DadaWaves, het voorprogramma uit België, betreedt ingetogen het podium en begint onbeschroomd te spelen. Zodra de zoetsappige semi-psychedelische popklanken onze oren bereiken, zien we dat het publiek klaarblijkelijk niet onder de indruk is. “Dit is oubollige muziek” horen we een aantal keer, de stemming zit er de direct ‘goed’ in. De band merkt dit op en meldt vanuit het niets dat ze maar liefst drie keer met Echo & The Bunnymen hebben opgetreden. Nogal een prestatie, natuurlijk. Maar in het Paard geeft niemand daar iets om, het publiek komt tenslotte voor de New Wave-legendes. Wellicht was deze band met de violiste niet de juiste keuze als support act voor één van de grondleggers van New Wave in de jaren ’80.
Iconische New Wave in het Paard van Troje: Echo & The Bunnymen
Bij voorbaat legendarisch optreden toch niet zo legendarisch
Het laatste album van de band, ‘Meteorites’, verscheen in 2014 en de New Wave-legendes zijn nog altijd flink aan het toeren: Echo & The Bunnymen. Op zondag 7 november stond de band in een uitverkocht Paard van Troje, maar wat bij voorbaat eigenlijk eigenlijk al een legendarische show had kunnen zijn eindigt in een lichte teleurstelling.
Het podium is inktzwart wanneer de Liverpoolse legendes het podium betreden. Deze duisternis sluimert ook door het gehele optreden. Een macabere setting uit de film ‘Donnie Darko’ zou je kunnen zeggen, maar niets is minder waar. Het Paard is het gehele optreden lang donker verlicht en dit zorgt ervoor dat de heren slecht zichtbaar zijn en het juist moeilijker maakt om een interactie aan te gaan met het publiek (later blijkt dat dit deels te maken heeft met de oogaandoening van zanger Ian McCullogh, hij kan geen licht verdragen). “You okay up there?” roept frontman Ian McCulloch richting de mensen op het balkon, waarschijnlijk omdat zowel de band als het publiek elkaar niet goed kunnen zien.
De stem van McCulloch heeft door de jaren heen gebruikssporen opgelopen. Niet heel vreemd natuurlijk als je de roerige New Wave-periode in de jaren ’80 hebt meegemaakt. Of dit nu komt door zijn liefde voor sigaretten en drank laten we in het midden, maar de schade is onmiskenbaar te horen in het optreden. Als The Bunnymen de setlist zou aanpassen aan de stem van McCullogh zou dat niet opvallen, maar dit betekent ook dat de klassiekers ‘Lips Like Sugar’ en ‘The Killing Moon’ linea recta uit de setlist gebonjourd zouden worden. En dit zijn nu juist de nummers waar men voor komt.
Tussen neus en lippen door bespreekt McCulloch in zijn beste Liverpoolse-accent Bob Dylan en het niet claimen van zijn Nobelprijs: “Why does it take so long for that Nobel price, Bob Dylan?”. Het blije Liverpoolse gebrabbel blijft aanhouden in het optreden, wat af en toe minder goed verstaanbaar is. Zo stond de band gisteren nog in de Effenaar (Eindhoven) en vonden ze het verschrikkelijk. Een nogal ongelukkige uitspraak, maar wel eerlijk. Rond 22:37 verlaten de heren het podium en beginnen een aantal toeschouwers de zaal te verlaten. Waarschijnlijk omdat het maandagavond is en er nog verplichtingen zijn de volgende dag, zoals de kinderen naar school brengen. Maar zoals verwacht zijn de heren nog niet klaar en wordt de maandagavond afgesloten met ‘Lips Like Sugar’. Was het een legendarisch optreden? Dat ‘licht’ er maar net aan hoe je het bekijkt.