Zaal 3 van Theater aan het Spui is al dicht en de muziek staat hard op als Nik opendoet. Hij staat er op om eerst de theaterzaal te laten zien, waar hij repeteert met Niko. “Kijk dan! Superchill toch? Zo’n grote ruimte waar wij gewoon kunnen repeteren!” Zelf noemt hij het zijn hoofdkwartier, hier werkt en oefent hij. “It’s the fucking life man, beetje werken in een lunchroom en verder alleen maar focus op muziek.” aldus Nik. “Ik zit hem trouwens wel een beetje te stressen, interviews, praten over muziek, ik weet het niet.”

Ok, spannend. Laten we toch gewoon beginnen, want Nik vertrok een jaartje geleden naar Los Angeles. Hij was klaar was met de normale gang van zaken en wilde even niks aan zijn hoofd hebben. “Ik heb voornamelijk gechilld. Ik wilde eigenlijk weg om mezelf te resetten een nieuwe weg inslaan als artiest, ik wist alleen nog niet welke weg dat zou zijn. Ik had nog nooit zoiets gedaan, soms hoor je over van die 21-jarige meisjes en ik vond dat eigenlijk aanstellerij. Maar op een gegeven moment ben ik toch maar zoiets gaan doen, als artiest is het de kunst jezelf steeds opnieuw uit te vinden en dit hielp daarbij.”

Bij zijn vertrek kondigde Nik aan dat hij niet naar Los Angeles gaat om ‘het te maken’, ondanks dat hij een theaterachtergrond heeft en LA het epicentrum van de filmindustrie. “Ik heb Hollywood praktisch vermeden, het is namelijk gewoon een kutplek. Die boulevard met die sterren is leuk voor één keer maar ik heb eigenlijk voornamelijk in die wijken daaromheen gezeten, daar heb je van die koffietentjes en is de sfeer veel prettiger. Ik deed gewoon alsof ik daar woonde en leerde zodoende mensen kennen. Dan wordt een stad van 18 miljoen mensen ook weer een klein cirkeltje met nieuwe vrienden.”

Resetten dus. “Ik kocht een gitaartje en had mijn laptop mee en op een gegeven moment kwam er iets uit. Het begon allemaal funky maar op een gegeven moment werd het veel meer… Tja wat is het eigenlijk voor muziek, iets van indiepop ofzo. Maar met name live is het wat harder en iets meer grungie dan op mijn plaat.”

Dit laatste is bijvoorbeeld merkbaar in het nummer ‘You Know’ op de opnames blijft het nummer vrij klein, maar als het nummer live gespeeld wordt sluit het af in een epische kakofonie van gitaargeweld. De zanger noemt de opnames ook niet voor niets uit de hand gelopen demo’s. “Ik schrijf zo’n liedje en daar ben ik dan blij mee. Vervolgens kan je een band zoeken en geld uitgeven aan een dure studio ofzo of je laat het zo en brengt het op die manier uit. Wat is er nou erg aan die imperfectie? Het is gewoon een goed liedje.” De zanger sluit overigens niet uit dat hij ooit wel de studio intrekt om nummers professioneler op te nemen maar vooralsnog acht hij dat niet noodzakelijk.

“Bij Prinsenkind was het meer woede die verbonden was met mijn jeugd in ’s Gravenzande en de bekrompenheid van de mensen daar. Maar bij Niko is dat toch anders. Ik ben gewoon een cynische jongen maar aan de andere kant vraag ik me zo vaak af wat we in godsnaam aan het doen zijn, kijk naar Trump bijvoorbeeld. En ik laat me daar dan niet op Facebook als een of andere debiel over uit, dat doe ik liever zonder het letterlijk te zeggen in mijn teksten.”

Nummers als ‘Good Things’ en ‘I’m Suffocating’ lijken te gaan over ex-vriendinnetjes. Zinnen als “We should stay friends, but we probably won’t” (I’m Suffocating) lijken dit te benadrukken. “In ieders leven is er een man of vrouw aanwezig of aanwezig geweest.” aldus de zanger. “Maar deze liedjes gaan niet perse over exen. Sommige dingen haal ik wel uit privé momenten maar het kan net zo goed over een aaneenschakeling van gebeurtenissen gaan die zich dan vormt tot één niet bestaande ex. En natuurlijk zijn er dingen die wel uit mijn leven komen maar ik ga hier niet over mijn liefdesleven vertellen.” lacht Nik.

Op de hoes van de EP staat het gezicht van de zanger zelf afgebeeld, ook is de naam van de band afgeleid van de naam van de zanger. Toch heeft van den Berg een paar goede muzikanten om zich heen verzameld, zo speelt Richie Bleijenberg van Mik Adrian drums en worden de gitaren bespeeld door Thomas van der Want (Soul Sister Dance Revolution) en Bas Prins (Taymir). “Het is gewoon een band. Ik probeer het ook niet als project te zien maar echt als volwaardige band. Dit is gewoon wat ik voorlopig ga doen. De band heet Niko, maar ik ben gewoon Nik. Ik denk dat de ‘O’ voor de band staat, niet stom bedoeld trouwens.”

Dat bandje, dat is natuurlijjk speciaal: drie (voormalig) leadzangers in een bandje. “Ik ben nu al heel hecht met ze. Ik heb ze eigenlijk op hun persoonlijkheid uitgekozen voor de band maar verder kende ik ze nog niet, of nouja Richie wel natuurlijk die zat ook in F, maar die andere twee gasten kende ik maar een beetje via via. Ook het feit dat Bas en Thomas eigenlijk leadzangers zijn zorgt totaal niet voor frictie, we begrijpen elkaar eigenlijk alleen maar beter. We zijn echt een bandje met alles wat daarbij hoort. Of, wat hoort daar eigenlijk bij? Ik weet het niet.”

En dan is het klaar.

“Interview is over, klaar mee.” Nik staat op en loopt pardoes weg. Als een donderslag bij blauwe hemel is het interview over. Ik drink mijn restje warm geworden bier op en verlaat verbouwereerd Zaal 3. Dit belooft wat.

Niko speelt op 19 november op de clubavond van 3voor12 Den Haag in het Paardcafé.