In de kleine zaal gaf de Ierse Adrian Crowley op donderdag 25 januari, samen met Nadine Khouri in het voorprogramma, een intiem optreden. Deze twee artiesten dompelen je onder in een waas van melancholiek. Beide singer-songwriters bewapend met hun instrumenten nemen je mee in hun vertellingen en hun poëzie.

Gelijkgestemde donkere stemmen

In het voorprogramma staat Nadine Khouri. Deze Libanees-Britse zangeres begint de avond voor een kleine groep mensen en het publiek moet duidelijk nog op gang komen. Hoewel aan het begin van de avond weinig mensen in de kleine zaal staan, past Nadine precies in het straatje van Adrian Crowley. Met haar donkere stem en haar 'spoken word'  manier van zingen heeft Adrian Crowley een gelijkgestemde support act voor zijn show.
 

Zingen in spoken word

De avond begint met een gemoedelijke sfeer, dat is de algehele stemming van de avond. Het publiek is afwachtend en geniet in rust van de muziek. De stem van Nadine heeft, net als haar haar, donkere golven. De melancholie in de muziek geeft haar wijze van zingen, een 'spoken word' manier, een extra dimensie. Haar felrode gitaar staat in contrast met de rest van haar outfit en haar muziek. Na elk nummer klinkt er een schuchter 'thank you' uit haar mond. Het is vanavond haar eerste optreden in Den Haag. Helaas is het laatste nummer 'Throw Your Love Down', die het album niet heeft gehaald, iets te experimenteel. Ze vertelt zelf dat dit nummer het album niet heeft gehaald maar dat dit op de B-zijde van haar album 'Catapult' staat. Dat doet niet af aan de poëzie die ze verwerkt in haar nummers. Het nummer 'Surface of the Sea' is bijvoorbeeld een dromerig gedicht over een zee van vrijheid.

Zwaar, maar niet zwaarmoedig

Adrian Crowley begint met gesloten ogen zijn eerste nummer  'The Wish'  van zijn nieuwe album 'Dark Eyed Messenger' te spelen. Dit nummer is meteen een voorbode voor de rest van de avond. Met zijn bariton vult hij de zaal met zwaarmoedigheid. Zijn muziek wordt om die reden ook omschreven als spookachtig en donker. Met zijn dragende stem wordt hij vaak vergeleken met Leonard Cohen. Terwijl hij met de ene hand sereen de gitaar bespeelt, seint hij met de andere naar de geluidstechnicus om het geluid aan te passen.

Adrian Crowley is ook een dichter. Hij begeleidt zijn gedichten met melodieën en vertelt verhalen met zijn muziek. Het nummer 'Shy One' is een luchtige verademing op de rest van de avond, dit nummer zingt Adrian Crowley a capella. Ontdaan van alle muziek hoor je Adrian Crowley in zijn puurste vorm, zwaar maar niet zwaarmoedig. Halverwege het optreden  besluit de multi-instrumentalist over te gaan op de piano. Zijn optreden is ook erg visueel, hij speelt veel met licht en met rekwisieten maar het is vooral intiem waardoor het publiek op de voorgrond aan zijn lippen hangt.

''You are a very exeptional crowd'', zegt Adrian Crowley. Hierop gaven de kleine 100 man die er stonden een blijk van scepsis. Adrian Crowley vertelt dat hij oprecht vindt dat het publiek bijzonder is. Aan de gereserveerde reacties van het publiek is te horen dat niet iedereen dit voor zoete koek aanneemt. Terwijl een toeschouwer in het publiek eenzaam uit de maat danst, luistert de rest vooral ademloos naar de zware tonen van Adrian Crowley.