The Life I Live 2024 The Life I Live 2024

Kopsmart doet het vandaag met vier bandleden: Allard, hoorn en percussie, wordt gemist. Niets nieuws voor Kopsmart, dat altijd een duo is, en vaak meer. De ietwat lijzige stem van Arie Spaans komt dieper uit de keel, zoals het hoort met Schevenings (en Haags), en gaat dan langs de neus. Zijn stem roept een ongepolijst verlangen op in onvervalst Schevenings dialect, zoals Rowwen Hèze dat in het Limburgs doet. Bij het aanstekelijke ‘Schevenings Meisje’ wordt hier en daar meegezongen door mensen die trots hun vrienden vertellen dat deze band “bij hun op Scheveningen vandaan komt.” 

Kopsmart speelt zijn nummers vandaag met enthousiasme en net even wat anders dan op de plaat. Dat moet ook wel zonder het koper van Allard dus, maar dat maakt niets minder. Dan weer een prima ska-vibe, dan weer country of Calexico-achtige sounds. Vooral ook veel lekkere wahwah van gitarist Remco die met het warme geluid van zijn gitaar goed diepte geeft aan de nummers. Drum en bas doen hier wat ze moeten doen, en de metalen snaren van Arie’s semi akoestisch slaggitaar maken het geheel wat lichter. “Scheveningen Blues!”, schreeuwt iemand herhaaldelijk uit het publiek. Die man heeft wel een punt. Wellicht is Kopsmart een genre op zichzelf en moeten we dat Scheveninger Blues noemen. Verder niet meer duiden en lekker naar de goede nummers luisteren.

Op het Lange Voorhout staan deze editie van The Life I Live twee podia en op een daarvan trapt Brintex Collective de avond af. De Rotterdamse formatie begon ooit als een trio onder leiding van toetsenist Brenn Luiten, maar inmiddels staan er zes muzikanten op het podium. Samen zorgen zij voor een ontspannen begin van de avond. Funky beats, blazers en ongetwijfeld ingewikkelde akkoorden met negens en kruizen erin. Denk Sublime FM, maar dan live op het Lange Voorhout. Maar het belangrijkste is toch wel dat de muziek uitnodigt tot het meebewegen met het hoofd. Gedurende het optreden haalt het zestal ritmische trucjes uit, wisselen solo’s elkaar af en lijken de bandleden na een wat timide begin langzaam los te komen. Dat ze er met hun jas aan uitzien alsof ze net van straat zijn geplukt, zien we dan maar even door de vingers.

Terwijl Brintex Collective hun merk van ingewikkelde akkoorden afmaakt, pikken we het laatste beetje zonneschijn mee bij My Girlfriend. Deze gitaarloze Haagse band mag het podium bij de Grote Markt aftrappen. Met gierende keyboardtoetsen en de stuwende basnoten van frontman Gijs Schouten laat de groep gelijk zien dat ze een waardige opener zijn van het Sniesterpodium. Die-hard fans voorin en nieuwe gezichten verspreid over het plein. En zelfs zijn ‘lieve moeder’ staat in het publiek. We worden vooral warm op de momenten waar de tweesnarige basgitaar tevoorschijn komt. Dan is de energie op het podium op zijn hoogtepunt. Dit is gewoon een lekkere band met een hoog gunniveau. Zo licht Gijs bij 'Milkshake Maker' toe dat hij continu een tweestrijd voert tussen suiker en het feit dat hij een diabeet is. Wanneer Gijs op het drumstel wil gaan staan, valt hij geheel subtiel over de drums. Sorry! En zo krijgt het prima optreden een ongemakkelijk einde.

PIP heeft dit jaar het podium op het Kerkplein voor zijn rekening genomen. Met DEBORAH X, Moody Mehran, I-F en ‘surprise act’ Suze Ijó heeft het cultuurbordeel een prachtig elektronisch Haags-Rotterdams ‘voorprogramma’ opgezet voor zijn eigen feest later op de avond. “Een mooie locatie”, hoort uw recensent iemand naast zich mompelen, met de Grote Kerk zo op de achtergrond. En het publiek lijkt het daarover eens te zijn, want al om 22.00 uur is het te vol geworden op het Kerkplein en worden nieuwe bezoekers met hekken weggehouden. Ondanks deze grote belangstelling doen de prima DJ-sets niet wat ze horen te doen: de mensenmassa heeft het vooral druk met elkaar en heeft maar weinig aandacht voor de muziek. Misschien omdat het te druk is om te dansen? We banen ons snel een weg terug naar de Hofvijfer voor de volgende act.

Na een iets uitgelopen soundcheck neemt BLUAI je mee in hun wereld met een prachtig uitziende Hofvijver als decor. Geluidstechnisch is het nog steeds niet optimaal, maar als we de eerste noten van ‘Keeping Up With The Boys’ horen wordt duidelijk dat de dames stevig genoeg klinken om indruk te maken op degenen die wel aandachtig luisteren. Vanavond scoort de act vooral op de tedere en muzikale vlakken. Mede door de prachtige samenzang en de afwisseling is deze folkact bovengemiddeld. Toch verdrinkt de sound wat door het pratende publiek, vooral bij de wat rustigere nummers, zoals het voortreffelijke ‘Not the one’. Typisch, want juist na dit bekende nummer stroomt een groot deel van het publiek weg en laait de praatziekte verder op. Als de dames vragen of het publiek iets van zich kan laten horen is het hek van de dam. ‘Spelen!’ en luid geschreeuw voert nu de boventoon. Zo, dat is eruit. Gelukkig stelt 'My Kinda Woman' een deel van het publiek gerust, dat net als bij Beavis and Butt-head alleen losgaat bij stevige gitaren. Als we na dit sterke optreden de massa willen ontglippen, horen we een stel “We follow these people cause I like the route they're taking”, zeggen. Daar gaan we achteraan.

Een band die mooi aansluit op het werk van BLUAI is het Haagse Yellofox. Iets later dan gepland zet de band het eerste akkoord in bij de Hofvijver. Ook hier is de soundcheck niet vlekkeloos verlopen, wat voor het grote aantal instrumenten in deze show nogal een probleem kan worden. “We moeten het er maar mee doen.” Frontman Marc Mosmans haalt zijn schouders op. Zonde, want het vioolspel van Pauline is nauwelijks hoorbaar. Gelukkig is het enthousiasme van de band er niet minder om: met een warme energie en prachtige meerstemmige zang brengen de muzikanten hun indie-americana ten gehore. Het repertoire is divers: van de kleinere, harmonische nummers tot het meer rockende ‘The Hermit’ en energie afsluiter ‘Feels like a Malibu day to me.’ We voelen door deze Haagse hippies met een gezonde dosis rock ‘n roll bijna niet dat het is begonnen met regenen.

Drama bij de bar: het statiegeldsysteem heeft de geest gegeven. De vele bezoekers die €1,50 statiegeld en €0,50 aan ‘ecobijdrage’ hebben afgegeven voor hun pilsje, zien dit geld in een zwart gat verdwijnen. Zou de organisatie de extra opbrengsten allemaal doneren aan een groen goed doel? Of misschien zijn al die subsidies volgend jaar dan toch niet meer nodig.

Tripkip doet vooral het eerste deel van hun naam eer aan. Van lekkere houseknallers tot stampende Goa-trance met een flamencogitaartokkel en flitsende percussie. Je hoort het allemaal. Trippen dus. Toegegeven, wij dachten voorafgaand aan een groep feestbeesten die vooral op showelement zou scoren, dus opblaaskippen en een hoog confetti-gehalte. Niet dus.

Met name de livepercussie is goed aanwezig, waardoor wij denken aan een The Mauskovic Dance Band met een goede scheut Chemical Brothers. Deze nieuwe Haagse act heeft nog helemaal geen muziek online staan en is hier waarschijnlijk geprogrammeerd puur op basis van de mond-tot-mondreclame. Dat snappen wij wel, het is vanaf het begin opzwepend met flitsende blauwrode lampen om dat te benadrukken. Wanneer ‘Personal Jesus’ wordt ingezet als eindsalvo vragen wij ons maar een ding af: “wanneer speelt deze act weer?”

De borden met in LED-letters groot ‘Kerkplein Vol’, die we op weg hier naartoe tegen kwamen, deden vermoeden dat hier een vol plein zou staan, gelijk een intens zwetende Alpha op Lowlands. Niets is minder waar. Het is waterkoud en de massa is amorf en ogenschijnlijk murw. Terwijl de wolken het teveel aan water dat ze uit de zee meenamen loslaten boven het Kerkplein, begint Suze Ijó haar set. Blase staan mensen vooral te praten. De massa beweegt plichtmatig mee op de beats van de echt goede set. Zoals overal tegenwoordig, zijn ook bij Suze de jaren 80 nooit ver weg. Veel synth, Italopop riedels, Yazoo geïnspireerde beats gelardeerd met Spaanse invloeden. De warmer klanken en verrassende beats van Suze Ijó brengen geen extase onder het publiek.

Achter het podium wordt de Grote Kerk afwisselend uitgelicht. Het is een prachtig plaatje dat ons doet afvragen of dit optreden, dit podium, niet zoveel gaver geweest was als dit optreden in de kerk was geweest in plaats van op het plein. We gunnen Suze Ijó een beter publiek en onszelf een plekje op de afterparty in PAARD.

‘We gaan zo een half uur stampen’, zegt zangeres Robin tijdens de soundcheck van MOJO FYRE. We hebben dan al wat pompende beats gehoord die in de jaren 90 niet hadden misstaan. Nu is het, voor we verder gaan, misschien tijd om even open kaart te spelen: binnen het verslagteam waren de meningen over het optreden dat volgde verdeeld. Helaas voor enkelen van hen is uw recensent opgegroeid in de jaren 90 en groot liefhebber van happy hardcore, en dat is precies wat we krijgen. MOJO FYRE wisselt eigen werk af met klassiekers als ‘Hardcore Vibes’ en ‘Wonderful Days’. Daarmee is het optreden een feest der herkenning is waar de eigen nummers naadloos tussen passen. Voor het podium blijken velen het gabberen, ondanks de regen die steeds heviger wordt, niet verleerd te zijn. Anderen hebben meer moeite, maar dat mag de pret niet drukken. Na afloop concluderen we: Robin had gelijk. Dit was een half uur ongenuanceerd, pretentieloos stampen. En wat was het lekker.

Soms is de afstand tussen muziek en performance groot, en als Coloray opkomt en begint te spelen, dringt dat idee zich nadrukkelijk op. Hier staan twee mannen die eerst DJ zijn en dan pas optredend muzikant. Veel knoppen voor zich waaraan gedraaid wordt. Zanger Masimilliano lacht wel als hij zingt, maar daar houdt het op.  Zijn soundpartner in crime wordt dermate verslonden door zijn soundmachine, en beweegt dermate monotoon op de beat, het publiek volstrekt negerend, dat performance hier simpelweg niet van toepassing is. Is dat een probleem? Niet voor het publiek, dat deze mix tussen New Order, Tiësto en Underworld omarmt. Al snel zitten er overal mensen op de schouders van hossende vrienden, terwijl elders groepjes toegewijde technotrancefans heel serieus kijken bij het uitvoeren van moves die hun expertise onderstrepen.

Strak geprogrammeerd door de organisatie. Nu weer een band als The Indien had niet gewerkt. Een enthousiast publiek liegt niet. Je hoeft niets met je genre te hebben om te voelen dat deze jongens goed zijn: power, beats, zwevende melodie lijnen, makkelijke kreten (let’s reset!) en onontkoombaar. ‘You got me vibing’ zingt Coloray, en dat gevoel is duidelijk wederzijds op het Lange Voorhout.

‘Voor ieder wat wils’ was ook dit jaar weer het thema van The Life I Live festival. Van heftige raves tot blues en happy hardcore: het kwam allemaal voorbij, en de bezoekers vonden dan ook in groten getale hun weg naar het centrum van onze mooie stad, waar gelukkig ook veel lokale muzikale grootheden het podium mochten betreden.