Al vanaf de eerste aankondiging is de toon gezet. Melle zit achter zijn orgeltje, en Henk moet bukken om bij de microfoon die de heren delen te kunnen. Henk vertelt wat over het album, bijvoorbeeld dat dit is geschreven in wegrestaurants, en Melle vraagt een minuut later of Henk al heeft verteld waar het album is geschreven. Vervolgens is er onderling discussie over of het eerste nummer ‘Captain o’Rourke’ of gewoon ‘o’Rourke’ heet. Het is duidelijk: het gaat er vanavond redelijk spontaan aan toe. Het nummer heet overigens ‘o’Rourke’, en het tweestemmige refrein is meteen een mooi voorbeeld van de country-achtige harmonieën die vanavond vaker terugkomen.
Henk & Melle: kneuterig briljant
Duo geniet samen met het publiek van cd-presentatie
Op een druilerige dinsdagavond in oktober vulde de kleine zaal van het Paard van Troje zich langzaamaan met publiek dat kwam om twee Haagse muzikanten die hun sporen allang verdiend hebben in actie te zien. Henk Koorn en Melle de Boer hebben samen een album opgenomen en presenteerden dat met een divers arsenaal aan gastmuzikanten. Het werd een verrassende avond met alleen maar lachende mensen. En oordoppen.
Tussen de wat kneuterige maar hilarische aankondigingen blijkt dat er een aantal hele mooie nummers op de plaat staat. Het publiek luistert ademloos als Melle ‘Underneath the Things You Say’ zingt, en ook afsluiter ‘Liz Taylor’ maakt indruk. Ook ‘Double Glass’ is prachtig. Het is bijna aandoenlijk te noemen dat Henk de orgelmelodie van dit nummer op zijn gitaar aan Melle voordoet omdat Melle deze even was vergeten.
Henk & Melle doen het vanavond niet alleen. Al na het eerste nummer wordt gevraagd of Duco aanwezig is. Dat blijkt niet zo te zijn, dus dat nummer slaan ze even over. Gelukkig blijkt Duco een nummer later wel aanwezig te zijn, en kan hij ‘Hot Cup’ - gehuld in een trainingsjasje - voorzien van een weergaloos stukje gabber. Let wel: ‘Hot Cup’ is geen gabbernummer, maar dat deert Duco niet.
Iguana Death Cult mag ‘The Waitress’ van een stevig rockgeluid voorzien. Henk & Melle kijken geamuseerd toe hoe de band een tamelijk rustig nummer in beton heeft gegoten. Een deel van The Deaf mag even later ‘Tiny’ grondig verbouwen. Spike is niet aanwezig, dus Henk kan volledig Hallo Venray gaan met een gierende solo. Henk & Melle zingen beide nummers als ware rocksterren.
Als Monomyth het podium betreedt bereikt de avond een nieuw hoogtepunt. Melle vist oordoppen uit zijn binnenzak, en Henk besluit dat dit een goed idee is. Gelukkig heeft hij ook een paar bij zich. ‘Jim Diner’ klinkt helemaal als Monomyth: groovend, bezwerend en hard. In het publiek staat een oudere man met een brede glimlach op te gaan in de muziek. Het is eigenlijk zonde dat deze samenwerking eenmalig is.
Henk Koorn en Melle de Boer hoeven zich niet meer te bewijzen, en daar gaan ze ook niet voor. Ze hebben enorm veel lol op het podium, en dat straalt uit naar het publiek. De gastoptredens zijn memorabel, maar ook met zijn tweeën kunnen ze het prima af. Vanavond was het feestje van Henk & Melle, en wie er bij was heeft een fantastische avond gehad. Zowel op als voor het podium.