De kleine zaal van het Paard van Troje telt een handvol mensen als de supportband No Joy het podium betreedt. De shoegaze band lijkt wat last te hebben van podiumvrees. Hier doen ze hun naam eer aan, want er spat weinig enthousiasme van de band over op het publiek. Zangeres Jasamine White-Gluz speelt ingetogen en zegt geen woord tegen publiek. De zang is een tikkeltje vals, maar dat past gelukkig wel in de rommelige songs. Het moet niet te strak klinken natuurlijk. Wat vooral jammer is dat op het moment dat het geluid goed afgesteld staat en de band opgewarmd is er nog maar twee nummers worden gespeeld.
White Lung, de nieuwe generatie punk
Voorzichtig rebelleren in het Paard van Troje
Dit jaar bestaat punk veertig jaar. Dat het genre niet dood is, is inmiddels een uitgekauwd cliché. Toch mogen we stellen dat als we de Canadese punkrockers White Lung zien, punk tegenwoordig wel een heel ander gezicht heeft gekregen. Drie akkoorden en een paar vrienden zijn niet meer genoeg. Je moet muzikaal uitblinken en bovendien ergens voor staan. Wat eerst bijzaak was is nu hoofdzaak.
Tijd voor White Lung! ‘Face Down’ wordt ingezet en dan valt er wat op; zangeres Mish Barber Way is nauwelijks hoorbaar. En laten teksten nou net zo belangrijk zijn voor de muziek. De vocalen geven een laag urgentie die het vlotte karakter van de punkrock aanvullen. De overige muzikanten komen veel beter uit de verf. Vooral Gitarist Kenneth William, die is gemiddeld elke vier maten op zoek naar het volgende gitaareffect. Zo geconcentreerd als de bandleden zijn, zo hyperactief is Mish.
De band speelt ingetogen, terwijl Mish het op visueel vlak probeert bij te houden. Oftewel haar handen gaan alle kanten op en haar uitdrukking is onnavolgbaar. Het contrasteert mooi met drumster (Anne-Marie Vassiliou) die zonder zichtbare emotie doortikt. Frontvrouw Mish zet een onvoorspelbare show neer, terwijl de bandleden een piekfijn geluid neerzetten. Zo wordt tussendoor even gezegd dat Mish in Nederland heeft gewoond. Zonder toelichting. Blijkt achteraf na navraag dat ze in Utrecht heeft gestudeerd.
De frontvrouw is niet alleen onvoorspelbaar, alle vocalen worden vol overgave gebracht. Als ze nog meer zou geven, dan zou er waarschijnlijk meer dan woorden uitkomen. Een punt van kritiek is dat Mish tussen de nummers door haar haar goed doet. Doe dat haar toch los mens! Het nette staartje blijft natuurlijk niet het hele optreden op zijn plek zitten. Het mag allemaal best was losser, dat geldt voor alle muzikanten.
Als we White Lung zo zien dan heeft punk een bijzondere toekomst. Het gaat allemaal nog net zo snel en passievol. De band speelt vooral veel van het laatste album ‘Paradise’ en een paar van ‘Deep Fantasy’. Het eerdere materiaal was nagenoeg onzichtbaar tijdens de show. Maar was het nou echt punk te noemen? Jazeker! De nummers volgen elkaar in een vlot tempo op en werd na verloop van tijd zelfs een beetje eentonig. Erg typerend. Samen met bands als Fucked Up en Perfect Pussy zijn White Lung deel van een nieuwe generatie punk.
Voordat de laatste noten van ‘Drown With The Monster’ zijn gespeeld zijn de dames en heer al van het podium. De gitarist trekt zijn kabel eruit en loopt rechtstreeks naar de merchandise stand. Wat dat spontaan of puur zakelijk? Wie weet. De show van White Lung was kort maar krachtig. En uiteindelijk toch best punk.