Kort voor de show begint vult de zaal zich gestaag met jonge meiden. Als je bier wilt halen moet je je bandje laten zien en sommige meiden doen dit dan ook erg trots wanneer hier om gevraagd wordt. Sommige dames lijken hun ouders te hebben meegenomen. Die vormen een soort wakend oog op de helft van de zaal. Maar het kan ook zomaar zijn dat de ouderen uit eigen beweging zijn gekomen. Want voor wie Taymir niet kent: denk beatpop en dan tot in de puntjes verfijnd. Dat spreekt natuurlijk alle leeftijden aan.
Taymir gaat er uit met een knal in het Paard van Troje
“Wij waren Taymir”
Na een dikke drie jaar op zo’n beetje alle festivals in binnen en buitenland gespeeld te hebben trekt de Haagse beatgroep Taymir de stekker er uit. Vrijdag 16 september stond de band in een uitverkochte kleine zaal van het Paard van Troje om het voorgenomen afscheid te vieren. Daarnaast werd ook de nieuwe plaat ‘You Already Know’ een beetje gevierd. Het werd een feest. En waarschijnlijk zitten alle aanwezigen zich nu thuis af te vragen waarom deze band in vredesnaam stopt.
Taymir trapt de avond (natuurlijk) energiek af. Met een aantal tracks waarin samenzang en een goede hook centraal staat laat de band even horen waarom ze 2014 in een stroomversnelling kwamen. Zo komt debuutsingle ‘Aaaaah’ uit 2013 snel voorbij. De band heeft zich sindsdien natuurlijk ontwikkeld en het blijft vanavond niet alleen bij die sound. ‘What you want’ van de nieuwe plaat ontaard in een spacey instrumentaal stuk en heeft wat weg van de lsd-periode van The Beatles.
De ritmesectie is van een klasse apart. Drummer Isai Reiziger beukt alsof het zijn laatste optreden ooit is, strak en passend bij de muziek. Bassist Quinten Meiresonne luistert goed en pompt zijn lijnen strak over de ritmes. Voor gitarist Mikkie B Wessels is het zichtbaar een feest om hier voor een laatste avond in te leunen. Hij speelt zijn partijen er lachend overheen op zijn prachtige Rickenbacker.
Het is een bepaald nonchalance, vooral door zanger Bas Prins uitgevoerd, wat dit optreden zo aantrekkelijk maakt. Het heeft wat rebels en eigens wat tegenwoordig niet veel te zien is in de popscene. Als de tourmanager Joris Doodkorte een stapel cd’s komt neerleggen om weg te geven tijdens het optreden, pakt Bas de hele stapel en pleurt ze in één keer het publiek in. Om vervolgens gewoon het volgende nummer weer in te zetten.
Meer dan ooit pakt Bas Prins zijn rol als charismatische frontman op. Met een handje in zijn zij en de microfoon losjes in zijn handen staat hij in zijn blote buik als een soort liefdesbaby van Mick Jagger en Iggy Pop de zang voor te dragen. Hij springt in het rond, leunt tegen zijn bandmaten aan en rolt af en toe wat nonchalant met zijn ogen.
Ondanks dat de band belooft er geen emotioneel dankfeest van te maken worden er hier en daar wel wat namen genoemd. Maar dit duurt maar kort en doet het geen afbreuk aan de vaart die de gig heeft. Taymir is gekomen met een doel: een uur lang laten horen waarom iedereen ze moet gaan missen. En dat is ze gelukt. Een uur lang Taymir zit er op. Bas grijnst, draait zich om en maakt een kamikaze duik in het drumstel. Om maar even te zorgen dat er echt geen toegift kan volgen. Dit was het dan, dit was Taymir. “Wij waren Taymir.”