Het Rewire festival is lastig te bevatten in een paar steekwoorden, datzelfde geldt voor de muziek en het publiek. Toch zijn er genoeg verbanden te leggen, één van de thema’s dit jaar is die van identiteit ofwel 'Sense of Self'. Om kunst en muziek te gebruiken als platform voor de uiting van de zogenaamde ‘eigen wereld’ van muzikanten. Wij zijn op de vrijdag van Rewire op zoek gegaan naar de acts die geheel in de muziek opgaan. Het lijkt zo, maar zijn de muzikanten en bezoekers wel echt zo eenzelvig?

© Irene Lantman

De muziek en ik

De twee artiesten in Zaal 3 zijn uitzonderlijk verschillend in geluid, toch ontdek je een aantal kenmerkende overeenkomsten. Raphael Vanoli en Sven Kacirek hebben beide een groot scala aan apparaten meegenomen om soundscapes te produceren. Waar Raphael gewapend is met een stevig aantal gitaarpedalen is ook Sven op alles voorbereid. Onder andere een wii-mote, een stoel en een xylofoon worden gebruikt. Bij beide acts hoor je de uiteenspatting van het individu.

Sven geeft achteraf aan dat een aantal stukken gebaseerd zijn op interviews. Dat is pas ontdekken als er een blik geworpen wordt in zijn hoofd, want de machtige soundscapes zijn lastig te associëren met zijn uitleg, die gaan over de vrije handelswet tussen een aantal landen in Afrika en Europa. Beide heren gaan volledig op in de zelf gecreëerde soundscapes. Ben Vince daarentegen geeft geen uitleg bij de soundscapes die hij maakt. Vince maakt met zijn saxofoon live loops, enkel aangevuld met hier en daar een synthesizermelodie. Het zorgt voor een avantgardistische dronesound die het publiek in de foyer van het Koorenhuis tot stilte temt. Vince is gesloten, druk met blazen en zijn macbook voor zich, waardoor er een grote afstand tussen hem en het publiek bestaat.

In dezelfde foyer is een uitzondering op die regel te vinden. Gagi Petrovic slingert met een enkel effectpedaal een statische bron van hypnotiserende noise het publiek in. Maar in tegenstelling tot wat we eerder hebben gezien betrekt Gagi het publiek. “Kom maar dichterbij”, met als gevolg dat een aantal festivalgangers achter hem gaan staan. Zijn houding is open in plaats van gesloten, ondanks de duistere klanken.

Eerder diezelfde avond laat Boi Mesa juist dát afweten. Al zijn beats (die hij voor een groot deel van zijn tracks ter plekke bij elkaar beatboxt- en loopt) eenmaal door de ruimte klinken, rapt hij zijn teksten richting de muren om hem heen. Zijn set is chaotisch. Het eerste oogcontact van de avond heeft hij halverwege het eerste couplet van zijn nieuwste single. Dat oogcontact is met de geluidsman. Zijn vinger wijst, net als zijn blik zojuist, naar het plafond. Of zijn microfoon wat harder mag. “Why dance, if our souls could fly?” zingt hij zuiver maar het komt niet krachtig over. Als Boi Mesa de rust op het podium vindt om zijn ziel te laten vliegen, heeft hij de beats en de stem in huis om een hele fijne act te worden.

© Irene Lantman

Gagi Petrovic @ Rewire

© Irene Lantman

Boi Mesa @ Rewire

© Irene Lantman

Boi Mesa @ Rewire

Het zijn niet alleen de acts die opgaan in de muziek, zonder publiek geen festival. Er is iets introverts aan de bezoekers van Rewire, bij Gagi Petrovich zijn een paar luisteraars met gesloten ogen vooraan aan het opgaan in zijn wereld. En dat terwijl een handvol bezoekers juist zo uitbundig is gekleed. Zo zijn er in het publiek festivalgangers te spotten die lijken op E. Jane van Mhysa met haar opvallende kleur haar en verschijning of dj Ziúr, die zonder gêne een Sade shirt draagt.

Bij elke act geldt er blijkbaar een andere regel omtrent praten. Zo lijkt het Koorenhuis in de foyer wel een café en wordt er luid gepraat achterin de zaal van het Paard. Hetzelfde uit zich ook in hoe de festivalgangers reageren op de muziek. Bij het overgrote deel van de acts is er enkel aandacht voor de act, alsof iedereen de muziek in de eigen woonkamer aan heeft staan. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, bij JASSS komen kekke danspassen tevoorschijn en de publieksreactie op Mykki Blanco later op de avond is die je gewend bent van popconcerten.

© Wouter Vellekoop

De tegenstelling in klank, kleur en opzet

Wat de uniekheid van de festivalgangers en muzikanten typeert, is weer terug te vinden in de muziek zelf. Door het invididualisme is de muziek juist zo uiteenlopend. Denk aan de koude beat van Sven Kacirek die knalt als een clubbeat, terwijl de Duitser met finesse de xylofoon bespeelt en daar vrolijke tonen uit tovert. Het is een keiharde tegenstelling in associatie die we de hele avond consequent tegenkomen. Wellicht in een andere vorm, maar desalniettemin vergelijkbaar. Laten we Raphael als voorbeeld nemen, deze einzelgänger weet door heel berekend in de gitaar te blazen een grootste ambient soundscape te maken. De gitaarfluisteraar gebruikt het zachte geluid als basis, want bij een misplaatste beweging blazen de snaren van de gitaar door te triling het geluid op.

De vier allesbehalve-einzelgängers van Ammar 808 maken er in de tweede zaal van het Paard een feest van klank en kleur van. “Sorry, I have shiny clothes, specially for this occasion. I need to put them on.” De man achter de midicontroller en 808, de Tunesische producer Sofyann Ben Youssef, biedt zijn excuses aan nadat het publiek bij de laatste soundcheck al helemaal warm bleek. Er wordt gelachen en als hij even later het podium weer betreedt, bijgestaan door twee fluittisten en Gnawa-muzikant Mehdi Nassouli. De energie spat er vanaf, het publiek danst vrolijk mee op de harde kick, die swingende highhats en de vrolijke klanken van de fluitisten. Het creëert een vrolijk en speels geheel waar het publiek geen genoeg van lijkt te krijgen. Het Paard joelt, host en danst gretig mee met deze muzikanten uit de Maghreb. Een mooi hoogtepuntje op de diverse en tegenstrijdige Rewire vrijdag.

© Irene Lantman

Ammar 808 @ Rewire

© Irene Lantman

Ammar 808 @ Rewire

© Irene Lantman