Pure melancholie op eerste EP The Depression Club Pure melancholie op eerste EP The Depression Club

Een dag na het optreden gaan we op bezoek bij de licht brakke Gijs en gitarist Brent om te kletsen over The Depression club, het nieuwe album en mannelijkheid: “Ja we mochten natuurlijk in PAARD niet drinken, maar na afloop hebben we wel een biertje opengetrokken.”

“Het album is al sinds maart klaar. We hebben hem toen helemaal online via Zoom met onze producer afgemaakt.”, vertelt Gijs. “Het voelt dus weird, maar wel supergoed dat we het eindelijk uit hebben kunnen brengen, om het af te sluiten.” Wegens corona werd de lancering van het album steeds uitgesteld, maar nu is het dan eindelijk zo ver. “Je raakt ook op een gegeven moment je focus kwijt. We zijn nu al een tijd bezig met het schrijven van nieuwe muziek, dus we hadden al een hele tijd deze set niet meer gespeeld. Toen we een week van tevoren hoorden dat deze show toch doorging, waren we even verdeeld over of we de show wel goed genoeg konden krijgen. Het waren Gijs en Eric (drummer, red.) die zeiden als we ons even kwaad maken, kunnen we dit wel straktrekken.”, vult Brent aan. Gijs vertelt: “Er was echt legitieme twijfel of we deze show wel moesten doen, het is toch 50 minuten aan muziek die je moet voorbereiden.” Gelukkig voor ons ging de show door en is er goed geoefend, want wij merkten er niets van.

“We zijn supertrots op het album en alle nummers die erop staan.”, aldus Gijs. Brent vult aan: “Het allereerste nummer dat we ooit hebben geschreven staat op deze plaat. Dat was Mushroom Dicks. Die is wel door 140 reïncarnaties heen gegaan voordat hij is geworden zoals hij nu is.” Dit nummer gaat over mannelijkheid, machogedrag en testosteron, vertelt de zanger: “Dat is een onderwerp dat voor mij heel interessant is, omdat ik mijzelf wel als man identificeer, maar ik ben geen macho man. Ik draag make-up en jurken, niet om een statement te maken, maar gewoon omdat ik dat leuk vind om te doen. Nino en Brent zijn daar heel anders in, dat zijn veel meer mannelijke mannen. Ik ben bij mij in de buurt wel eens in elkaar geslagen omdat ik make-up op had. Dus dit is een onderwerp dat echt nog heel erg leeft. Mensen snappen het gewoon niet.”

De nummers schrijven de bandleden met zijn vieren. “De meeste ideeën komen bij mij of Brent vandaan. Daarna schrijven we de nummers samen af” vertelt Gijs. “Wat opvalt, is dat Gijs en ik vaak twee ideeën hebben die je heel goed over elkaar heen kunt leggen. Dan speel ik iets en heeft hij nog ergens iets op de plank liggen dat daarbij past.” vult Brent aan. “Bij ons is het vaak zo dat als je een goed idee hebt, iedereen het erover eens is dat het een goed idee is, maar niet op de manier die jij voor ogen hebt. Dus als je bijvoorbeeld een leuke melodielijn bedacht denkt te hebben, zegt de rest ja dat is vet, maar niet als melodielijn. Dat moet je juist als onderliggend gebruiken en daar kunnen we iets overheen leggen.”, aldus Gijs. “Het is wel grappig hoe dat werkt. Ik speel in het begin van What Were You Saying nu bijvoorbeeld een slidepartij, maar eigenlijk zou het lijntje dat Gijs en Nino spelen de main riff zijn.”, aldus de gitarist.

Wat betreft de toekomst heeft het melancholische viertal grootse plannen. "We willen niet in het straatje 'oude rock' vallen. Dat vind ik persoonlijk gewoon niet zo tof. We willen moderner zijn en buiten de gebaande paden gaan. Daarom is Nino ook druk bezig met zijn bas synth en ik ben zelf ook steeds meer met synthesizers bezig naast het standaard gitaar spelen, dus daar kunnen we echt wel vette dingen mee doen." laat de frontman weten. Houd je dus goed vast, want we gaan nog veel meer horen van de gezelligste club van Nederland.