Funky rap metal beats uit Den Haag Funky rap metal beats uit Den Haag

Met die vreemde letters is dit echt zo’n bandnaam waarvan je wilt weten waarvoor die staat. De zanger maakt ons helaas weinig wijzer, want hij noemt de band ook precies dat: B, J, N, D. Na afloop zijn de artiesten helaas te snel vertrokken om het ze te vragen. Maar, BJND is een samenwerking tussen rapper Damion Grey en producer Bartjan van den Beukel. Onze inschatting is dus dat BJND staat voor BartJan eN Damion (DUH!).

Bartjan produceert niet alleen live, maar drumt er ook bij. Damion zing-rapt, als we het zo mogen omschrijven. De drum staat Damion toe om minder zelf de beat vast te houden en dus vloeiender te zingen, in plaats van zijn lines telkens de beat te laten eindigen. BJND doet door die rap-zang, en een funkrockbasis denken aan Living Colour, maar dan met enkel een drum en dus zonder de essentiële gitaar van Vernon Reid. Dat gezegd hebbende, de drum klinkt minder warm, minder diep dan bij Living Colour. Waarbij wel gezegd moet dat Bartjan op het drumstel speelt van Radarcafé; een drumstel dat veel te verduren krijgt.

We krijgen een voorproefje van het nieuwe album: ‘Paarse Licht’. Dit titelnummer beloofd veel goeds voor het album. Naast de zang van Damion is er een goede energie en urgentie door de drum die net zoveel bass-oempf geeft als high-hats en snare-roffels. Teksten en flows ook zeker in orde. Dus houd onze rubriek Haagse Nieuwe in de gaten, dan weet jij het als wij het weten!

Zanger Roy kondigt zichzelf aan als ‘schorriemorrie’, hij is wat schor namelijk. Wij vragen ons gelijk af of het nou een voordeel of een nadeel is, schor zijn, als je een lekkere grunt uit je keel wilt laten komen. We gaan het zien.

Bij het eerste nummer wordt de metal weer opgepakt die durden. op het podium achterliet, als was dit een estafette. Bij het tweede nummer wordt ook de rap van durden en BJND opgepakt. Invloeden die we horen zijn Faith No More en Rage Against The Machine. De baslijnen van Tony’s zessnarige bas doen meer dan eens denken aan ‘Killing in the name’. Op zijn zeven-snarige gitaar speelt Marc melodieuze partijen die dan weer doen denken aan Suicidal Tendencies. Weliswaar verdienstelijk, blijven de nummers dicht bij Rage Against The Machine in de buurt, met een rustiger interval in de opbouw naar een refrein. Het eigen geluid klinkt wel door, maar wel binnen een bekend raamwerk van de ‘90s rockers.

Wellicht is het omdat zanger Roy schor is, wat minder in zijn vel zit daardoor (?). In ieder geval bekruipt ons het gevoel dat Roy de energie van de muziek niet helemaal spiegelt met delivery en performance. Als bassist kun je welhaast als een spelend standbeeld staan, maar een zanger moet de energiekar trekken. Als we dat gaan zien, dan staat hier echt wel wat op het podium. Zeker als de band uit de Rage Against The Machine dwangbuis durft te breken.