Vrijdagavond in de intieme Ketelhuis zaal van theater de Regentes: de album release party van de band Valice. In het verlaagde deel staan instrumenten klaar. Bovenlangs de twee treden hoge trap staan twee rijen stoelen. Stoelen gevuld met vrienden, familie en… Liam, het zoontje van zangeres Wil. Liam is vier jaar. Precies die vier jaar tussen het eerste contact met Chris Muller van Holland Spoor Studios, en de geboorte van album I May Look Innocent. Corona en de geboorte van nog vijf andere kinderen (van diverse bandleden!) gooiden spaken in het wiel.

Optreden met je beste vrienden, je vader en moeder en Liam, recht voor je neus, op arm afstand; we geven het je te doen. Zenuwen en vlinders in de buik zijn af te lezen van de gezichten als zangeres Wil, ons welkom heet. Het klinkt alsof ze zichzelf moed inpraat als ze zegt dat ze “er een feestje van gaan maken”. Snel overgaan naar het eerste nummer: 'Other Side'. En dan gebeurt het. Met elke nieuwe noot worden zenuwen verdreven. De band valt in een groef die een nauwe intimiteit verraadt tussen de bandleden onderling en met hun muziek. Als bassist Tim bij de introductie van het nummer 'Secrets' zegt dat de band als een tweede familie voelt, geloof je hem direct. Want wat is deze band goed, energiek en spannend.

Energiek zonder een feestband te zijn, spannend omdat je de muziek indie is en zelfs in dat genre niet is vast te pinnen. Eclectische Indiepop noemt Valice dat. De teksten worden stuk voor stuk doorvoeld gezongen door de frontvrouwen, Wil en Tess, die elk nummer tweestemmig aanvliegen. Wil doet de uithalen, en wat kan ze dat goed. De stem van Tess komt van dieper, Maar ook zij heeft een fenomenale strot en bereik. Zij zal ooit de eerste ballad van Valice zingen, zogezegd.

© Wendy Vonk

Valice

Uithalen kan een trucje worden als het wel zuiver is maar niet doorvoeld, als een zangeres eigenlijk alle zeilen bij moet zetten. Maar een trucje wordt het nooit met zo’n kwaliteit stemmen paraat. In alle genres thuis en op hun gemak. Van acapella koortjes tot rap battle intermezzo’s zoals op 'Sphinx'. Ook op 'Ghost Town' een rap die Blondie’s Rapture naar de kroon steekt. Sowieso komt in 'Ghost Town' de potentie van Valice naar voren. Het opent met electropop stemmetjes, gevolgd door puntige ‘ieder een zin’ zang,  overgaand in Lois Lane achtige samenzang, verspringend naar Urban Dance Squad rap rhymes, die soepel doorlopen in hernieuwde Lois Lane samenzang. Je vraagt je af of er nog twee zangeressen achter het gordijn staan.

Deze zangacrobatiek toont ook hoe goed muzikanten Tim, Jos en Gilbert met ritme en melodie de tweestemmigheid door scherpe bochten begeleiden zonder dat ergens de vangrail in zicht komt. Jos met zijn knappe, juist niet nadrukkelijke voorgrond gitaarspel, Gilbert die de drum strak houdt en daarbij de cymbalen niet schuwt, en de melodieuze baslijnen van Tim. Helaas staat vandaag de drum iets te hard uitversterkt om de bas goed te waarderen. Maar luister I May Look Innocent op Spotify, en je kunt niet om het sterke basspel heen.

Dus, who the fuck is Valice? Een band die tot in de diepste vezels zichzelf is. Dat voel je in alles. Het belang van ieder bandlid in elk liedje, de tweestemmigheid, de sterke en originele composities, de kracht van het liveoptreden, de vriendschap waar je ongemerkt deel van wordt: het zorgt voor het feestje dat Wil ons beloofde. Een familiefeestje waar het nieuwe kindje van de tweede familie gevierd is. En na dit optreden kunnen we stellen dat I May Look Innocent een veelbelovende mooie baby is geworden.

© Wendy Vonk

Valice