Rewire 2018: grenzeloos Rewire 2018: grenzeloos

We klimmen naar boven, licht. Tijd voor wat zingeving, tijd voor de kerk. Blauw en gele spots verlichten de ruimte. Nee, geen koopavond bij Ikea, maar wel iets Zweeds: Ellen Arkbro staat in de Lutherse Kerk. Misschien neemt ze levensstijl Lagom (niet te veel) iets te serieus, als ze de deuren klokslag 21:00 sluit. Een flinke rij moet van haar maar wachten tot het eerste nummer klaar is. De componist begint aan materiaal van het album For Organ and Brass. Die naam omschrijft de muziek precies voor wat het is. Uit de twee orgels en het blazerstrio Zinc & Copper (samen messing, ofwel brass) klinken lange harmonieuze noten. Je verdwijnt in een dromerige wereld. Hoe voelt dat? Eentonig en eenzaam.

Aan de andere kant van de oceaan worden we wakker in de avantgardistische jazz scene van New York. Veteraan Arto Lindsay en relatieve nieuwkomers Zs leveren een spannend optreden af. Er wordt weleens gezegd dat je de regels moet kennen voor je ze kan breken. De vier virtuozen kennen de regels. Structuur? Nergens voor nodig. Dissonante akkoorden en schijnbaar willekeurige loopjes passeren de revue. Een toeschouwer grijpt naar zijn hoofd en roept “ik begrijp het niet, maar ik wil het begrijpen” terwijl hij gefascineerd verder kijkt.

De foyer van het Koorenhuis heeft niet helemaal door dat de Australiër Laurence Pike is begonnen. Er klinken wat belletjes, getik en melancholisch gebrom. In de verte heeft het wat weg van een iets te lang Pink Floyd intro. De man uit het zuidelijk halfrond wisselt elektronische muziek en jazz af. Zijn drums en opzwepende samples sluiten feilloos aan en vormen een experimenteel geluid.

Verderop staan drie heren en twee dames met instrumenten op het podium. Zo gek is dat niet, totdat Stephan Meidell begint aan de opvoering van zijn album Metrics. De vleugelspeelster duikt haar vleugel in en weet op allerlei manieren geluid te maken, maar raakt geen toets aan. Niemand bespeelt de instrumenten zoals ze ooit bedoeld waren. Het is te gestructureerd om van improvisatie te spreken, maar te willekeurig om het een compositie te noemen. De elektro-barok neemt je mee op reis. Een verwarrende reis, met ruimte voor eigen interpretatie, dat wel.