In een uitverkochte Grote Zaal in het Paard van Troje speelt Seasick Steve met zijn imposante baard én, volgens het internet, gemaakte zwerverslook. Maar in de Kleine Zaal verschijnt zometeen het drietal van Birth of Joy. Een korte blik op het podium laat zien dat het meer dan vol staat met instrumenten. Is het podium te klein? Verre van, want later blijkt dat één van de drumstellen ook voor The Black Veins bestemd is, het voorprogramma dat toevallig ook uit drie man bestaat. Drie is het nieuwe vier hebben we in de wandelgangen vernomen.
Geen zondagse rustdag met Birth of Joy in het Paard van Troje
“Het is gewoon porno, man”
Psychedelische orgelrock? We kunnen het eigenlijk niet anders omschrijven. Een nogal on-Nederlands bandje dat bekend werd door hun eerste liveoptreden in de Wereld Draait Door. Nu zijn we een tijd verder, is er een nieuw album (‘Get Well’, 2016) én stonden de rockers in de grootste kleine zaal (Paard van Troje) van Nederland. Met in het voorprogramma The Blacks Veins.
“Goedenavond, Den Haag, zullen we maar gewoon beginnen?”, roept frontman Kevin Stunnenberg. Na deze aankondiging nodigt hij ons uit om de Kleine Zaal finaal te vernietigen op een rustdag. Nu het eerste drumstel van het podium gehaald is, heeft Kevin eindelijk het podium voor zichzelf zodat hij ritmisch van rechts naar links kan dwarrelen als een echte rock-'n-roll ster. Maar zodra hij merkt dat het publiek nogal schuw is, beveelt hij “om naar voren te komen”, een bevel dat je liever niet kunt negeren. Kevin heeft alles onder controle.
Een gevoel van medelijden druipt er bij ons in, want de orgels die toetsenist Gertjan Gutman aanraakt, zijn onophoudelijk in pijn. Pijn dat zich het beste laat vergelijken met een bloedstollende trip naar de tandarts. Wat opmerkelijk is dat Gertjan met beide handen meerdere orgels bespeelt. Zo gebruikt hij een hand voor de baslijn op één orgel én een hand om een melodie op een andere orgel te spelen. Een zieke manier van spelen, zoals de “ziek-sticker” op de stage-piano van de toetsenist aangeeft. Het zieke geweld blijft aan één stuk doorgaan. “Moshpit!”, klinkt er vanuit het publiek. “Ik daag jullie uit”, roept Kevin. Vervolgens komt er geen moshpit, het is tenslotte nog steeds zondag. “Nu wordt het spannend”, vertelt Kevin ons. “Want?”, klinkt er uit het publiek. “Omdat het superserieus en intiem wordt”, vertelt Kevin. En niets is minder waar, er ontstaat namelijk ogenblikkelijk een behaaglijke sfeer. De kracht van de mannen van Birth of Joy zit hem ook onbetwistbaar in het creëren van diverse sferen.
Als ‘Backstabers’ ingeluid wordt, begint de sfeer een beetje grimmig te worden. En kort hierna ontstaat toch de moshpit waar het publiek op zit te wachten. “Het is gewoon porno, man” zegt een enthousiaste man in het publiek. “Ja, als je de titel ‘Backstabers’ serieus neemt dan wel” volgens Kevin..