Nadat het Franse Reaven – sympathieke indierockers die af en toe blijven hangen in hun 90s gitaareffectpedaal – de boel flink heeft opgewarmd, stroomt de Kleine Zaal langzaam vol. Terwijl de bühne wordt omgetoverd, wordt de menigte als een magneet naar het podium getrokken. Een fijne mix van hipsters, oudere muziekliefhebbers en Tommy’s eigen opa en oma wachten vol anticipatie op de singer-songwriter/rockzanger/muzikale alleskunner.
Tommy Brown is back! Haagse cultheld Tom de Bruijn, tevens frontman van Speakeasy en Grabbelton, keerde op zondag 22 mei terug naar het Paard voor de release van zijn nieuwe EP Signs,.
De lichten gaan uit en daar staat hij dan, in een lichtblauw pak à la Camiel Meiresonne, met een roze pluizige gitaarband, 70s ‘stache en een paar glitterhakken. Met deze verschijning kan het niet anders dan dat er een echte showman voor je neus staat. Versterkt door Karel van der Eijck (bas), Jurrian Kurpershoek (gitaar), Sander van Elferen (drums) en Manon van de Kempe (viool) wordt de eerste noot ingezet en worden de hoge verwachtingen direct waargemaakt.
Een optreden van Tommy Brown is een afwisselend optreden. Met de country en bluesy stemming die ‘Signs’ - de titelsong van de gelijknamige debuut-EP die op 20 mei werd uitgebracht - oproept, zou deze live-versie niet misstaan in een Amerikaanse honky-tonk bar. De ‘505’-cover van de Arctic Monkeys is een fijn tussendoortje dat weer eens bewijst dat De Bruijn van huis uit een rocker is. Het meeslepende ritme van ‘Dalliance’ krijgt de voetjes in het Paard van de vloer, en ook het refrein van ‘Black Ink’ krijgt live een extra dansbare dimensie.
Even verlaat de zanger het podium en speelt gitarist Jurriaan Kurpershoek, een van de absolute uitblinkers van de band, een fantastische solo. Een nieuwe outfit later brengt Tommy Brown zijn meer gevoelige kant voor het voetlicht, met nummers als 'Tortured Man' en 'Your Judas Kiss'. Hierop wordt het tempo weer wat opgeschroefd en wisselt De Bruijn zijn rol als podiumbeest af met die van toetsenist. Dit alles wordt aaneengepraat met een flinke dosis humor en zelfspot. ‘Out There’ komt nog even voorbij, met een fijne gitaarhook, en dan sluit Tommy Brown de show af met zijn meest recente en meest radio-friendly single: de vrolijke oorwurm ‘Dancing Hearts’.
Helemaal niets op aan te merken dus? Nou ja, de vocalen waren misschien niet altijd perfect, en bij sommige liedjes moet de singer-songwriter waken dat de muzikale formule niet te veel in de herhaling valt. Dankzij de sterke opbouw van de veelzijdige liedjes, aanstekelijke energie van de band en heerlijke gitaarriffjes, wordt dat echter ruimschoots vergeven. “Thanks Horse”, grapt de zanger, “we zien jullie heel graag nog een keer!” Dat gevoel is volledig wederzijds.