Haagse Pop Nach 2016

Op zoek naar dat F.A.S.T.-gevoel

tekst: Bernadette Pegtel en Eric Hoetjes foto's: Wouter Vellekoop ,

Surfdorp F.A.S.T. sloot om en nabij een jaar geleden haar deuren. Dit ging gepaard met een groot feest waar alle kinderen van F.A.S.T. het legendarische stukje grond op Scheveningen een laatste eer konden bewijzen. Nu, een jaar later, lijkt het gat dat het surfdorp achterliet nog niet opgevuld en werd er daarom tijdens de Haagse Pop Nach op 22 oktober een F.A.S.T. reünie gehouden in het Paard van Troje. Alles in het Paard stond in het teken van de broedplaats voor talent. Maar kon de authentieke sfeer die F.A.S.T. zo speciaal maakte nagebootst worden? En wie gaan er naar huis met de Haagse Popprijzen?

Om negen uur zal het Paard van Troje haar deuren openen voor het publiek. Helaas is dit niet het geval en het groepje die-hard fans dat al voor de deur staat moet dus nog even buiten wachten. Maar dan is het magische moment daar; de poorten gaan open en na een grondige controle kan het Paard betreden worden. Wat direct opvalt is de cocktailstand midden in de foyer; die stond ook op F.A.S.T. in iets andere vorm. Overal in het Paard zijn er palmtakken opgehangen en het valt op dat er zelfs bij de aankleding nagedacht is hoe er zo dicht mogelijk bij het “F.A.S.T.gevoel” gekomen kan worden.

Een meisje met een machinistenpet drukt, heel geheimzinnig, de eerste bezoekers een kaartje in de hand: “Niet aan iedereen laten zien, hoor.” Het kaartje blijkt een treinkaartje te zijn met als bestemming Oslo, enkele reis. Onder de trap naar de grote zaal staat een ander meisje met een conducteurstang kaartjes te knippen. Op vertoon van je kaartje mag je de ‘trein’ in. De trein is een rij stoelen en een projectie van de treinreis van Den Haag naar Oslo. Deze actie is bedacht door de Klooiklup en geeft een leuke extra dimensie aan het feest.

Tijd voor de eerste act van de avond; Dr. Meraki. Over deze band praten zonder in clichés te vervallen is vrijwel onmogelijk. De bandleden zijn net oud genoeg om hun eigen biertje te kopen. Ze maken funk/jazz waar menig volwassen muzikant alleen maar van kan dromen en hebben sinds dat ze begonnen zijn alleen maar stappen in de goede richting gemaakt. Het Haagse podium op Parkpop is al aangedaan, Sniester is platgespeeld, en als klap op de vuurpijl is de band vanavond genomineerd voor de Haagse Popprijs in de categorie Aanstormend Talent. De nummers met en zonder vocalen wisselen elkaar af en tijdens de Bruno Mars cover ‘Uptown Funk’ krijgen ze een deel van het publiek mee.

Eigenlijk zijn de instrumentale nummers het spannendst bij Dr. Meraki. De vingers van toetsenist Tommy van Leuken schieten onmenselijk snel over de toetsen en drummer Pim de Roij is zo strak dat een metronoom daarbij zou verbleken. Het liefst zou je deze jongens mee willen geven alsjeblieft zichzelf te blijven en op het hart drukken dat je geen hitjes nodig hebt om succes te hebben. Maar waarschijnlijk is Dr. Meraki wijs genoeg en hebben ze niemand nodig die ze advies geeft.  

Na de eerste act is het tijd voor de eerste uitreiking van de Haagse Popprijzen. Herbert Boerendonk (van F.A.S.T., de winnaar van vorig jaar in de categorie Beste Initiatief) mag de prijs uitreiken, maar niet voordat Justin Verkijk even peilt hoe het nu met hem gaat. "Het is nog steeds krankzinnig dat F.A.S.T. weg moest en dat er nog niets gebeurd is op het terrein." Komt er nog een nieuw Surfdorp? "Dat ligt aan de mensen in Den Haag, maar wij komen niet met een nieuw initiatief. Voor nu blijft F.A.S.T. in onze harten zitten." Herbert vindt het geweldig om de prijs dit jaar aan de PIP te mogen overhandigen. Mede-eigenaar van de PIP David Schoch spreekt het publiek ontroerd toe: "Heel mijn leven doe ik mee aan wedstrijden, altijd tweede geworden en nu ben ik voor het eerst eerste geworden met iets. Ik wil mijn moeder bedanken, mijn zusjes, Stephan. Den Haag ik houd van jullie, Den Haag daar doen we het allemaal voor!"

Later op de avond spreken we Schoch nog even: "We zijn met de PIP super blij dat we deze prijs hebben gewonnen, toch wel een kers op de taart voor ons. We zijn in mei 10 jaar en wij hebben het gevoel dat het nog gaat beginnen, dat we steeds verder gaan en dat we er nog lang niet zijn. Het blijft hard werken om Den Haag uit te breiden en om mooie dingen te doen." 

De sfeer aan het begin van de avond is nog vrij afwachtend. Een deel van de aanwezigen weet nog niet of deze avond nou echt de F.A.S.T. sfeer waar kan maken en zodoende wordt er langzaam aan maar een biertje besteld. Wel begint het steeds drukker te worden, met name als de tweede band van de avond begint.

Dat is namelijk Playground Zer0. Justin Verkijk vertelt het publiek dat ze in 2014 de prijs voor aanstormend talent wonnen en dat het daarna alleen maar bergafwaarts is gegaan. “Maar als je beneden bent kan je alleen nog maar omhoog.” Vertelt Justin. En Playground Zer0 laat zien en horen dat daar niets van gelogen is. Het plezier spat er vanaf het begin van af en vooral frontman/DJ/MC Jasper Lieuwma laat zich van zijn zonnigste kant zien. Daarbij komt dat er een aantal heel interessante gasten meedoet. Pat Smith en Tobias Wolring, van WOOT, komen meespelen wat in feite resulteert in een minishow van Pat Smith en band. En later komt Vernon Chatlein nog even meetrommelen op zijn djembé. Dit optreden is het eerste waar de hele grote zaal los gaat. Het is nog niet echt als op F.A.S.T. maar het scheelt niet veel.   

Wanneer het na Playground Zer0 tijd is om de prijs voor aanstormend talent uit te reiken, is de zaal vol maar lijkt het publiek iets minder geïnteresseerd. Misschien zijn het de naweeën van het optreden van Playground Zer0 of misschien ligt het ook gewoon aan de formaliteit van de uitreiking. Camiel Meiresonne (winnaar van vorig jaar) mag de prijs uitreiken maar heeft in het rumoer moeite zich verstaanbaar te maken. Als het publiek dan eindelijk iets stiller wordt, vertelt hij dat de prijs hem veel moois heeft opgeleverd en toch een steuntje in de rug gaf. Son Mieux had een geweldig jaar, dus dat belooft wat voor AAPNOOTMIES die dit jaar tot Aanstormend Talent is verkozen. Wie ze willen bedanken? "Alle familieleden en iedereen die er voor gezorgd heeft dat we deze prijs mee naar huis kunnen nemen." Zangeres Dinaira: "We zijn sinds september heel veel aan het spelen en om dit dan als aanstormend talent te winnen, echt te gek!"

Cockney’s World Of Elastic Snakes speelt in de kleine zaal en daar is een hoop publiek op afgekomen. De band is inmiddels echt een 'supergroep' geworden. Op drums zien wij bijvoorbeeld Ravian de Ruig van Piñata terwijl de bas en gitaar beiden bespeeld worden door leden van Friends Of The Family. De band begint al met spelen maar van frontman Cockney ontbreekt nog elk spoor. Na een aantal maten komt hij als een soort Gollum uit Lord Of The Rings op gekropen met een cowbell in de hand om vervolgens erg vreemde bewegingen en slagen te maken op een bekken dat op het podium staat. Cockney zelf begroet de zaal met een joviaal: “Yo Paardcafé!” Als ware hij vergeten is waar hij nou daadwerkelijk staat. Het publiek dat nog niet bekend was met de band kijkt een beetje verbaasd om zich heen maar na een tijdje went de vreemdheid van de band en maakt de verbazing plaats voor bewondering. Als het dan tijd is voor het nummer ‘Bubble Of Love’, dat aangekondigd wordt met een Bono-momentje “Ondanks alle leed in de wereld zie ik hier alleen maar lachende gezichten.”, begint het publiek het toch wel erg leuk te vinden. “Het zijn hippies maar het is wel echt cool.” Klinkt het uit het publiek. En dat is het ook, met name ‘Bubble Of Love’ heeft een erg hoge hitpotentie en de band zelf oogt als een erg gezellig zooitje ongeregeld.

In de grote zaal is er een break battle bezig. Ondertussen stroomt de zaal vol met mensen die natuurlijk benieuwd zijn naar wie, in navolging van Koen Herfst, dé Haagse Popprijs mee naar huis mag nemen. Na een drumshow van Koen Herfst zelf is het tijd voor de uitreiking. Onder andere Di-rect, The Deaf en San Holo zijn genomineerd maar de uiteindelijke winnaar is voor het aanwezige publiek misschien toch wat onverwachter. Hiphop groep SFB mag namelijk dit jaar deze prijs in ontvangst nemen.

Na een erg intensief jaar met grote successen in samenwerking met onder andere Lil’ Kleine en Broederliefde is de verkiezing van deze act best begrijpelijk. Al snapchattend, twitterend en facebookend komt de act het podium op om er maar even voor te zorgen dat heel de wereld weet dat ze er met de prijs vandoor gaan. Want als het niet op social media staat, is het tenslotte niet gebeurd. "Het voelt heel erg fijn, we zijn hard aan het werk de laatste drie jaar en dit is een eer om te winnen. Love you Den Haag!" De rappers laten zich niet heel erg uit maar zijn wel heel blij. 'We komen uit Den Haag dus deze prijs moesten we wel mee naar huis nemen. Di-rect heeft niets op ons, wij zijn de echte rocksterren." Maar gelukkig hebben ze ook stiekem wat liefde voor de Haagse Rockers, "Nee maar zij zijn wel origineel. Dat moet gezegd worden. Liefde voor Di-rect, liefde voor Den Haag!"

Terwijl er in het Paard genoeg te doen is staan de deuren naar het Paardcafé de hele avond wagenwijd open. Eerder op de avond kon er gekeken worden naar bandjes van Ready 2 Play en naarmate de avond vordert kan er even stoom afgeblazen worden zonder van zaal naar zaal te gaan.

In de kleine zaal vindt voor de rest van de avond een dansfeest plaats dat tot half vijf in de ochtend door zal gaan. Onder andere Radio Noet-Noet en Woody draaien en steeds meer komen de flashbacks naar het terrein naast het Noordelijk havenhoofd op Scheveningen terug. Ja dit is toch wel F.A.S.T.-esk. Lekker dansen, met allerlei verschillende soorten mensen. Waar links de bekende koppen van de Haagse Popscene staan, staat er verderop een corpsbal een meisje te imponeren terwijl midden in de zaal de meeste dronken mensen staan te dansen alsof het einde van de wereld er aankomt. 

Son Mieux is één van de grootste publiekstrekkers van de avond. Camiel is megasuccesvol in Den Haag en ook in Hilversum wordt zijn muziek opgepikt. Er komt een grote variëteit aan geluiden uit de elektronica die op het podium staat en dat geeft een extra dimensie aan het optreden. Toch zorgt dit er soms ook voor dat het lijkt alsof er niet live gespeeld wordt terwijl dit wel het geval is. Tegen het einde van het optreden gaat de band af en komt Camiel alleen terug. “Den Haag waarom zijn jullie zo’n fijne stad!? Anderhalf jaar geleden ben ik met dit project gestart en ben ik vanuit mijn tenen gelukkig! Ik krijg zo veel liefde van jullie!” Dit moment maakt de show heel oprecht want de frontman is daadwerkelijk ontroerd. En als het optreden klaar is overheerst de liefde al helemaal in het Paard van Troje.

Als er een dj is die F.A.S.T. omvatte, is dat Sunny Sjoerd. Deze man heeft heel wat feestjes verzorgd van fijne deuntjes en mocht dan ook niet ontbreken op deze reünie. Ook deze avond draait hij na Son Mieux wat plaatjes aan elkaar en blijkt dé perfecte opwarmer voor de afsluiter; Piñata.

Want wie anders dan Piñata zou dit feestje moeten afsluiten? De band is ontstaan op F.A.S.T. en maakt er zoals vanouds weer een groot feest van. Het duurt niet lang voordat het publiek alweer een pit heeft gevormd. Alle bekende nummers komen voorbij, 'She's above my head', 'All I Know’ en 'Johnny Walking'. Heel het publiek zingt uit volle borst mee. Bandvriend Jon Tarifa doet ook even mee en het podium wordt meermalen belaagd door immens gelukkige crowdsurfers.

Ook komt er weer een enorme piñata langs die het publiek in gekeild wordt. De inhoud van deze kartonnen pop is naast de grote hoeveelheden snoep en glowsticks ook een aantal fysieke kopieën van debuutplaat ‘Droppin’ The Candy’ dat door een enkele geluksvogel met liefde wordt ontvangen. Als ogenschijnlijke afsluiter komt het nummer ‘Life At F.A.S.T.’ langs. Een betere afsluiter kon je je natuurlijk niet voorstellen op deze avond. Toch gooit de band er toch nog een laatste keer ‘The Island’ achteraan wat een beetje jammer is. Dan kondigt Justin Verkijk voor een laatste keer aan dat de band klaar is. In de kleine zaal kan nog een uurtje gedanst worden en daarna is het echt over.

De Haagse Pop Nach bleek uiteindelijk een prima surrogaatsurfdorp te zijn, maar toch misten de houtsnippers op de grond, het kampvuur, het gezeik bij de toiletten, de veel te steile trap en de containers.