muzikaliteit, maar is in staat om oerdegelijke gitaarmuziek te maken die van links naar rechts klopt en rockt. Door het eerder aangegeven probleem met de verstaanbaarheid van de zang is het moeilijk geweest om de band tekstueel te volgen wat wellicht een dimensie onderbelicht laat.
De band bestaat uit Frank Metselaar, Gerwin Gruppen en Mike Leepel en heeft wat betreft de sound van de nummers een hoog Nirvana gehalte. Bij nummers als Dirty Dress waan je je toch echt even bij een concert waar Smells Like Teen Spirit wordt ingezet.
Wat de band doet klopt, en de uitvoering van de nummers van de cd zijn prima. Wat betreft de energie waar Mike over spreekt, heeft er wel meer ingezeten of kan de band nog groeien. De energie, die wel in de nummers zit, blijft een beetje op het podium hangen en knalt nog niet in volle overtuiging van het podium.
Het is altijd lastig te stellen of dit aan de performance van de band ligt of aan de sfeer en het geluid in de zaal. Het zal een combinatie van beide zijn geweest.
Het publiek heeft in ieder geval genoten van een lekker rockende show van de band waar niet heel veel aan op te merken is.
De zaal was dan ook leuk gevuld en aan het einde van de avond werden er dan ook vele cd’s aan fans van de band verkocht. Silversun is als digitale download verkrijgbaar of te bestellen via Bandcamp.