De avond start met St. Solaire dat sterk begint. Zanger Geert van Emden pakt – als gewoonlijk – meteen het publiek in met zijn stem. Het nummer 'Running' is vernieuwend en zo'n typische song die je op repeat wil hebben. De vergelijking met Bon Iver is snel getrokken. St.Solaire is misschien zelfs een vrolijke versie van Bon Iver met meer uptempo nummers. Bij de rustige liedjes luistert iedereen aandachtig mee en bij de uptempo nummers wordt er zeker niet stilgestaan. 'Pride' is zo'n dansbaar nummer waarbij het publiek de warmte krijgt die buiten niet te vinden is.

St. Solaire is een veelzijdige groep die vrolijke nummers maakt, maar ook gevoelige nummers in het repertoire heeft. 'Ashes' is een daar een goed voorbeeld van. In het nummer 'Slow down' - overigens geen cover van Douwe Bob - hoor je goed wat Geerts stem allemaal kan. De Saint sluit af met 'Morning sun', wat waarschijnlijk volgende maand uitgebracht wordt als eerste single. Zeker een band om in de gaten te houden.

St. Solaire's basgitarist Pascal Konings en drummer Tijs Kulker blijven op het podium terwijl de zanger wordt ingeruild voor Frank van Bruggen om zo Medicine Jet te vormen. Tijs, of Tizzeh voor intimi, ruilt nog even het ene drumstel in voor het andere en de mannen zijn klaar voor een portie stevige rockmuziek. Rustig starten? Dat hoeft niet van deze drie mannen. Ze beginnen direct met sterke psychedelische rock, mét bijpassende bloesjes. Bij het nummer 'Atlantis', neemt gitarist Pascal de zang even over. Dat mag hij vaker doen want zijn zachte, fijne stem biedt een goed contrast met de sterke melodieën. Dan volgt er een gitaarsolo waar je als muziekliefhebber alleen maar enorm van kan genieten. Ook het publiek waardeert deze, terecht, met een applaus.