Schollenpop 2019: Eindelijk! Schollenpop 2019: Eindelijk!

In de tent staat de jongste, maar absoluut niet de minste band van Schollenpop 2019 klaar: Moonfire. De bandleden zijn pas rond de 11 jaar oud, dus dat ze hier überhaupt staan zegt al genoeg over het talent van de kids. Er staat een klein, enthousiast clubje bij het podium, voornamelijk vrienden en familie en langzaamaan druppelen er mensen binnen. Het is ook nog vroeg. De band speelt rock-klassiekers zoals Dani California van de Red Hot Chili Peppers en Eye Of The Tiger. Aanvankelijk staat Moonfire nog wat onzeker op het podium, maar dat ebt snel weg. Onze aandacht gaat regelmatig even naar de drummer, want die gaat vanaf het eerste moment snoeihard. 

Rond kwart voor drie ‘s middags vlogen in Kijkduin wat hoeden van hoofden. Zelfs in Hoek van Holland werd een milde energiestoot gevoeld. De oorzaak? De heren van X Raiders die het hoofdpodium van Schollenpop betraden. Het vijftal speelt lekkere rechttoe rechtaan heavy metal met Maiden-esque twinleads en Priestiaanse riffs, heeft een merkwaardige fascinatie voor komkommers en geeft 110%. Op het podium is het, ondanks het strakke spel, een gezellige chaos met de nodige metalposes en humor. Of de heren zijn goede acteurs, of ze hebben het echt enorm naar hun zin. Lichte chaos ontstaat als bassist Jaco de Swart halverwege afsluiter ‘Boulanger’ het podium af springt en met basgitaar en al de zee in rent. Best een eindje. Een tijdje later keert de Swart doorweekt terug en kan de band het optreden afmaken. Een vroeg hoogtepuntje dat wat ons betreft best wat later op de dag had gekund.

Ruim een maand geleden op Parkpop maakte Nona een valse start met een niet werkend keyboard. Hier in Scheveningen blijkt dat een vloek te zijn. Wederom een valse start. Gelukkig slechts een minimale; 'Stop. We starten even opnieuw'. Een mix van groovy jazz, rauwe soul en bluesy rock waait strak en kleurrijk over het witte zand. Vooraan staat een plukje mensen lichtelijk mee te bewegen. Het publiek is zichtbaar gecharmeerd van de tijdloze donkere stem die vooral mooi uitspringt in de kippenvel opwekkende ballad ‘Sleeptalking’, klein en krachtig begeleid op gitaar. De gitaristen kijken elkaar gedurende de set verliefd aan. De blazers hangen hier met een magere rol een beetje bij, totdat de shine wordt ingezet met een welverdiende trompetsolo. Gevolg; het eerste echte luide applaus. De ‘dikke vette band’, aldus de zangeres, geniet duidelijk in het zonnetje, terwijl het enthousiasme op het strand groeit. Een dansgolf ontstaat en het gejoel neemt, naarmate Nona de menigte met haar kwetsbaarheid inpalmt, in volume toe. “What the f*ck, we hebben nog maar 10 minuten.” Time flies…

Sinds CooCoo begonnen is met het maken van muziek liggen er ineens veel minder gele t-shirts in de kledingwinkels. Dat omdat de band zich steevast hult in het geel. Een zonnige kleur, een kleur die past bij de vrolijke punkrock die de band maakt. No nonsense recht door zee, dat is de muziek die de band maakt. Frontvrouw Nynke Hut weet van haar rommelige vocalen een kwaliteit te maken die eerder bijdraagt aan de charme van de band dan dat dit storend is. Daarnaast zijn de songwritingskills van de band ook erg goed. Zo is het nieuwe nummer ‘Audioslave’ (een al dan niet directe verwijzing naar de band) een stevige punksong met Rage Against The Machine-eske vocalen en is ‘Second Chances’ een ijzersterk nummer. Is CooCoo uitgeleerd? Nee, maar er zit nog heel veel in de pijplijn voor deze band.

Terwijl het overgrote deel van de festivalgangers nog nageniet van ‘Haagse Boss’ Tim Akkerman, staat een groepje fanatiekelingen klaar voor New Dosis Audio. In haar wat tuttige rok gecombineerd met haar lieflijke gezicht, zorgt de stevige rockmuziek van zangeres Chloë Groen en haar band voor een bijzonder contrast. Met de headjes wordt gebangd en na het eerste nummer volgt direct een luid geschreeuw. De emo rock versie van Gwen Stefani is aan. De band speelt strak en vol overgave. Dit doen de bandleden zo goed, dat de zang, een sterke strot trouwens, niet altijd boven het gitaar- en drumgeweld uitkomt. Aan haar mimiek en gebaren is duidelijk te zien dat de zangeres de muziek voelt, en dat geldt ook voor de eerste linie in het publiek. De tent stroomt tot kwart vol en het headbangen gaat over in dansen. “Leuk man, leuk man,” roept een enthousiasteling, waarna zijn vrienden knikkend instemmen.

“Het is toch geweldig hier?!”, roept frontvrouw Megan de Klerk van EUT. En eerlijk is eerlijk: ze heeft gelijk. Met de voeten in het zand, de zon op onze bol en een dijk van een band op het podium is het gewoon genieten geblazen. De jonge Amsterdamse indie-poppers staat meer dan terecht primetime op het podium na een geweldige popronde en hits als Crack The Password en Sour Times. Door technische problemen moeten het vijftal hun set inkorten, maar dat is voor de band des te meer reden alle energie in het optreden te steken. Megan in stippenpak springt het podium over, de bassist doet in blote bast een dansje en zelfs onze hoofdredacteur staat luchtgitaar te spelen. Extra magisch wordt het wanneer twee parasailers boven het podium zweven. De geluidskwaliteit bij het hoofdpodium laat wat te wensen over maar het maakt allemaal niks uit: EUT is gewoon hartstikke goed en dat bewijzen ze maar weer eens.

Anemone is een vrolijke crowdpleaser. Frontman Xander stuitert meermalen van het podium de tent in en weer terug. Binnen een mum van tijd staat er een enthousiaste groep bij het podium. Tot Xander met het geniale idee van een stagedive komt… dan is opeens het groepje aan het podium een stuk kleiner. Er wordt wel gestagedived, maar het moment is niet zo groot als hij had gehoopt. Snel het laatste “teringlange” (naar eigen zeggen) nummer inzetten en het publiek trekt weer aan, want dansen willen ze wel. 

Schollenpop = Scheveningen, dus moet er eigenlijk altijd een plekje worden vrijgehouden voor de meest Scheveningse band van allemaal: Suburbs (sorry Splendid). Inmiddels is het drie jaar geleden dat de voormalig Grote Prijs Van Nederland-winnaars op het festival stonden en dat is natuurlijk veel te lang. De band rond Arie Spaans heeft een nieuwe plaat uit genaamd The Sound of the Sea, vast geïnspireerd door Scheveningen, dus vandaag komen er veel nieuwe nummers voorbij die het vaste Suburbs-recept volgen: lekkere riffs met melodische bas- en gitaarlijnen. Spaans zingt niet altijd even zuiver, maar dat mag de pret niet drukken. Natuurlijk komt ook de grootste hit van de band, ondanks dat het in de uitvoering van Di-rect was, voorbij: Rollercoaster, waarbij Tim Akkerman zelfs de vocalen voor zijn rekening neemt. Tot de volgende Schollenpop maar weer.  

Als de avond valt is het moment daar waar menig Schollenpopper naar uit heeft gekeken: voormalig Whitesnake-gitarist Adje Vandenberg laat met zijn Moonkings zien hoe je een gitaar moet bespelen. De band maakt lompe hardrock uit de 90’s maar het werkt gewoon lekker: het veld voor het podium staat vol met 50-jarige hardrockliefhebbers die driftig hun hoofd meebewegen. Gooi er een prachtige zonsondergang die geruisloos aansluit bij de lichtshow tegenaan en het optreden is af. 16 jaar stilte heeft de muzikaliteit van Adje niet verkeerd gedaan: met de Vandenberg’s Moonkings bewijst hij dat hij niet voor niets de beste gitarist van Nederland is. 

Na Adje is er een heus verrassingsoptreden op het kleinere podium. Hoewel, verrassing; de meeste bezoekers leken al te weten dat De Kraaien een kwartiertje het publiek zouden vermaken. De band rond Bernd Gansebev was nooit de meest subtiele, maar waar ‘Ik vind je lekker’ nog iets van dubbelzinnigheid in zich had, is dat met nieuwe single ‘Lik aan m’n ballen’ volledig overboord gezet. Maar, toegegeven: het is wel weer een catchy nummer. Het chaotische gezelschap eindigt natuurlijk met de grootste hit, inclusief hardstyle intermezzo, en het moet gezegd worden: ook aan een kwartier hebben de Kraaien genoeg om een tent op zijn kop te zetten.