Sniester 2016: de zondag

Relaxte afsluiting en ultieme katerremedie

Tekst: Eric Hoetjes | Foto's: Jan Rijk ,

De laatste Sniesterdag is aangebroken en nog altijd zit de sfeer er goed in. Het programma beperkt zich tot de Beuk, maar desalniettemin staat ons daar ook vandaag een aantal interessante artiesten te wachten. De zondag is na drie jaar een relaxte afsluiting geworden waarop iedereen uit kan kateren van de zaterdagnacht.

De middag wordt geopend door de Canadese reggaemannen van The Beatdown. Gelijk bij de eerste tonen is het duidelijk dat deze band er zin in heeft een de hele grote markt plat wil spelen. Dit wordt ze door het publiek ook in dank afgenomen, want op de hele grote markt staan mensen te genieten. De nummers zijn lekker zomers terwijl de stem van de zanger klinkt alsof hij niet vies is van een pakje shag. Ook de cover van The Clash’ ‘Revolution rock’ is een mooie keuze. De band tapt inderdaad ook een beetje uit het zelfde vaatje als The Clash met een prettige afwisseling van reggae en punk.

De zanger houdt ervan om geluiden en zangfragmenten op te nemen en te verwerken in de nummers, zo ook het geluid van een trekrotje dat de drummer af laat gaan. “I love firecrackers, as much as I love drinking Grolsch beer in the morning” vertelt hij ons.

Presentator Damion Grey, een bekend gezicht in de Haagse scene, en zijn sidekick Dylan vertellen ons zeker niet weg te gaan want het programma heeft nog veel meer in petto. Dylan steelt de show door het publiek op te roepen het dak er af te klappen.

Tussen de bedrijven door is er gelukkig nog zat te doen op Sniester. Jookjes Sniester Paradijs zit de hele tijd vol met kinderen die hun eigen kattenoortjes aan het knutselen zijn. Zo is er voor ieder wat wils op dit festival. In de kattebak, een geïmproviseerde zandbak naast het podium, zit een jongetje van amper twee jaar oud zijn vriendjes te imponeren met zijn graafkunsten en zijn AC/DC trui. Dit is Sniester, jong en oud, iedereen houdt van muziek.

Dan is het tijd voor AAPNOOTMIES, deze band is de laatste tijd hoge ogen aan het gooien in zowel de Haagse als de Nederlandse scene. Met hun zweverige indiepop stond de band bijvoorbeeld al in de finale van de grote prijs van Nederland. Zangeres Dinaira is een verschijning die je niet snel vergeet, ondanks dat ze niet heel groot is en een beetje lijkt te verdwijnen achter haar keyboard is ze ontzettend charismatisch. Met haar grote bos krullen en haar speelse lach doet ze menig hart smelten. Maar dat heeft ze niet eens nodig, de muziek is al genoeg om iedereen te laten zwijmelen. De Nederlandstalige teksten zijn erg spitsvondig en de muzikale omlijsting maakt het af, bijna alsof Sigur Rós een liefdesbaby heeft met Lucky Fonz III of Eefje de Visser.

Nummers als ‘Saartje kom je buiten spelen’ en ‘Mevrouw vandaag gaat het om jou’ zorgen voor de ultieme katerremedie. Dinaira hoopt al de hele show hardop dat het niet zal gaan regenen maar helaas is dit niet het geval. Dit heeft geen invloed op de hoeveelheid mensen die er staan en het geeft het moment zelfs een beetje iets magisch. Ook gitarist Younes laat, in muzikaal opzicht, van zich horen. Zijn gitaar klinkt rauw en scheurt op een bescheiden manier door het tapijt van keyboards. AAPNOOTMIES staat op precies het juiste moment geprogrammeerd en dat wordt de organisatie in dank afgenomen.

Tijdens het laatste intermezzo tussen de bands worden de eerste biertjes weer gedronken, andere mensen beproeven hun geluk bij de skatestore fun fair waar een paar schoenen gewonnen kan worden en weer anderen brengen een bezoekje aan de merchandise tent. Toch blijft de grote markt lekker bruisend. En niet voor niets, de laatste act is niet zomaar iemand.

Pablo Moses is een reggae mastodont uit, natuurlijk, Jamaica. Voor het podium zijn er stiekem ook al een hoop mensen met dreadlocks gesignaleerd. En inderdaad, er wordt direct gedanst bij de eerste noten. Iedereen lijkt er zin in te hebben, met name de bassist is er een om te onthouden. Zelden zag je iemand zo relaxed op het podium grooven. Pablo Moses daarentegen is wat minder soepel, hij oogt vrij stram en op zijn tijd lijkt het alsof iemand een boek met stereotypen heeft geopend. Vrijwel elk nummer wordt afgesloten met de kreet: “Rastafari!” om dan vervolgens het volgende nummer aan te kondigen met “More reggae music!”, dit alles met een dik Jamaicaans accent uiteraard. Ook als de zanger het publiek mee laat zingen lijkt het allemaal wat gekunsteld en ingestudeerd.

Het neemt niet weg dat de muziek goed is en dat er een hoop mensen stralen van geluk. En ergens is dat ook wel logisch want de Jamaicaan speelt ook veel langer door dan gepland, niemand lijkt hier om te malen want hij is per slot van rekening de afsluiter van het festival. Dan is het aan Damion en Dylan (voor de laatste keer sommeert hij het dak er af te klappen) om het verdrietige nieuws te verkondigen dat het festival nu echt klaar is. Althans bijna klaar, in het Paard van Troje is er nog een editie van Puur Gelul en voor de nachtbrakers is er nog een jamsessie in de Rootz.

Sniester 2016 was een memorabel feest en zowel de artiesten als het (massaal toegestroomde) publiek oogden constant bijzonder vrolijk. Sniester staat, qua bekendheid, misschien een beetje in de schaduw van de grotere festivals in de Haagse binnenstad maar als festival doet het er echt niet voor onder.