Toen ik een aantal jaar geleden samen met een paar vrienden keine housefeesten ging organiseren bij De Staat en in PIP, droomde ik dagelijks over een dancefestival in de Haagse openlucht. Stad en land afgestruind om te shuffelen in het gras, zelfs in Lutjebroek kon dat gewoon. Hier niet. In plaats van de handen uit de mouwen steken en er iets aan proberen te doen, waren we vooral aan het klagen. Saaie kutstad waar ik niks mag. Dat verzonnen we natuurlijk niet, dat was gewoon de sfeer. Het werd ons vaak genoeg afgeraden om ons er op te storten, “dat gaat toch niet gebeuren.”

De jongens van The Crave hebben daar godzijdank geen boodschap aan gehad en zijn het toch maar gewoon gaan proberen en vooral blijven volhouden. Op 3 juni staan ze in het Zuiderpark met een dancefestival in de openlucht. Ik heb nu al zin om te fistpumpen. Ik ken die jongens eigenlijk helemaal niet goed genoeg om echt trots op ze te zijn maar ben het toch. Lekker gewerkt pik.

Het Kerkplein op Life I Live is ook echt een grote stap in de goede richting. Als ik het goed heb begrepen blijft dat podium, samen met een aantal andere podia, de dag erna ook staan. Ja je leest het goed, je hoeft niet naar Amsterdam om tussen de vrienden uit de provincie de polonaise te lopen in je lelijkste oranje outfit. Lekker.

Ik ben heel benieuwd hoe het gaat uitpakken op 26 en 27 april, we weten allemaal dat het wel eens mis is gegaan met "dance" op een gratis evenement. Iets met hooligans en ordinaire house. Daarom is het er zo lang niet geweest. Volgens mij heeft het heel erg te maken met wat voor soort stijl je programmeert en als Life I Live dezelfde lijn volgt als dat ze met de rest van de programmering doen, zit dat helemaal snor. Het is alleen niet te hopen dat de poorten gelijk voor iedereen open gaan, anders krijgen we weer zo'n I Love Los Festival waar iedereen dat fistpumpen wel heel letterlijk neemt en zitten we de komende jaren weer met de gebakken danceperen.

Bij het Bevrijdingsfestival zijn ze ook al aan het opscheppen over de danceprogrammering. Ik ben heel benieuwd, wat ga je nog boeken na Charlie Lownoise en Mental Theo? Ja, ik blijf gewoon zeiken. Het enige verschil is nu dat ik kan zeiken op dingen die wél gebeuren en dat is veel leuker.