Level 42: hoogstaande nostalgische trip naar de jaren ‘80

Innemende Mark King windt Paard moeiteloos om zijn vingers

Tekst: Marco Vlot | Foto’s: Maarten Ederveen ,

De laatste top 10 hit van Level 42 was ‘Heaven In My Hands’. Dit was in 1988. Op zondag 6 november 2016 verkocht de band rond de man met de rubberen duim - Mark King - het Paard van Troje uit. Geen geringe prestatie. De vraag is natuurlijk of we vanavond alleen de grote hits gaan horen, of ook wat nieuwer werk, zoals van de in 2013 verschenen EP Sirens.

Om 20:30 gaat het licht uit in het Paard van Troje en betreden oudgedienden Mike Lindup en Mark King het podium. Lindup is wat grijzer geworden, King ziet er eigenlijk nog steeds uit als jaren geleden. De rest van de band volgt, allemaal in pak. Als je de instrumenten wegdenkt zou het ook een groep collega's kunnen zijn die net uit kantoor komt. King is duidelijk de directeur. Drummer Pete Ray Biggin is zijn protege. Gedurende het optreden kijkt King regelmatig breed lachend zijn kant op als hij weer eens een onmogelijke fill uit zijn drumstel tovert. 

Lindup is de andere directeur, iets meer op de achtergrond, maar duidelijk met een aansturende rol. Met handgebaren dirigeert hij gitarist Nathan King en de driekoppige blazerssectie. Niet dat ze dat nodig hebben, want net als iedere muzikant op het podium zijn ze meer dan capabel. Ondanks dat de directie er muzikaal bovenop zit, is er wel ruimte voor plezier op de werkvloer. Vooral Nathan King (broer van) en de blazers zijn aan de lopende band onderling aan het geinen. Er heerst een relaxte sfeer op het podium die nog wordt versterkt door het ontspannen gepraat van Mark King tussen de nummers door. Of als hij al spelend voor fans op de voorste rij poseert.

Dan de muziek. Hoe vaak gebeurt het niet dat je een nummer hoort, en bij de eerste noten al weet dat het uit de jaren ‘80 komt? Vaak komt dat door de galmende drums, of door de gedateerde geluiden uit de synths. Ook Level 42 heeft daar een handje van. Denk bijvoorbeeld aan het bekende lijntje uit ‘Running in the Family’, of ‘Love Games’. Gelukkig heeft de band daar een oplossing voor bedacht: echte blazers! Of het door hen komt of door drummer Biggin, maar Level 42 klinkt net zo vitaal als 30 jaar geleden. En vlak Mark King zelf niet uit. Hij ramt nog steeds schijnbaar moeiteloos de meest bizarre baslijnen uit zijn basgitaar met lichtjes (rood, groen, blauw; het kan allemaal). De band speelt vooral oude nummers, wat het enthousiaste publiek waardeert. Slechts één nummer komt van de laatste EP, namelijk ‘Build Myself A Rocket’.

Laten we eerlijk zijn. Level 42 gaat met het nieuwe werk geen nieuwe fanbase creëren. Het publiek in het Paard is vanavond dan ook meer Radio Veronica dan 3FM. Daar staat wel tegenover dat er vanavond een groep virtuoze muzikanten op het podium staat die alle bekende nummers nog steeds vol enthousiasme speelt. Het plezier dat alle bandleden uitstralen is aanstekelijk en slaat over op het publiek. Ondanks dat Mark King met zijn duim die sneller is dan het licht de ster van de show is, krijgt ieder bandlid de gelegenheid om te shinen. En ja, sommige nummers zijn al meer dan 30 jaar oud, maar dankzij de toevoeging van blazers en een werkelijk ongelooflijke drummer kan deze band nog best wat jaartjes mee.